เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Diary DestinyTopsecret Destiny
DAY 8 : วันนี้ในอดีต
  • ห่างหายจากเว็บนี้นานพอสมควร
    วันนี้เลยอยากบ่นอะไรสักอย่างที่ค่อนข้างยาวมาก ๆ
    แต่ไม่รู้จะลงที่ไหนดี จนกระทั่งนึกถึงเว็บนี้
    เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า

    วันนี้ในอดีตใน Facebook หรือ Instragram
    เป็นเสน่ห์อีกอย่างที่เราชอบมาก ๆ
    เพราะส่วนใหญ่เหตุการณ์ในชีวิตต่าง ๆ เราก็ลงไว้ในนั้นเกือบหมด

    วันนี้กลับมาดูวันนี้ในอดีตแล้วพบว่า...
    ตัวเราโตขึ้นเยอะเลยนะในเรื่องความรัก
    ในเรื่องทัศนคติ ในเรื่องการใช้ชีวิต
    ในเรื่องการเรียน ในเรื่องการเงิน
    แต่วันนี้จะพูดถึงเรื่องความรัก

    ย้อนกลับไปช่วง 8 ปีที่แล้ว
    เรารักผู้หญิงคนหนึ่งมาก ๆ
    ไม่ว่าอะไรเราก็ยอมให้เขาได้แทบทุกอย่าง
    โดยที่เขาไม่เคยร้องขอเลยสักครั้ง

    ทุกวันสำคัญ เรามีของให้เขาเสมอ
    บางครั้งก็เป็นของราคาแพงที่เด็กคนหนึ่งเอาเงินมาจากไหนก็ไม่รู้
    และทุกวันสำคัญ เราก็หวังอยากได้ของจากเขากลับเช่นกัน
    ทว่าตลอดระยะเวลา 5-6 ปีที่เราให้เขา
    เราได้ของจากเขาไม่กี่อย่าง
    อย่างแรกคือดอกกุหลาบวันวาเลนไทน์ที่เขาตั้งใจจะให้เพื่อนทุกคนอยู่แล้ว
    อย่างสุดท้ายคือไดอารี่หนึ่งเล่มที่เราขอให้เขาเขียนแลกกันในวันเรียนจบม.ต้น
    เท่าที่นึกออกก็มีแค่นี้จริง ๆ

    เรารักเขามาก รักมากจนคิดว่าชีวิตเราก็ให้เขาได้
    เสียน้ำตาให้กับเขาไม่รู้กี่ร้อยครั้ง
    เจ็บปวดกับการกระทำของเขามาเสมอ
    ทุกอย่างลบล้างได้หมดเพียงแค่เพราะ
    ตลอดเวลาเราได้คุยกับเขาทุกวันหลังเลิกเรียน (คุยในแชท)
    แม้ช่วงหลัง ๆ เขาจะไปแอบชอบใครก็ตาม 
    ก็ยังรักอยู่ ยังคุยกันอยู่

    เราเล่าเรื่องของเขากับเราให้เพื่อนฟังบ่อยมาก ๆ
    หลายคนตั้งคำถามคล้าย ๆ กันหมด
    เพื่ออะไรวะ?
    นี่มึงทนอะไรอยู่?
    กูเหนื่อยจะพูดแล้วนะ
    นี่มึงยังไม่เลิกคุยกับเขาอีกเหรอ
    หาคนอื่นได้แล้วมึง 
    ทุกคำถามเรามีคำตอบแค่ไม่กี่่คำกลับไปให้เพื่อน
    กูรักเขามาก

    เราอยู่กับวังวนที่ไม่ชัดเจนมาตลอด 5-6 ปี
    เอาจริง ๆ จะโทษเขาก็ไม่ได้
    เพราะเขาเองก็ปฏิเสธเรามาตลอด
    เขาไม่เคยคิดกับเราเกินเพื่อนเลยสักครั้ง
    เขามองเราในฐานะเพื่อนมาเสมอ
    มีแต่เราที่คิดไปเอง คิดว่าสักวันเขาจะหันมามองเราบ้าง
    จนเขาปีที่ 6 เราเข้ามหา'ลัยพอดี
    วันที่ 30 มิ.ย. 60
    จำได้ขึ้นใจเพราะเป็นวันสำคัญอีกวันที่เรา
    เริ่มรักตัวเอง

    เราตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตเขา
    ตอนนั้นฝืนใจตัวเองมาก ๆ
    แต่ไม่ร้องไห้หนักเท่าที่คิด อาจเพราะตอนนั้นอยู่กับเพื่อนเยอะ
    เลยไม่กล้าร้องไห้เท่าไหร่นัก

