จงหว่าน บุตรบุญธรรมของหนิงหวังที่โดนรับโทษฐานะกบฏจนตนเองก็พลอยตกสู่สถานะทาส แม้หนทางแห่งอนาคตจากพรสวรรค์ที่เพรียบพร้อมจะดับลง แต่เขายังมุ่งมั่นรักษาตนเองเพื่อทนแทนบุญคุณต่อหนิงหวังอยู่เสมอ ปีนั้น...ที่ได้ อวี้เซ่อ ช่วยไว้ สุดท้ายเขาจึงต้องจากมาเพื่อลูกแลบุตรและธิดาของหนิงหวังให้ปลอดภัย

        อวี้เซ่อ หลังการจากไปในปีนั้นของ จงหว่าน กลับพบความจริงบางอย่างจนจิตใจแตกสลาย หากไม่ใช่ ข่าวลือจากแดนไกลที่จงหว่านสร้างขึ้นมาเข้าหูเขา ชีวิตนี้คงไม่สามารถหยัดยืนเพื่อรอวันพบเจอกันอีกครั้งในวันนี้แล้ว

         ความจริงอ่าน ปีนั้น...ที่ข้าคะนึงถึง จบสักพักแล้วค่ะ งานดีจริง ๆ ค่ะ อ่านยากศัพท์เฉพาะอยู่บทสองบทแรก แต่หลังจากนั้นก็คือลื้นนน ช่วงแรกจะเป็นความรู้สึกเรียบเรื่อยของการระลึกถึงอดีตสลับปัจจุบันของ จงหว่าน หรือนายเอกของพวกเรา เมื่อเกือบถึงกลางเรื่องนักเขียนจะเริ่มเผยเรื่องราวที่แท้จริงให้พวกเราว้าวแล้วว่า ปีนั้น... มีอะไรมากกว่าที่ตัวละครได้พูดไว้ พอถึงครึ่งเรื่องหรือขึ้นเล่มสอง ความรู้สึกนักอ่านจะถูกขยี้ด้วยปมอดีตรัว ๆ เลยค่ะ โดยส่วนตัวค่อนข้างประทับใจที่หยิบปมเหล่านี้มาเล่าได้อย่างดี ส่วน ปีนั้น...ที่ข้าคะนึงถึง เป็นเรื่องราวประมาณไหนนั้นนนน มาค่ะ ๆ 

          ต้องเล่าย่อ ๆ เรื่องอดีตก่อนว่า ฮ่องเต้ในอดีตได้มีบุตรคนโปรดคือองค์ชายหกหนิงหวัง หรือพ่อบุญธรรมของ จงหว่าน แต่ผู้ที่ได้ขึ้นกลับเป็นผู้พี่ หรือฮ่องเต้ในปัจจุบัน ดังนั้นเพื่อทำให้อำนาจขององค์ชายหกเสื่อมลง จึงส่งภารกิจให้เขาจนกระทั่งมีความผิดฐานกบฏ บุตรและธิดาสามคนถูกกักบริเวณ ส่วนบุตรบุญธรรมอย่าง จงหว่านถูกกดเป็นทาส ด้วยรูปลักษณ์งดงามและความสามารถที่เป็นเลิศมีขุนนางมากมายพยายามประมูลจงหว่านไป แต่สุดท้ายก็พ่ายให้กับหลานรักฮ่องเต้อย่าง อวี้เซ่อ ทว่า อวี้เซ่อคนนี้เป็นคนเรียบร้อย น่ารัก และขยันเรียน ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง หลังประมูลจงหว่านมาก็ให้เขาไปอยู่ห้องปีข้างไม่เหยียบย่างมาหาเลยตลอดสามเดือน จุดเริ่มต้นของพวกเขาสองคนในปีนั้น...จึงเริ่มต้นเช่นนี้

         หลายปีผ่านไปหลังจงหว่านพกของแทนใจ (?) มากมาย หนีออกมาดูแลบุตรและธิดาทั้งสามของหนิงหวัง เขาก็สร้างข่าวลือว่าตนและอวี้เซ่อเป็นคนรักกันเพื่อเอาตัวรอดจากขุนนางท้องถิ่น ทว่าล่วงเลยมานานขนาดนี้ข่าวลือย่อมเข้าหูอวี้เซ่อแน่แล้ว แต่เจ้าตัวกลับไม่เคยแก้ข่าว เดิมอยู่ไกลยังหนีจากความผิดสร้างข่าวได้ ทว่าตอนนี้เขากำลังเข้าเมืองหลวง จงหว่านคิดว่าเขาคงจะหนีไม่พ้นแน่แล้ว ^^;;

