ว่าด้วยเรื่องของ “บุหรี่”
คงไม่ปฏิเสธใดๆถึงความเป็นพิษภัยในตัวของมัน
แต่ผมผมก็ไม่ปฏิเสธเหมือนกัน ว่าผมชอบมัน มากมายเหลือเกิน ด้วยหลายปัจจัยที่ให้ผมอ้าแขนรับมันมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
สาธยายเรื่องความดี-เลวของมันไป ก็เท่านั้น เพราะใครต่อใครก็รับรู้ถึงมันอยู่แล้ว
แต่เราจะไม่มาพูดถึงในเชิงเหยียด เปรียบเทียบ หรืออวยอะไรเรื่องพวกนั้น
เพราะผมต้องการเพียงแค่จะบอกเล่า ถึงที่มาในหัวข้อ “บุหรี่หนึ่งตัวกับความสุข5นาที”
ผมเองนั้น มักใช้เวลาไปกับการสูบมัน เพื่อออกไปข้างนอกบ้าน โดยปัจจัยสำคัญที่ทำให้ผมสูบนั้นก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าเพื่อเพิ่มอรรถรส ในการใช้ชีวิต
ไม่ว่าจะเพื่อเพิ่มขณะสุขในขณะนั้น หรือแม้แต่เพื่อคลายเครียดในสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ แต่มันก็มักช่วยอะไรให้ชีวิตมันผ่านพ้นไปได้ ในหลายๆอย่าง
เพื่อนๆและคนรอบข้าง มักบอกว่าผมมักสูบจัดไป แต่เพราะอะไรกัน ถึงได้มีพฤติกรรมเช่นนั้น ก็เพราะเวลาที่จะใช้ร่วมอยู่กับมัน นั้นช่างสั้นเสียเหลือเกิน
ระยะเวลาการเผาไหม้ของบุหรี่หนึ่งมวนมันรวดเร็วเกินไป ไม่ได้ต่างอะไรกับการที่คนเรานั้นหายใจเอาซะเลย
มันเลยเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมความสุขที่ผมได้รับจากมัน นั้นช่างสั้นเสียเหลือเกิน ไม่เพียงพอต่อความต้องการที่มีมากเกินไปในตนเอง
ผมอยู่กับมันได้นานเพียงแค่ 5นาที เท่านั้นเอง ทั้งๆทีหลายครั้ง ผมเองก็พยายามที่จะให้มันให้อรรถรสได้มากกว่าเวลาที่ถูกจำกัด แต่ทว่ามันช่างเป็นอะไรที่ยากเย็นเสียเหลือเกิน
เพราะในการที่จะรั้งความสุขในเวลาที่แสนจำกัด มันก็เป็นเรื่องที่อาจไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้นั่นเอง การทำใจและยอมรับในความสุขแต่ละครั้ง มันจึงเป็นเรื่องที่เราต้องเข้าใจ อย่าได้ฝืนมันมากเกินไป เพราะนั่นอาจทำให้ความสุขอันแสนสั้น นั้นถูกลดทอนลงไปอีกขั้น
เพราะฉะนั้นอย่าไปคิดมากกับมัน กับการที่เราจะรั้งความสุขให้ได้ ตราบนานเท่านาน แทนทีเราจะพยายามรั้งมันไว้ อาจไม่ใช่เรื่องที่ดีซักเท่าไหร่
“งั้นเอางี้ดีไหม”
แทนที่เราจะพยายามยื้อความสุขที่มีเวลาจำกัดไว้ แล้วทำไม เราไม่ซึมซับกับความสุขแสนสั้นนั้นให้ให้มันเต็มที่ในช่วงเวลา แทนที่จะไปรั้งมันไว้
“แล้วตนนั้น”
ก็เอาเวลาหลังจากนั้น ไปทำตน ให้มีความสุขแบบเต็มอิ่ม เพื่อที่จะพร้อมตามหา และรองรับความสุขที่มันจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า จากพฤติกรรมและการกระทำของเราแทน
จะโอเคกว่านี้ หรือเปล่า?
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in