    กลับมาปัจจุบัน
    เราตั้งคำถามกับตัวเองว่า เรารักเขาเพราะอะไร?
    มันเป็นคำถามที่ทุกคนเคยถามเวลาไปสารภาพรักกับใครสักคน
    คำตอบที่เราให้กับตัวเองวันนี้คือ
    เราไม่รู้...จริง ๆ ตอนนั้นเรียกว่ารักเขาได้เหรอ
    มองย้อนกลับไปมันดูไม่ใช่...
    มันเหมือนหลงเขามากกว่า

    หลังจากวันนั้นที่ก้าวเดินออกมา
    ก็ไม่ใช่ว่าเราจะชอบใครใหม่ไม่ได้
    เราก็ยังชอบใครไปเรื่อยเหมือนไม่หลาบจำ
    ยังทุ่มเทให้กับความรักทุกครั้งที่เกิดขึ้นข้างเดียวเสมอ
    แต่สิ่งที่เปลี่ยนคือ

    เรารักตัวเองมากขึ้น เห็นค่าตัวเองมากขึ้น
    เราไม่เคยรั้ง ไม่เคยขอร้องให้ใครอยู่
    เราเคารพในความรู้สึกของเราและคน ๆ นั้นเสมอ
    เราถามตัวเองตลอดเวลาชอบใคร
    ยังไหวหรือเปล่า?
    ถ้าตอบไม่ไหว เราก็จะถามอีกว่า
    จะพอ หรือ พักก่อน
    ส่วนใหญ่ใจเราตอบพักก่อน 
    เรารู้สึกว่าเราเป็นคนสู้ในเรื่องความรักมามากเหมือนกัน
    ถ้าไม่ได้รับการตัดสินใจแบบชัดเจนจากเขา
    ทั้งคำพูดและการกระทำ เราก็จะไม่ถอยออกมาง่าย ๆ แน่นอน

    แต่เมื่อไหร่ที่เลือกเดินออกมาแล้ว
    เราไม่มีวันจะกลับไปแน่นอน
    เราไม่เคยอ่านหนังสือเล่มเก่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนครั้ง 5-6 ปีนั้น
    จบคือจบ ถ้ามันจะใช่ มันคงจะใช่ตั้งแต่แรกแล้ว

    ณ วันนี้เราเองก็ยังชอบคน ๆ หนึ่งอยู่
    แน่นอนว่าเขาเองก็ยังไม่ได้คิดเรื่องความรักในหัวเลย
    เรารู้ เขาอยากจริงจังกับเรื่องเรียนมากกว่า
    เขาเคยบอกว่าถ้าตรงนี้ เรายังมีความสุขอยู่ ก็อยู่ได้
    แต่เมื่อไหร่ที่เราทุกข์เพราะเขา อยากให้เราเดินออกมาจากเขา

    เอาจริง ๆ ตั้งแต่ที่เรารู้ตัวว่าเราชอบเขา
    เราก็รู้สึกได้ทันทีว่าคน ๆ นี้จะเข้ามามอบบทเรียนดี ๆ กับให้เรา
    แน่นอนว่ามันก็ดีจริง ๆ ตั้งแต่รู้จักกับเขา
    ได้คุยกับเขา เขาเซฟความรู้สึกเราเสมอ
    เขาสอนให้เรารักตัวเองให้มากขึ้น
    เขาสอนให้เรามีความสุขเพราะตัวเองไม่ใช่เพราะเขา
    เขาไม่เคยรู้สึกดีใจเลยเวลาเรายิ้มได้เพราะเขา
    เขาอยากให้เรายิ้มได้เพราะตัวเอง

    เราไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้เขาจะยังอยู่หรือหายไป
    เขาเหมือนเป็นสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้
    แต่ถึงอย่างนั้น สิ่งที่เราทำให้เขาทุกวันเวลาคุยกัน
    เราทำให้เหมือนเป็นวันสุดท้ายมาตลอดตั้งแต่เริ่มคุย

    ต่อให้ปลายทางของเรากับเขาจะไม่ได้จบลงที่คบกัน
    แต่อนาคต เขาอาจจะกลายเป็นวันนี้ในอดีตที่เรายิ้มให้เมื่อนึกถึง
    เรายินดีและดีใจมากที่ได้ชอบเขา
    ขอบคุณที่เข้ามาเป็นเรื่องราวดี ๆ ในชีวิตเรา

    ขอบคุณวันนี้ในอดีตที่ทำให้เรารู้ว่าเราโตขึ้นมาแค่ไหน

    Topsecret Destiny
    18/06/63

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in