ประชาชนไม่ใช่เจ้าของประเทศ

กฎหมายไม่เคยถูกใช้เพื่อประชาชน

ทุกวันนี้คุณรู้หรือยังว่ากำลังตกเป็นทาสของระบบอย่างไปไหนไม่รอด

_______________________________________________________________________

ถ้าย้อนกลับไปเมื่อยังละอ่อน ซึ่งก็ไม่นานนัก เรายังคงเป็นเด็กที่เดียงสาต่อโลก 

ถึงแม้จะได้รับการศึกษาจากสถาบันชั้นนำ แต่เราก็ยังคงไม่เคยโกรธโลกใบนี้

ความโกรธเป็นอารมณ์ที่เราพยายามหลีกเลี่ยง เพราะมันทำให้เราดูเป็นคนไร้ความอดทน

แต่ในอีกทางหนึ่ง เราไม่เคยจะตั้งคำถาม ว่าทำไมเราจึงโกรธ

เราไม่เคยนั่งคิดว่าอะไรทำให้เราโกรธ และสิ่งนั้นสมควรแก่การทำให้เราโกรธหรือไม่

หากคุณคิดว่านี่คือชีวิต

จงคิดอีกทีเถิดว่า มีอีกกี่ล้านคนบนโลกที่ไม่ได้มีชีวิตเช่นนี้

ความลำบากแสนสาหัสของคนบางกลุ่ม ยากที่เราจะนึกถึงนัก

จงคิดอีกทีเถิดว่า คนเหล่านั้น ยังต้องการแค่ส่วนหนึ่งของชีวิตคุณ

อาจเป็นอาหารที่พอกิน งานที่พอจะเลี้ยงดูตัวเอง หรือห้องนอนที่ให้ความปลอดภัย

หากคุณได้ติดตามข่าวสาร ซึ่งเชื่อว่าถ้าคุณได้อ่านโพสต์นี้ 

คุณคงเป็นคนที่เข้าถึงทรัพยากรและสื่อได้มากกว่าคนอีกหลายหมื่นหลานแสนบนโลก

เราเชื่อว่าคุณเห็นภาพหายนะของประเทศ

เห็นความล้มเหลวของรัฐ เห็นความล้มเหลวของระบบสังคม 

เห็นความวุ่นวายจากการที่อำนาจไปอยู่กับคนเพียงกลุ่มเดียว ที่ไร้ซึ่งมนุษยธรรมและอยู่เหนือกฎหมาย

ความคิดที่ง่ายดายอย่างการมีกฎหมายเพื่อจัดระเบียบการอยู่รวมกันของมนุษย์ซึ่งถูกเชื่อว่า

มีความเห็นแก่ตัวกันทุกคน

ในวันนี้ ความคิดที่ง่ายดายนี้ ได้สลายหายไปจากสังคม เมื่อมีคนบางกลุ่มยึดเอากฎหมายเป็นเครื่องมือของตน และปฏิบัติตนอยู่เหนือกฎหมาย

แล้วเรา ประชาชน จะทำอย่างไรได้ 

ในเมื่อเขาคือเจ้าของกฎ

ไม่ใช่ เรา ประชาชน

ขอให้คุณรู้เถิดว่า ตราบใดที่พวกผู้เผด็จการทางอำนาจและความชอบธรรมยังปกครองเราอยู่อย่างนี้

มันยากเหลือเกินที่เรา ประชาชน จะสามารถปลดปล่อยตัวเองได้

ทุกวันนี้ความหมายของการมีอยู่ของตัวเราถูกบิดเบือนไปมากพอแล้ว

เพราะระบบและเหล่าผู้คุมระบบ ได้กำหนดให้ชีวิตเราเป็นไปอย่างเครื่องจักรตัวหนึ่ง

เราจะต่างจากเครื่องจักร เมื่อเรารู้จักเรียกร้อง

เราจะต่างจากเครื่องจักร เมื่อเรารู้จักกล่าวโทษ

เราจะต่างจากเครื่องจักร เมื่อเราโกรธได้มากพอ

แล้ววันนี้ คุณโกรธมากพอหรือยัง ?

เราตั้งใจเขียนโพสต์นี้ขึ้นเพื่อบันทึกว่าครั้งหนึ่ง ในวัย 23 ปีของเรา เราเคยคิดแบบนี้ และหวังว่าในอนาคตเราจะไม่ถอยหลังความคิดของตัวเอง กลับไปเป็นคนที่เพิกเฉย เป็นทาสต่อระบบ และพร้อมที่จะยอมกักขังตัวเองในประเทศสารขัณฑ์แห่งนี้ หวังแต่ว่าตัวเองจะมีพลังและพาความคิดไปสู่จุดที่ดีกว่านี้ดี.