จู่  ๆ ครูทุกคนก็ต้องเข้าร่วมประชุมอย่างเร่งด่วนเนื่องจากสถานการณ์ช่วงนี้ไม่ค่อยจะดีขึ้นนัก และแล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามคาดการณ์ โรงเรียนได้ทำการประกาศปิดโรงเรียนไปชั่วคราวจนกว่าสถานการณ์จะดีขึ้นอีกครั้ง ดีขึ้นที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เรารู้สึกว่าโรงเรียนเปิดได้แค่แปปเดียวเอง อดเจอหน้าเด็ก ๆ เลยแต่เราและคุณครูทุกคนก็ยังคงต้องมาโรงเรียนอีกเหมือนเดิม ก่อนหน้าที่จะรู้ข่าวเรื่องการปิดของโรงเรียนนั้น ก็มีเด็กผู้หญิงชั้น ป.2 อยู่คนหนึ่งวิ่งเข้าหน้าตั้งมาบอกกับเราว่า  

" พี่รู้ไหมว่าวันพรุ่งนี้ไม่ต้องมาโรงเรียนแล้วนะ "  

เราก็ตอบกลับไปทันทีว่า

" พี่รู้แล้วค่ะ "  

จากนั้นบทสนทนาก็ยาวไปเรื่อย ๆ จนหมดเวลาพักกลางวัน

     ก่อนที่เวลาพักกลางวันจะหมดลงน้องก็ได้ให้กำไลเรามาอันหนึ่ง ซึีงเป็นกำไลเด็กเล่นที่หาซื้อได้ตามโรงอาหารโรงเรียน แต่เราก็ขอไม่รับไว้ เพราะว่าเรามองว่ากำไลอันนั้นเหมาะกับน้องมากกว่าเรา ซึ่งน้อ

ก็ไม่ยอม จึงยื่นลูกอมฮาร์ตบีตมาให้เราอยู่เม็ดหนึ่ง เราจึงรับลูกอมเม็ดนั้นไว้แทน ก่อนที่น้องจะแยกย้ายกันไปเข้าเรียนเพื่อนน้องที่มาด้วยกันก็เริ่มพูดขึ้นว่า

" นี่เธอชอบพี่เค้าขนาดนั้นเลยหรอ ? "

" ก็พี่เขาน่ารักหนิ "

 ( >< ) สีหน้าของคนได้ยิน ฮ๋า ๆ ๆ 

     เริ่มต้นเดือนใหม่ด้วยการที่ฝนตก อากาศเย็น ๆ ในตอนเช้าทำให้เราไม่อยากที่จะลุกขึ้นจากเตียงเลยแม้แต่นิด แต่ยังไงก็ต้องไปอยู่ดี พอไปถึงโรงเรียนบรรยากาศของโรงเรียนที่ปราศจากนักเรียน เสียงหัวเราะ ความวุ่นวาย มันก็ดูเหงา ๆ วังเวงยังไงชอบกล คิดแล้วก็นึกถึงตอนเปิดเทอมแรก ๆ ที่มีนักเรียนวิ่งเล่นกันเต็มสนามอยู่เหมือนกันนะ นี่สินะรสชาติของการฝึกงานช่วงโควิด แต่บอกตรง ๆ เราก็ไม่ได้คาดหวังอะไรจากการฝึกงานช่วงโควิดเท่าไหร่นัก แค่มีที่ฝึกงานหรือที่ฝึกงานรับเราเข้าฝึกงานก็ดีมากแล้ว หวังว่าโควิดจะหายไปสักทีี ยิ่งเล่าถึงตรงนี้ทีไรก็เหงาจับใจทุกที ....