บ่ายวันอาทิตย์ของหญิงสาวงามไม่ทราบชื่อได้ดำเนินมาถึงจุดอิ่มตัว เธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีในวันหยุดที่เวลาพักใกล้จะหมดไปแล้ว พูดอีกอย่างเธอทำสิ่งที่ต้องทำเสร็จลุล่วงไปแล้วทั้งสิ้น ขณะที่เข็มนาฬิกาดังติ๊กต๊อกบอกวินาทีแล้ววินาทีเล่าที่ผ่านไป หญิงสาวก็เริ่มรู้สึกลนลานมากขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่สามารถที่จะอยู่เฉยๆโดยปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ ในขณะเดียวกันก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร สิบนาทีผ่านไปสาวงามไม่ทราบชื่อผุดตัวลุกขึ้นจากโซฟาหนังอย่างดี เดินไปที่ประตูห้องใส่รองเท้าคู่โปรดแล้วเดินไปขึ้นลิฟต์ทันที 

ขออธิบายอย่างละเอียดอีกครั้ง สาวงามผมยาวสีน้ำตาลหยักศกผู้นี้อาศัยอยู่คนเดียวในเพนต์เฮาส์สุดหรูใจกลางเมืองพาเทนที่ค่าครองชีพจัดว่าโหดที่สุดในสามเมืองการค้าของอาณาจักรพาทีเนีย เพนต์เฮาส์แห่งนี้มีเพียงสามชั้นเท่านั้น ภายนอกตกแต่งแบบสถาปัตยกรรมตะวันตก แต่ละชั้นมีเพียงหนึ่งห้อง เท่ากับว่าหนึ่งห้องนั้นกินพื้นที่ของตึกขนาดใหญ่นี้ทั้งหมด ชั้นแรกเป็นของเจ้าของเพนต์เฮาส์แห่งนี้ ส่วนเธออาศัยอยู่ชั้นสอง และชั้นสามเป็นของชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเธอไม่เคยเห็นหน้า แค่รับรู้ว่าเขามีตัวตนเท่านั้น ขอจบการบรรยายอย่างละเอียดเพียงเท่านี้ ก่อนเข้าสู่เนื้อเรื่องต่อ 

ขอเตือนไว้ก่อนว่าการอ่านชีวิตของสาวงามไม่ทราบชื่อนี้ไม่ได้ลับสมองประเทืองปัญญาแต่อย่างใด หรืออาจจะไม่ได้อะไรกลับไปเลยก็เป็นได้ ทางที่ดีรีบปิดแล้วไปหาอย่างอื่นที่จรรโลงกว่านี้ทำดีกว่า 

ด้วยความปรารถนาดี 

                                                                         จากกระผม

โลคาแซนเดอร์ มัวร์