     ตัดมาเล่าฝั่ง อวี้เซ่อ สักเล็กน้อย ภายหลังจงหว่านหนีไปเขาก็เกิดเรื่องบางอย่างจนมีนิสัยที่เปลี่ยนแปลงไปมาก จากเด็กเรียบร้อย มีความอดทนสูง และใจดีอย่างที่สุด กลายเป็นคนโมโหร้าย เอาแต่หาเรื่องตาย โดยไม่สนใจใคร สหายใกล้ชิดของจงหว่านอย่าง หลินซือ ถึงกับเตือนไม่ให้จงหว่านไปหาเขา เพราะอวี้เซ่อกลายเป็นคนที่แม้แต่ความสัมพันธ์เก่าก่อนก็ไม่น่าจะสนใจแล้ว แต่มีหรือที่จงหว่านจะหนีพ้น เขาไม่ไปพบ ไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายจะมาหาไม่ได้ !

         สร้างข่าวลือมาหลายปี แม้แต่ฮ่องเต้ยังเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง มีเพียงเจ้าตัวและจงหว่านเท่านั้นที่ทราบความในใจต่อกันว่า ปีนั้น...เกิดอะไรขึ้นบ้าง ยามพบหน้าอวี้เซ่อครั้งแรกในรอบหลายปี จงหว่านยอมรับจริง ๆ ว่าเขาเกร็งอย่างยิ่ง บวกกับนิสัยของอีกฝ่ายเปลี่ยนไป เขายิ่งรู้สึกว่ารับมือได้ยากมาก ทว่าภายใต้การถูกต้อนเข้ามุมหนังสือเพื่อถามไถ่ความจริงว่า...เรารักกันเมื่อไรเหรออ... สิ่งที่จงหว่านคิดกลับเป็น ... ใครบังอาจมาเปลี่ยนอวี้เซ่อแสนดีจนกลายเป็นแบบนี้ ! ถึงความร้ายกาจที่เพิ่มขึ้นจะชวนใจเต้น แต่เขาไม่ยอมให้ใครมาทำร้าย อีกฝ่ายจนชีวิตก็ไม่สำคัญแบบนี้ !!

    เล่ามาถึงตรงนี้เราคิดว่าน่าจะมีใครจับคำพูดได้...ใช่ค่ะ นายเอกของเรื่องหรือจงหว่านเขาหลงรักพระเอกจริง ๆ ความดีงามของเรื่องนี้ที่เราชอบส่วนหนึ่งก็จุดนี้นี่แหละค่ะ ตลอดเวลาของข่าวลือพระเอกอาจจะตั้งคำถามต่าง ๆ นานา ว่านายเอกทำเพื่ออะไร และยึดข่าวลือเหล่านั้นมีชีวิตอยู่เพื่อรอวันพบนายเอกอีกครั้ง ทว่าในวันที่พบกันพระเอกที่อ่านนิยาย (แฟนฟิค) คู่ตัวเองมาตลอดหลายปีก็นำเนื้อหานิด ๆ หน่อย ๆ มาแกล้งนายเอก ที่ไหนได้แกล้งไปแกล้งมานายเอกเขินจริง เหมือนจะรู้สึกจริง ๆ พระเอกที่เป็นคนแกล้งตกใจเขินตาม ทำตัวไม่ถูกตามไปด้วย เราขำมาก อารมณ์ประมาณว่า ข้ามาแกล้งเจ้า แต่เจ้าเป็นแบบนี้ข้าควรทำตัวยังไง 555555

      แต่สำหรับคู่นี้ ไม่ได้มีแต่ความขำเอ็นดูบทเขินกันเองเท่านั้นค่ะ บทที่ซึ้ง เพราะปมในอดีตถูกดึงมาเปิดเผยให้เราและตัวละครได้รู้จนน้ำตาซึมก็มีมาให้ไม่น้อยเลยค่ะ เราประทับใจมาก คนร้องไห้ง่ายอย่างเราแอบน้ำตาไหลเล่มสองไปหลายฉากเลยค่ะ T-T

         ใครที่เคยอ่านเรื่องรัชทายาทคงจะพอเดาฝีไม้ลายมือของคุณนักเขียนได้ (เราจะหาทางทุบกองดองออกมาอ่านตามค่ะ) ส่วนใครไม่เคยและมองหาเรื่องราวที่กลับมาสานสัมพันธ์กัน เยียวยาจิตใจและกายของกันและกัน ที่ผ่านช่วงเวลาลำบากมาเนินนาน เรื่องนี้อาจใช่แนวค่ะ