ผมว่า…

การที่มนุษย์เราจะเกิดความรู้สึกที่ว่า “แก่ลงทุกวัน” และมันไม่น่าจะเป็นแค่เฉพาะในผู้ปกครองที่กำลังมองลูกหลานเติบโตในทุกๆวัน หรือแม้กระทั่งผู้หลักผู้ใหญ่วัยเกษียณ ที่กำลังรู้สึกถึงช่วงเวลาที่เรากำลังก้าวเข้าสู่วัยที่เงียบเหงากว่าวันวานที่ผ่านมา

แต่ไม่น่าจะมีแค่นั้น

เพราะกลุ่มคนใน gen ที่ต่ำกว่านั้นลงไป ก็คงไม่ได้มีความรู้สึกที่ต่างออกไปจากคน gen ก่อนหน้า ที่บอกว่า “เรานั้นกำลังแก่ตัว และค่อยๆโรยราลง”

หากแต่สามารถเกิดขึ้นได้แทบจะทุกช่วงวัยที่เรากำลังเติบโต

บางทีการที่เราย้อนมองอดีตของที่ผ่านมา มันก็ทำให้เกิดความรู้สึกที่ว่า

“วันเวลา ช่างรวดเร็วเสียเหลือเกิน”

—————————————————————————————————————

หญิงสาวลูกสอง เปิดร้านของชำเล็กๆในหมู่บ้านที่ตนอาศัยอยู่ เธอมักได้พบป่ะกับผู้คนมากหน้าหลายตาที่แวะเวียนเข้ามาจับจ่าย ทั้งกลางวัน และกลางคืน โดยที่เธอเองก็มักสังเกตผู้คนที่แวะเวียนเข้ามาอยู่เสมอ 

ทุกคนต่างแก่ตัว และเติบโตขึ้น ไม่ด้านใดก็ด้านหนึ่ง 

กลุ่มเด็กหนุ่มที่มักมาสังสรรค์ยามดึกอยู่เสมอ ในวันนี้ กิจกรรมของพวกเขากลับเปลี่ยนไปเป็นการจับกลุ่มกันอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย 

ในขณะที่การสังสรรค์ของกลุ่มนักศึกษาก็เช่นกันที่ในทุกวันจะต้องมาดื่มกัน แต่วันนี้กลับไม่ได้เป็นอย่างงั้น เมื่อพวกแยกย้ายกันไป เพื่อนับหนึ่งใหม่ สู่มหาลัยชีวิต 

อาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิในวัยใกล้เกษียณ ที่มักจะแวะเข้ามาดื่มหลังเที่ยงคืนเป็นต้นไป หมดก็สั่งใหม่ หมดก็สั่งใหม่ แม้อาทิตย์ขึ้นแล้ว แกก็ไม่หวั่น กับปัจจุบันที่แกนั้นหายหน้าหายตา ไม่ได้มาทุกเที่ยงคืนสิบห้า ดั่งแต่ก่อน ถามว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น เพราะแกอยากใช้เวลาอยู่ลูกสาวอันเป็นที่รัก มากกว่าจะมานั่งดื่มเพื่อระบายความในใจถึงแม่ยายตัวร้าย

แล้วไหนจะลูกชายทั้งสองที่กำลังเติบโตอีกล่ะ ที่เธอเฝ้ามอง คอยอบรมสั่งสอน  เด็กหนุ่มีหัวแก้วหัวแหวน เพื่อรอคอยวันที่พวกเขาจะได้สยายปีก และโบยบินได้ตามที่ใจต้องการ

—————————————————————————————————————

หลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในดวงตา ผ่านการเฝ้ามอง 

นั้นบ่งบอกอะไร บ่งบอกถึงการเจริญเติบโต แล้วโรยรา ใช่หรือไม่?

แต่นั่นคงไม่สำคัญ

เพราะไม่ว่าจะวัยไหนนั้น

เราต่างก็แก่ลงด้วยกัน

ในทุกๆวัน

สิ่งที่เราได้รับจากมัน ก็คงไม่ต่างอะไรกับการรำลึก และย้อนวันวาน ถึงอดีตที่แสนหอมหวาน

กับการวิเคราะห์สถานการณ์ความเป็นจริงที่ หลายสิ่งอย่างค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปในปัจจุบัน ที่เรานั้นยังคงมีลมหายใจ

MidnightMessageBox