♡ แนะนำให้กลับไปอ่าน Come Rain or Shine ก่อนนะคะ ทั้งนี้ ฟังนี่เพื่ออรรถรส

มือเย็นแตะบนหน้าผากของผมอย่างแผ่วเบา ทาบตามใบหน้าและลำคออยู่สองสามที คิ้วหนาขมวดมุ่นอย่างน่าชัง ก่อนที่รูมเมทหมาด ๆ ของผมจะยื่นแก้วช็อกโกแลตร้อน ไม่ใช่สิ... เขายัดแก้วใบนั้นใส่ในมือผมเลยต่างหาก


"ดื่มซะ... ค่อย ๆ ล่ะ มันร้อน" จงฮยอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบและติดห้วนนิด ๆ ซึ่งในความเห็นของผมแล้ว มันขัดกับหน้าตาน่ารักของเขามากทีเดียว


หน้าอย่างเขาเหมาะกับเสียงออดอ้อนให้ผมเอาใจมากกว่า อยากจะบอกเจ้าตัวแบบนี้อยู่เหมือนกัน แต่ก็... อย่าดีกว่า เดี๋ยวแมวจะข่วนเอา ผมน่ะใจปลาซิวจะตายไป เผื่อคุณไม่รู้


"อย่าเอาแต่มองหน้าฉันสิ มินฮยอน แล้วเมื่อไหร่นายจะได้กินยา"


เนี่ย เห็นไหมล่ะว่าแมวตัวนี้ดุขนาดไหน ผมก็ทำได้แค่ยิ้มและพยักหน้างึก ๆ รีบเบนสนใจมาที่แก้วสีเหลืองนวลในมือทันที พยายามเป่าไล่ความร้อนจากเครื่องดื่มหอมกรุ่น ทั้งที่เรี่ยวแรงไม่ค่อยจะมีเท่าไร ไม่รู้เหมือนกันว่าระหว่างเจ้าช็อกโกแลตที่อยู่ในมือกับอุณหภูมิร่างกายของผมตอนนี้ อะไรจะร้อนมากกว่ากัน


"นายนี่นะ... เอามานี่เลย เป่าแบบนี้กี่ชาติจะได้ดื่มเนี่ย" คนตัวเล็ก (ในสายตาผม) ฉวยแย่งแก้วที่อยู่ในมือของผมไป น้ำเสียงและใบหน้าของเขาฉายแววรำคาญและหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด นั่นทำให้ผมรู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้เขาต้องเสียเวลาทำงานเพื่อมาดูแลผม


ตั้งใจจะเอ่ยบอกให้อีกฝ่ายกลับไปจัดการงานที่ค้างคา แต่พอเห็นเขาตั้งอกตั้งใจเป่าจนแก้มทั้งสองข้างพองลมแล้ว เห็นแก่ตัวสักวันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ... อย่ามองผมแบบนั้นสิ คุณไม่รู้หรอกว่าใบหน้าหล่อปนน่ารักที่ดูจริงจังไม่ต่างกับตอนรัวนิ้วบนเครื่องนินเทนโด มันน่ามองขนาดไหน ในความตั้งใจนั้นแฝงความน่าเอ็นดูจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา แม้ว่าสภาพร่างกายในตอนนี้ของผมจะไม่เอื้ออำนวยเท่าไรก็ตาม

และผมก็หลุดหัวเราะออกมาจนได้ เมื่อเห็นเขาลองจิบเครื่องดื่มสีเข้มเพื่อทดสอบว่าอุ่นพอดีหรือยัง


จงฮยอนหันมามองค้อนใส่ผมทันที แก้มทั้งสองข้างของเขาแดงก่ำ "หัวเราะอะไรน่ะ รีบ ๆ ดื่มไปสิ จะได้กินยาสักที"


"อือฮึ..." ผมแกล้งตอบรับเสียงสูงเย้าเขา ก่อนจะจรดริมฝีปากตรงตำแหน่งเดียวกับที่เขาจิบช็อกโกแลตร้อนเมื่อครู่ 

... ใช้สายตาที่รู้ว่าเขาแพ้จ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโตคู่นั้น เป็นการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผมตั้งใจเติมเฉดสีระเรื่อน่ามองบนใบหน้าและปลายใบหูของเขา


แน่นอนว่าผมทำสำเร็จ


ถึงอย่างนั้น คิมจงฮยอนก็คือคิมจงฮยอน ดวงตาสีเข้มมองผมอย่างไม่ยอมแพ้ คล้ายกับจะชวนเล่นเกม 'ใครหลบตาก่อน คนนั้นแพ้' ผมตอบรับคำท้าทายอย่างเต็มใจ พลางละเลียดรสชาติหวานหอมปนขมนิด ๆ ขณะที่จับจ้องใบหน้าของเขาไปด้วย


