เนลสัน: เบื่อนะ พออยู่นานเข้าก็รู้สึกว่ากรุงเทพฯ เรียบไป เดาได้ในบางโอกาส จะให้ไปต่างจังหวัดผมก็ขี้เกียจ ที่สำคัญงานผมเยอะเสียด้วย จะลาพักก็ยาก

แต่ผมก็มีวิธีเปลี่ยนบรรยากาศอยู่เหมือนกันนะ

เนลสัน: ก็นั่งรถออกไปแถบชานเมืองน่ะ ส่วนตัวผมชอบข้ามไปแถวฝั่งธนฯ มันให้ความรู้สึกเหมือนข้ามฝั่งไปบรูกลินดี

เนลสัน: ผมชอบไปบางแค

เนลสัน: กรุงเทพฯ เป็นเมืองเจริญแบบเดี่ยว พอออกไปไกลๆ ตัวเมืองจะนึกว่าคนละจังหวัดเลย ผมชอบความกึ่งเมืองกึ่งภูธรของมันนะ มีเสน่ห์จนย่านที่ผมอยู่ (อโศก) เทียบไม่ติด ดาวน์ทาวน์พวกนั้นน่าเบื่อมาก มันโมเดิร์นเกินไป เป็นสากลจนหาเอกลักษณ์ไม่ได้

เนลสัน: ผมว่า ‘คน’ นี่แหละยูนีคมาก ผมชอบฮิวแมนออฟชานเมืองมากที่สุด พวกเขามีแฟชั่นที่เป็นเอกลักษณ์ เสื้อผ้าทุกตัวเท่มาก

ถ้าเป็นผู้ใหญ่ก็จะใส่เสื้อแนว Trucker หรือเสื้อแบบคนขับรถสิบล้อ ใส่เสื้อสีดำสกรีนด้วยลายดิบๆ ขนาดใหญ่ เช่น นกอินทรีหน้าดุๆ หัวกะโหลก สายฟ้าฟาดอะไรแบบนี้ ถ้าเป็นวัยรุ่นก็จะชอบสีสดๆ ลวดลายเยอะๆ บางทีก็สกรีนภาษาไทยหรา เช่น ‘อะไรๆ ก็กู’ หรือ ‘อะไรของมึง’ ถ้าเป็นภาษาอังกฤษก็มักจะเป็นรูปคำง่ายๆ เช่น Black Snake หรือ CKT 1897 ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะบอกคนอื่นทำไม หรือมีอะไรต้องการจะสื่อ

ผมว่าความฉงนเหล่านี้ก็เป็นความเท่อย่างหนึ่งนะ

เบ๊น: คุณฉงนอะไรกับแฟชั่นย่านนี้อีก

เนลสัน: ผมชอบเวลาเดินผ่านโรงเรียนพาณิชย์มาก นักเรียนหญิงแต่งกายคล้ายตัวละครใน เซเลอร์มูน กันให้พรึ่บ ถือเป็นการรับ Japanese Culture เข้ามาก่อนที่มันจะกลายเป็นกระแสหลักแบบปัจจุบัน ไอ้พวก muji, uniqlo, Tokyobike, Tokyo Banana หรือ Commes Des Garcon นี่เป็นเรื่องเบบี๋ไปเลยเมื่อเทียบกับเซเลอร์มูนฝั่งธนฯ

เดินๆ อยู่แล้วเหมือนได้ยินเสียงว่า ตัวแทนจากจรัญฯ จะลงทัณฑ์แกเอง

เนลสัน: ชุดเครื่องแบบโรงเรียนน่ะเฉยๆ แต่พอถึงยามราตรีเขาจะออกมาบิดมอเตอร์ไซค์โฉบเฉี่ยวไปทั่ว และไม่ว่าในโมงยามปกติเขาจะโนบอดี้เพียงใด แต่พอตกกลางคืนเขาจะมีสถานะเป็นคนดัง

ท่อของเขาดังมากๆ บิดทีได้ยินไปทั่วแขวง การแต่งมอเตอร์ไซค์ก็มีลักษณะคล้ายคลึงกับการแต่งรถทามิย่าสมัยก่อน คือเอาส่วนที่ไม่จำเป็นออก เหลือแต่โครงเพียวๆ เวลาวิ่งจะได้พลิ้วๆ เบาๆ

ส่วนนิสัยคนพวกนี้จะมีลักษณะคล้ายไฮยีนา คือรวมกันเป็นฝูงเมื่อไหร่จะมีพลังมาก แข็งแกร่งสุดๆ แต่พออยู่ตัวคนเดียวจะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่

เนลสัน: เคย

เนลสัน: การซ้อนรถพี่แว้นทำให้รถเมล์สาย 8 กลายเป็นนิทานก่อนนอนไปเลย ความตายอยู่ใกล้ตัวผมยิ่งกว่าหนัง Final Destination ทุกภาคมารวมกันซะอีก

ตอนที่ซ้อนแรกๆ ผมตกใจมาก ควบคุมสติแทบไม่ได้ แต่ไม่นานผมกลับล่องลอยไปกับโมเมนต์นั้น

ลมเย็นที่พัดเข้าปะทะตัวบอกผมว่าโลกหมุนเคลื่อนผ่านเราไปทุกจังหวะ จงใช้ทุกขณะให้คุ้มค่า สุ้มเสียงท่อไอเสียที่ดังกังวาลตักเตือนผมว่า นานแค่ไหนแล้วที่ผมปล่อยให้เสียงภายนอกดังกลบเสียงในใจตน เบาะรถที่ปาดชันลาดเอียงไปข้างหน้าสอนผมว่า ความใกล้ชิดกับเพื่อนมนุษย์อีกคนมันอบอุ่นเพียงใดและเมื่อความเร็วพุ่งไปจนถึงขีดสุด ผมก็เอื้อนเอ่ยกับมนุษย์ข้างหน้าด้วยน้ำตาไหลรินว่า... 

ปล่อยกูลงได้แล้วไอ้สัส!