วันอังคาร ที่ 29 มิถุนายน 

    วันนี้เป็นวันที่เราจะต้องจารึกไว้ในประวัติศาสตร์เลยก็ว่าได้ อย่างที่ทุกคนรู้ว่าเราจะต้องย้ายห้องอยู่บ่อย ๆ แล้ววันนนี้ก็เป็นคิวของห้องอนุบาล  3/1 และที่สำคัญอีกอย่างก็คือวันนี้เราจะต้องอยู่ประจำห้องนี้ทั้งวันคนเดียว ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหมทำได้หรือเปล่า ในใจก็ขอแต่ภาวนาว่าขอให้วันนี้ผ่านไปดีด้วยเถิด เหตุผลที่ว่าทำไมวันนี้ต้องอยู่คนเดียวโดยปราศจากครูพี่เลี้ยงน่ะหรอ ก็เพราะว่าคุณครูเพิ่มไปฉีดวัคซีนมาเลยขอพักดูอาการ 1 วันนั่นเอง

     เริ่มต้นตอนเช้าด้วยการต้อนรับเด็กนักเรียน หลังเข้าแถวทำกิจกรรมเสร็จก็เข้ามาในห้องเรียนเพื่อเริ่มอ่าน ก.ไก่ สระต่าง ๆ เอบีซี หรือไม่ว่าจะเป็นตัวเลขเสร็จสับก่อนอย่างทุกวัน จากนั้นจึงเรื่มให้เด็ก ๆ ทำใบงานได้ ใบงานส่วนมากก็จะเป็นการฝึกเขียน การระบายสี เพื่อเพิ่มกำลังก้ามเนื้อมือมัดเล็กหรือที่เรารู้จักกันในนามของ Fine Motor นั่นเอง กว่าเด็ก ๆ จะทำเสร็จก็ใช้เวลานานเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน เด็กบางคนก็ชอบเขียนตัวอักษรด้านหลังมาด้านหน้าต้องอาศัยความใจเย็นค่อย ๆ บอกค่อย ๆ สอนพอน้องเข้าใจน้องก็ทำได้เลยแต่ก็อาจจะมีหลุด ๆ กลับมาเขียนเหมือนเดิมบ้าง ส่วนเด็กที่ก้ามเนื้อมือมัดเล็กแข็งแรงหน่อยก็จะเสร็จเร็ว เมื่อเสร็จแล้วบางคนก็ขอเล่นของเล่นบ้างซึ่งเราก็เห็นสมควรว่าให้เล่นได้ถ้าหากงานเสร็จแล้วเพราะถ้าไม่ให้เล่นก็จะต้องวุ่นวายคนที่ทำงานอยู่แน่ ๆ  และอีกอย่างก็จะเป็นแรงกระตุ้นให้เด็กที่ทำงานยังไม่เสร็จอีกด้วย 

     เวลาก็ลุล่วงไป.....

     จนถึงเวลาทานข้าวกลางวัน เวลานี้แหละคือเวลาแห่งความวุ่นวาย เพราะเด็กบางคนก็ลืมเอาช้อนมาบ้างอะไรบ้าง พอเพลงแปรงฟันออกเด็กทุกคนก็ไปแปรงฟันและเตรียมตัวเข้านอน และแล้วเวลาพักกลางวันอันแสนจะวุ่นวายนี้ก็ผ่านไป ในที่สุดเราก็ผ่านพ้นมาได้ครึ่งวันแล้วเก่งมาก ๆ  

     ด้วยความที่คาแรคเตอร์เรามันไม่น่ากลัวทำให้เด็ก ๆ ไม่ค่อยจะฟังเท่าไหร่บางทีก็แอบเฟลเหมือนกันนะ สารภาพอีกอย่างเลยก็คือไม่ค่อยกล้าที่ดุหรือตีน้องเท่าไหร่ เพราะว่าอะไรนะหรอ !! แค่เสียงน่ารักใส ๆ กับหน้าตาน่ารักก็ทำให้เราแพ้ตลอด แงงง  -..-  คนเรามันแพ้ดราม่าเห็นคนน่าสงสารเป็นไม่ได้ อย่างวันนี้มีเด็กลืมเอาตังมาโรงเรียนเราเห็นน้องไม่มีขนมกินเหมือนคนอื่น ๆ ด้วยความที่ไม่ชอบดราม่าจึงให้ตังค์น้องไปซื้อขนมกิน พอน้องได้ขนมมาเราก็พอที่จะเห็นรอยิ้มมของน้องบ้างก็ชื่นใจ หลังจากนอนเสร็จเด็ก ๆ ทุกคนก็เก็บที่นอนแล้วมารับนมไปกิน และก็ถึงเวลาที่เราดีใจที่สุดก็คือเวลาแห่งการเตรียมตัวกลับบ้าน ระหว่างทางก็มีน้อง ๆ เรื่มทยอยกลับกันวันนี้คุณครูประจำชั้นลาจึวไม่มีการเรียนพิเศษหลังเลิกเรียน 

     ท้ายที่สุดก็เหลือน้องสองคนสุดท้ายแล้ว ใจจริงเราก็อยากจะกลับบ้านเหมือนกัน และอีกอย่างฝนก็ใกล้จะตกแต่ก็สุดท้ายก็ต้องรอผู้ปกครองของน้องมารับรอจนเย็นเลย ระหว่างนั่งรอผู้ปกครองของน้องมารับนั้น ด้วยความที่กลัวน้องจะหิวเลยพาน้องทั้งสองคนไปซื้ออะไรกินระหว่วงผู้ปกครองจะมารับ กว่าจะมาก็เอาซะเย็นไม่ใช่น้อย แต่ก็สนุกดีที่เห็นเด็ก ๆ ที่มาจากต่างที่ต่างโรงเรียนเข้ามาเล่นกีฬาที่โรงเรียนแห่งนี้กัน ดีนะที่เรากลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยก่อนที่ฝนจะตกชุดใหญ่ ไม่งั้นคงจะได้เห็นสภาพของเราใรคราบลูกหมาตกน้ำแน่ ๆ แต่เราก็เก่งเหมือนกันนะที่ผ่านเรื่องวุ่น ๆ ของวันนี้มาได้