Pairing: Hwang Minhyun x Kim Jonghyun 

Rating: Mature 

"เปิดเดี๋ยวนี้!"


เสียงทุบปึงปังกับประตูโบสถ์เก่าที่เขาอาศัยพักร่างจากอาการบาดเจ็บดังขึ้น ปกติแล้วประตูแค่นั้นไม่อาจขัดขวางสายเลือดแห่งสรวงสวรรค์ได้


เสียงพื้นรองเท้ากระทบหินอ่อนมาหยุดตรงหน้า ปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์ดำมืด ความเจ็บปวดรวดร้าวในคราแรกค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นอาการชา ราวกับว่าร่างของเขาได้ล่องลอย


ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่า เขาไม่ได้ล่องลอย แต่กำลังถูกมือที่มองไม่เห็นฉุดดิ่งให้จมในธาราแสนมืดมิด...


"เสียงข้างนอกนั่นน่าหนวกหูเสียจริง"


เพียงแค่ได้ยินเสียงทุ้มกังวานของชายผู้มาใหม่ เหล่าวิญญาณก็พากันกรีดร้องโหยหวน นั่นยิ่งทำให้คนที่ทุบประตูอย่างบ้าคลั่งภายนอกโบสถ์ออกแรงทุบหนักกว่าเดิม พลางส่งเสียงตะโกนกร้าวเรียกชื่อของเขา


ดวงตาอ่อนแรงปรือมองชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้า ก่อนจะหัวเราะกับตนอย่างอ่อนแรง


ใบหน้าหล่อเหลาไม่ต่างกับรูปสลักแห่งเบื้องบนเหยียดยิ้ม เรือนผมสีปีกกาตัดกับสูทสีขาวที่จงใจสวมใส่เพื่อประชดประชันผู้เป็นบิดาขับให้ชายผู้นี้ดูงดงามจนไม่อาจละสายตา


"ใจกล้าไม่น้อย..." รู้ตัวอีกทีร่างสง่าก็ขยับมาใกล้มนุษย์ตัวน้อยซึ่งรายล้อมไปด้วยกลิ่นคาวคลุ้งของเลือด สัมผัสร้อนแตะที่ปลายคางของเขา เชยขึ้นมาสบกับดวงหน้าสมบูรณ์แบบตรงหน้า "ความรักทำให้มนุษย์โง่งมเสมอ เจ้าว่าจริงไหม?"


นัยน์ตาสีแดงฉานจับจ้องเขาไม่วางตา


หากแต่คนที่ชินชากับความงามนี้อย่างเขากลับไม่รู้สึกรู้สาเท่าใดนัก ด้วยรู้ดีว่ากุหลาบงามมักจะเต็มไปด้วยคมหนาม


ไม่ว่าจะเป็นกุหลาบสีแดงหรือสีขาวก็ตาม


"ข้าควรจะขอบคุณพวกโง่เง่านั้นด้วยสินะ..." ลมหายใจร้อนผ่าว ร้อนเกินไป กระทบกับผิวแก้มของเขา สะดุดสุดตัวเมื่อปลายลิ้นสากลากไล้ตั้งแต่ปลายคางจรดกับขมับที่ปรากฏบาดแผลจากการต่อสู้ก่อนหน้านั้น มนุษย์หนุ่มหลับตาลงพลางหลบหนีจากสัมผัสอุกอาจ สติที่เลือนลางทำให้เขาเผยโอกาสปล่อยให้อีกฝ่ายเล่นสนุกกับร่างกายของเขาเต็มที่ "ที่ทำให้คนหัวดื้ออย่างเจ้า... กลับมาหาข้าอย่างเต็มใจ"


เสียงตะโกนกร้าวจากด้านนอกค่อยๆแผ่วเบาลงเรื่อยๆ


เช่นเดียวกับความตายที่ส่งเสียงกระซิบทักทาย หยอกล้อ และบดเบียดจุมพิตลึกล้ำบนริมฝีปากเยียบเย็น ช่างจาบจ้วง รุกเร้า คล้ายจะกลืนกินทุกลมหายใจ



"เจ้าจะเป็นของข้า... ชั่วนิรันดร์"









เฮือก!



ดวงตากลมโตเบิกกว้าง นัยน์เนตรงามสีรัตติกาลพร่างพราวด้วยหมู่ดาวสั่นไหว ความเจ็บปวดแล่นริ้วจนใบหน้าน่ารักเหยเกยามขยับกาย


ก่อนที่จะรู้สึกได้ว่า ในห้องสีขาวพิสุทธิ์แสนคุ้นเคยนี้ ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว...


เมื่อหันไปมองตามสัญชาตญาณจึงพบว่า ตัวเขาถูกจ้องมองด้วยสายตามิอาจอ่านความได้ของชายหนุ่มอีกคน เจ้าของเรือนผมสีสว่างซึ่งถูกจัดทรงอย่างเป็นระเบียบ บุตรแห่งสรวงสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่...


