เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
My way of life.Cheng Namfon
Life in Singapore - ชีวิตของฉันในต่างแดน 03
  • " Hyperthymesia คือชื่อเรียกลักษณะของผู้ที่สามารถจดจำประสบการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้แทบจะทั้งชีวิต "

    ระหว่างที่เขียนเรื่องราวที่เราเคยผ่านมันไปกับตัวเองเมื่อหลายปีที่แล้ว บางเรื่องที่เด่นชัดก็จะจำได้ไม่ลืมแต่บางเรื่องที่อยากจะนึกขึ้นให้ได้กลับเป็นเพียงแค่ภาพเลือนลาง 

    เราจำทรงผมที่เราตัดก่อนไปเรียนที่สิงค์โปรได้ ทรงผมที่สั้นที่สุดในชีวิตของเรา และมันก็ทำให้เราไม่กล้าที่จะตัดผมสั้นไปอีกนานเลย 

    เราเป็นคนหน้ากลม ยิ่งประกอบกับการที่น้ำหนักเราพุ่งขึ้นเเบบฮวบฮาบตอนเพิ่งมาที่นี่ยิ่งเเล้วใหญ่ เพราะอะไรกันนะหรือ? ประจำเดือนของเรามาครั้งแรกตอนเราอายุได้สิบเอ็ดปีหมาดๆ ตอนที่เห็นเลือดประจำเดือนเราตื่นเต้นมากจนตะโกนลั่นบ้าน คุณแม่ที่อยู่หน้าบ้านและพี่ชายที่อยู่ในห้องตรงชั้นสองของบ้านก็ยังได้ยิน 

    ที่เราตื่นเต้นก็อาจจะเป็นเพราะว่าเพื่อนวัยเดียวกันกับเรายังไม่มีใครที่ประจำเดือนมาเเล้วเลย มันให้ความรู้สึกว่าเราเข้าใกล้ความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกขั้นเเล้วละมั้ง ตอนยังเด็กหลายๆคนก็คงเคยคิดอยากจะโตให้ไวใช่ไหมละ? 

    กลับเข้าเรื่องทรงผม ด้วยหลายสิ่งที่กล่าวไปข้างต้น ตอนนั้นหน้าเรากลมจนใกล้จะแตกได้ทุกเมื่อ ตาตี่ๆของเราที่เเทบจะมองไม่เห็นอยู่เเล้วยิ่งเล็กเเคบเข้าไปอีก สงสารตัวเอง ณ ตอนนั้นสุดขีด 

    เดชะบุญ ที่ผมเรายาวเร็วมาก เดือนสองเดือนก็ยาวจนมัดขึ้นได้เเล้ว และนี่ก็เป็นหนึ่งเรื่องที่เราอยากจะลบออกจากชีวประวัติของเรา เเต่พอมาย้อนคิดดูมันก็เป็นสีสันไปอีกเเบบ ทว่าเราในช่วงเวลานั้นคงจะทุกข์ใจน่าดู

    ส่วนเรื่องที่อยากจะจำให้ได้มันก็มีอยู่มากมาย อย่างเช่นช่วงเวลาที่เราใช้ชีวิตอยู่ในไทย โดยเฉพาะใน "โรงเรียนสุวรรณวงศ์"

    ที่นั้นได้มอบความทรงจำอันล้ำค่าที่ทำให้เรามีความสุขได้ทุกเมื่อเวลาที่นึกย้อนกลับไป ช่วงเวลาในวัยเด็กก็คงไม่พ้นโรงเรียนที่เคยอยู่มา 9 ปี เพื่อนที่เคยคบหาเเละยังคบหากันอยู่

    งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา เหล่าคนที่เคยสนิทชิดเชื้อและพูดคุยกันในวันนั้น กลายเป็นคนแปลกหน้าที่เราไม่เเม้เเต่จะทักทายกันในวันนี้ ส่วนคนที่เรายังคงติดต่ออยู่ก็ราวกับคนที่รู้จักกันเพียงผิวเผิน เราต่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนึกคิดเช่นไร ใช้ชีวิตในเเต่ละวันอย่างไร ผ่านอะไรมาบ้าง เพียงพูดคุยกันผ่านตัวอักษร นิสัยใจคอจะเปลี่ยนไปเช่นไร เราต่างไม่รู้

    แต่มันก็ยังคงเป็นความทรงจำที่มีค่าอยู่ดี เมื่อเวลาผ่านไป เราต่างเติบโตขึ้น มีสิ่งหนึ่งที่เราทะนุถนอมมากขึ้น เพราะมันจะเป็นสิ่งหนึ่งที่มอบความสุขเเละกำลังใจให้กับเราในยามท้อเเท้ สิ่งที่ไม่อาจนำอะไรมาแลกเปลี่ยนได้

    สิ่งนั้นก็คือ......ความทรงจำ
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in