ดวงตาคู่หวาน ... ที่สะกดให้ผมหลงใหล จนต้องแวะมาเยือนคาเฟ่ของอดีตลูกค้าเกือบทุกวัน อา ผมคงยังไม่ได้บอกพวกคุณสินะว่างานตกแต่งเรียบง่ายสบายตาในคาเฟ่แห่งนั้นคือผลงานของผมเอง ต่อดีกว่านะครับ เหตุผลที่ทำให้ผมได้กลับไปคาเฟ่แห่งนั้นอีกครั้ง จนได้ค้นพบสิ่งมหัศจรรย์ของโลกลำดับที่ 8 คุณตาหวาน ก็เพราะคำชวนของเพื่อนร่วมงานเนี่ยแหละ หมอนั่นขอร้องแกมบังคับ บอกว่าอยากยืมตัวผมสักวันสองวันมาเป็นไม้ประดับส่งเสริมภาพลักษณ์ ... 

'จะจีบคนที่ทั้งโลกมีแต่เพื่อนติดเกม หมาแมว ขนมหวาน กาแฟ แล้วอะไรอีกวะ ใช่ ๆ เยลลี่ไข่ดาว มันก็ต้องทำแบบนี้แหละ'


ทำแบบนี้ที่ว่าก็คือ เดินเก็กหน้าหล่อ ล้วงกระเป๋าไปโผล่แถว ๆ คลินิคที คาเฟ่ที หรือแม้กระทั่งหน้าอพาร์ทเมนท์ของคุณสัตวแพทย์คนนั้นที ... 

'พรหมลิขิตแม่งมีที่ไหนกัน ชีวิตเรา เราต้องลิขิตเองสิวะ' นี่คือประโยคเด็ดขององซองอูเขาล่ะ

แต่ผมขอบายวิธีนี้ดีกว่า แค่ไปคาเฟ่ทุกวัน ได้มองเขา ได้พูดคุยบ้างเมื่อมีโอกาส แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับผม ... แต่ก็ต้องขอบคุณโชคชะตาที่พี่อาร่อนส่งคอนแทคของผมให้เขา และความสำเร็จของซองอูที่ทำให้ผมได้สืบข้อมูลบางอย่างจากคุณเพื่อนสนิทของเขาอย่างเนียน ๆ



รวมถึง ... เรื่องที่เขาแอบหวั่นไหวกับผมด้วย











"ขอบคุณนะ..."



ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย


"อะ อะไรของนาย?"


"ขอบคุณที่มาอยู่ด้วยกัน ขอบคุณ—"


"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"


"ที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตของผ—"


นิ้วชี้ป้อม ๆ ยกขึ้นปิดปากของผม ดวงหน้าน่ารักขึ้นสียิ่งกว่าเดิม







"แม่ง... ขี้โกงว่ะ..."

และเกมจ้องตาของเราจบลงด้วยชัยชนะของผม เพราะคนตัวเล็กดันเป็นฝ่ายหลบสายตาไปเสียก่อน คนแพ้หมาด ๆ ก็เลยฮึดฮัดพลางก้มหน้าก้มตาจัดยาให้ผมแก้เขินไป

มันเขี้ยวเป็นบ้า...

“วางยาไว้ตรงนี้นะ ง่วงก็นอนไปก่อนเลย ไม่ต้องรอฉัน เข้าใจไหม?”


ยังไม่ทันจะอ้าปากตอบ เขาก็โน้มตัวเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ (ที่ผมชอบมาก) จากตัวเขา

จุ๊บ...

กว่าผมจะรู้สึกตัวว่า ริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่ายได้แตะแผ่วกลางหน้าผากของผม แล้วเลื่อนลงมางับเบา ๆ ที่ปลายจมูก ก่อนจะจบที่ริมฝีปาก ... ก็หลังจากที่เขาเดินออกไปและปิดประตูห้องนอนของเราเรียบร้อยแล้ว


ตอนนี้จึงเหลือแค่ผมกับเสียงดังระรัวในอกเท่านั้น


ผมยกมือทาบทับแก้มทั้งสองข้างที่ร้อนผ่าว มั่นใจเลยว่าความร้อนตามผิวหน้าตอนนี้ไม่ได้เกิดจากพิษไข้อย่างเดียวแน่


"ขี้โกงชะมัด..."


คิมจงฮยอนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ แบบนี้ ไม่ดีต่อหัวใจของผมจริง ๆ 
 

แค่นี้ก็ยอมแพ้จนไม่เหลืออะไรอยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

ดวงตาเสมองแก้วช็อกโกแลตร้อนที่พร่องไปเกือบครึ่ง ขยับยิ้มกับตัวเองยามนึกถึงสัมผัสอบอุ่นจากเจ้าของแก้วสีเหลืองพาสเทลนี้

ผมก้มลงประทับจูบทางอ้อมตรงปากแก้ว ตำแหน่งเดียวกับที่ผมแกล้งเขาเมื่อครู่นี้ ... อีกครั้ง









End