"ตกใจรึที่เป็นข้า"


ดวงตาเรียวคมกริบคล้ายใบมีดล้อมกรอบลูกแก้วสีนภา... กำลังสร้างความอึดอัดแก่เขาไม่น้อย


มนุษย์หนุ่มส่ายหน้า ราวกับถูกริดรอนลมหายใจ พลันนั้นเองร่างกายเขารู้สึกเหนื่อยจนต้องหอบหายใจ พร้อมกันกับอาการเจ็บแทบบ้าตรงแขนทั้งสองข้าง... ตำแหน่งเดียวกับบาดแผลก่อนหน้านั้น แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีบาดแผลใดๆปรากฏให้ระคายตาก็ตาม

ดวงตาคู่สวยช้อนมองเจ้าของร่างสูงที่เขาแสนรักอีกครั้ง


"ช่วยดะ--"


"เจ้ากำลังเจ็บปวดงั้นรึ" เสียงทุ้มนุ่มที่แม้จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉกเช่นปกติ แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงความโกรธาที่น่ากลัวแฝงอยู่ "รักตัวกลัวตายเป็นแล้วสินะ"


หยดน้ำตาเอ่อคลอนัยน์ตาใสด้วยความหวั่นกลัวระคนเจ็บปวด 


ทุกขณะที่ขายาวในกางเกงสีขาวก้าวมายังตัวเขา ความอึดอัดและทรมานค่อยๆไต่ระดับขึ้นจนร่างบอบบางนอนขดพลางหอบหายใจอย่างน่าสงสาร


มือเล็กที่กุมหน้าอกอยู่ถูกกระชากเต็มแรงจนร่างทั้งร่างประทะกับแผ่นอกกว้าง


"หะ หาย...ใจ...มะ-"


ริมฝีปากบางของมนุษย์ตัวน้อยถูกทาบทับบดเบียดด้วยอวัยวะเดียวกันของชายร่างสูง เก็บเกี่ยวเอาเปรียบร่างเล็กในอ้อมแขนอย่างไม่นึกจะใส่ใจว่าอีกฝ่ายกำลังทรมานแสนสาหัสเพียงใดเพราะความเอาแต่ใจของตน


รู้แต่มิใคร่จะสนใจ


แม้กระทั่งคำสั่งของผู้เป็นบิดาที่มอบไว้

เทวทูตรูปงามได้ทำให้มนุษย์ถือดียอมสยบใต้ร่างคราแล้ว... คราเล่า... ฝังสัมผัสเร่าร้อนให้ประทับบนเรือนกายนุ่มนวล เผื่อจะเตือนสติคนอวดดีให้รู้ตัวเสียบ้างว่าตนนั้นเป็นของใคร


ชายหนุ่มกำข้อมือผอมบางแน่นยามนึกถึงภาพของชายผู้นั้นที่มีใบหน้าเฉกเช่นกับเขาทุกอย่าง เว้นแต่สีผมและนัยน์ตา กำลังตะโบมจูบร่างไร้วิญญาณของมนุษย์หน้าโง่ ที่ตอนนี้กำลังสะอื้นไห้ในอ้อมอกของเขา


โกรธ แต่มิอาจทำสิ่งใดได้


ดวงตาเรียวคล้ายจิ้งจอกร้ายตวัดมองมายังเขา ราวกับเย้ยเยาะ



'น่าประทับใจเสียจริง น้องข้า'



เหยียดยิ้มยั่วโทสะ ชายเจ้าของนัยน์ตาสีชาดยกแขนปวกเปียกที่เปรอะไปด้วยหยาดโลหิตของร่างในอ้อมแขน กระชับมือเล็กของมนุษย์หนุ่มแล้วก้มลงจุมพิตอย่างแผ่วเบา



'จงฮยอน... จะเป็นของข้าตลอดไป...'

เขาเกลียดที่ความมั่นใจถูกทำลายอย่างไม่เหลือชิ้นดี เกลียดที่ความอ่อนแอของเขาผลักดันให้มนุษย์คนนี้กระทำในสิ่งที่โง่งมที่สุด


ยอมทำบาปอันใหญ่หลวง ยอมสละวิญญาณของตนให้ถูกจองจำในนรกชั่วกัปชั่วกัลป์ เรียกชายผู้นั้นขึ้นมาจากอเวจี

เพื่อช่วยเขา...


ถ้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่การสละชีวิต... ความเสียสละที่บิดาชอบนักหนา คนๆนี้คงต้องถูกพรากไปจากเขาตลอดกาล...



"อย่า...โกรธข้า..."

สุรเสียงผะแผ่วดังลอดมาจากร่างในอ้อมกอดของเขา ผิวกายอุ่นต่างจากสองวันก่อนเบียดเสียดเข้าหาเขาคล้ายจะเอาใจ เอนใบหน้าหมดจดซบกับอกแกร่ง อาศัยเช็ดดวงตาที่เปียกปอนด้วยหยาดน้ำตา

"ข้าขอโทษ..."

บุตรแห่งสวรรค์ไม่เอ่ยคำใดตอบกลับ เขาเพียงแต่กระชับวงแขนตระกองกอดอีกฝ่ายเท่านั้น

"ข้ารักท่านนะ มินฮยอน"

นัยน์ตาสีท้องนภาวูบไหว หลุบต่ำมองกลุ่มผมสีเข้มของมนุษย์หนุ่ม ไม่รู้แม้แต่น้อยว่าตนแสดงสีหน้าเช่นไรออกไป

รู้แต่เพียงว่าตราบใดที่ลมหายใจเปราะบางของมนุษย์น่าสมเพชผู้นี้เป็นของสรวงสวรรค์ ไม่มีใครจะพรากมันไปจากเขาได้

ไม่มีวัน

End