เวลาที่คุณอยากจะบันทึกอะไรไว้ซักอย่าง เพื่อที่จะให้ความทรงจำ ไม่ถูกลบเลือนหายไป บางทีการที่เราเก็บมันไว้ในหัวสมอง อาจยังไม่ตอบโจทย์ใครหลายคน 

แล้วคุณก็อาจเลือกใช้สิ่งของอย่างอื่น ที่ช่วยเป็นเครื่องมือ ในการการช่วยบันทึกเรื่องราวในอดีต อย่างเช่นสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง ที่กลายเป็นไดอารี่ในความทรงจำ ไว้ในแผ่นกระดาษ

ภาพถ่ายที่ถูกบันทึกไว้ เป็นอะไรที่รู้สึกจับต้องได้มากกว่าภาพในความทรงจำ เพราะอย่างน้อยเราก็สามารถสัมผัสพร้อมกับนั่งจ้องมองมัน ดั่งการหยุดเวลาไว้ในรูปถ่ายใบหนึ่ง หรือแม้แต่สิ่งปลูกอย่างเช่นฝาผนัง ก็เป็นตัวเลือกที่ดีเช่นกัน

“ฝาผนัง” 

เครื่องมือที่มนุษย์เราใช้เป็นเครื่องเตือนใจ และบอกเล่าเรื่องราวตั้งแต่โบราณกาล

กระทั่งจวบจนมาถึงปัจจุบัน ฝาผนังนั้น ก็ยังคงทำหน้าที่ของมัน ได้อย่างยอดเยี่ยม ทั้งสร้างสรรค์ศิลปะทั้งความกว้างขวางทางไอเดีย ไปจนถึงการแสดงเชิงสัญลักษณ์ 

บางที่อย่างร้านอาหาร ก็ใช้ฝาผนังในการบันทึกเรื่องราวของลูกค้าที่แวะเวียนเข้ามาเป็นจุดขายในการบริการ 

ไปจนถึงฝาฝนังบ้านในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆของเรา ผมก็เป็นคนหนึ่ง ที่ใช้ผนังห้องนอนเล็กๆในการแต่งแต้มความทรงจำ

ผมเก็บสะสมของต่างๆที่เป็นเครื่องคลายความคิดถึง ที่มีต่ออดีตที่ผ่านมา เป็นเวลากว่าสิบปี แล้วไม่มีทีท่าจะแกะมันออกมา แม้แต่ชิ้นเดียว 

เพราะเมื่อเราใช้เวลาอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แล้วเกิดเหนื่อยล้า เราก็แค่แก้ปัญหาโดยการเงยหน้าขึ้นมา เพื่อจ้องมองเรื่องราวในอดีตที่ถูกติดอยู่บนฝาผนัง  อย่างจรรโลงและหวนนึกถึงคืนวันที่มีความสุข ของแต่ละชิ้นที่ถูกติดอยู่ที่ฝาผนัง 

แต่ประเด็นสำคัญ คือผมนั้นไม่ได้จะพูดถึงการยึดติดอยู่กับอดีต แต่ผมกำลังบอกเล่าเรื่องราวของการจ้องมองความสุข ที่ถูกติดอยู่บน “ฝาผนัง”

“แค่มองมันก็อมยิ้มได้แล้ว อย่างไม่มีข้อแม้”

MidnightMessageBox