รัตติกาลยามเหมันต์ช่างหนาวเหน็บ 

ยังคงเก็บความช้ำไว้ในอก 
อันความรักที่ผ่านมายังช้ำชก 
มิปลงตกจากเขาร้าวระทม

 
อยากจะพบความรักที่สุขสม 
จะไปงมไปหาได้ที่ไหนหนอ 
ใจตัดพ้ออ้อร้อน้ำตาคลอ 
อยู่ไหนหนอความรักสวาทมี 
 
จนตอนนี้รุ่งสางย่างมาแล้ว 
คงไม่แคล้วควรหยุดคร่ำครวญหา 
ควรรักษาใจล้าให้เยียวยา 
อย่าได้หามายามาประทิน 

อันความจินตนาการว่าล้ำเลิศ 
ก็ไม่เพริศแพร้วเท่าเรียลลิตี้ 
ถ้ารุ่งสางมาถึงอรยุพิน 
คงไม่ต้องผินหน้าเข้าธรรม 

นี่เป็นกลอนแปดที่เราส่งเข้าประกวดกับชมรมวรรณศิลป์ของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ทางชมรมใจดีมาก ไม่ได้รางวัลก็ให้เกียรติบัตรมาปลอบใจด้วย พอดีเราไปเจอไฟล์นี้อยู่ใน Outlook ก็เลยคิดว่าเอามาลงที่นี่ดีกว่า 555