และเรื่องก็มีอยู่ว่า ด้วยความที่เป็นคนชอบฟุตบอล ผมเล่นเกมฟุตบอลออนไลน์เกมหนึ่งของเกาหลี ซึ่งขยายกิจการมาเปิดเซิฟเวอร์ที่ไทย นับเป็นความฝันครั้งยิ่งใหญ่ ปกติเล่นเกมฟุตบอลก็จะเล่นกับคอมบ้าง หรือ เล่นกับเพื่อนบ้าง แต่พอเป็นเกมออนไลน์ปุ๊บ ฝันเป็นจริงครับ เหมือนใครๆที่รักเกมฟุตบอลก็จะมารวมตัวกันเล่นด้วยกัลฉันท์มิตรไมตรีดังฝัน พอเริ่มเกมมาก็ตั้งชื่อแบบเด็กๆ ประมาณว่าน้องใหม่ในวงการ แต่พอถึงความเป็นจริง

ผลปรากฏว่า
โดนด่าครับ 

อย่างกับฟ้ากับเหว พอเกมมีคุณสมบัติพิมพ์คุยกันได้เข้าหน่อย ก็มีแต่ด่ากันครับ ด่ากันมั่วซั่วแบบไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น แพ้ก็ด่าชนะก็ด่าสเมอก็ด่า ทั้งๆที่ห้ามพิมพ์คำหยาบ แต่ก็ยังอุตส่าหาวิธีแหกกฎกันอย่างเชี่ยวชาญ นานน้านจะมีคนคุยดีๆปกติสักคน

พอดีมีเพื่อนที่รู้จักกันแนะนำว่าถ้าเบื่อพวกขี้ด่าก็ลองย้ายไปเล่นเซิฟเวอร์อื่นดูสิ ลองของสิงคโปร์ก็ได้มันเป็นภาษาอังกฤษจะได้อ่านพอรู้เรื่องบ้าง

ความยอดเยี่ยมของการเล่นเกมเซิฟเวอร์ต่างชาติก็คล้ายๆกับการได้ไปเที่ยวต่างประเทศนั้นแหละครับ พอเปิดเกมก็แปลกตาไปหมด ยิ่งถ้าต้องพูดคุยกับคนพื้นถิ่นแล้ว ก็จะยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่ ผมติดใจเซิฟเวอร์สิงคโปร์นี้อยู่พักใหญ่ๆเลย อย่างแรกที่ชอบคือ คนพิมพ์น้อย ประมาณว่าสัก 10 เกมจะพิมพ์ 1 เกม ซึ่งบางครั้งบางคราวพิมพ์มาดีๆก็มี และอีกอย่างคือสิงคโปร์เนี่ย ใช้หลายภาษามาก เล่นๆอยู่ก็อาจจะเจอภาษาอังกฤษแบบทั้งศัพท์พื้นเมืองพิมพ์มาให้งงดื้อๆ

แต่ก็ใช่ว่าจะสุภาพไปเสียหมด โดนด่าก็มีเหมือนกันครับ แต่พอโดนด่าเป็นภาษาอังกฤษความรู้สึกมันก็เลยซอฟฟ์ลงเยอะ รู้สึกได้เพิ่มความฉลาดทุกครั้งที่โดนด่า 

จนกระทั่งเกมหนึ่ง ยังไม่ทันเริ่มเลย แค่กดเข้าเกมเท่านั้นแหละ อีกฝั่งพิมพ์มายังกะพายุ แต่เป็นภาษาแปลกๆ ด้วยความอยากรู้เลยบอกให้เขาใช้ภาษาอังกฤษหน่อย และหลังจากนั้นก็เข้าใจว่า ไม่น่ารู้เลยกู มันพิมพ์ด่าล้วนๆ ฟัคนู้นฟัคนี่เต็มไปหมด ด่าพ่อด่าแม่กันซะสะดุ้งทั้งบ้าน ระหว่างเกมก็ยังโชว์สกิลคีย์บอร์ดเล่นไปด้วยพิมพ์ไปชนิดไม่ให้ตั้งตัว อะไรจะขนาดนั้นวะ แล้วก็มีคำด่าหนึ่งที่แปลกมากๆคือคำว่า kid ที่แปลว่าเด็ก ถ้าเป็นบ้านเราคงประมาณว่า ไอ่หัวเกรียน ซึ่งมันเริ่มทะแม่งๆ ก็เลยกดหยุดเกมซะ

ต่อจากนี้คือการคุยกันด้วยภาษาอังกฤษ แต่แปลเป็นไทยให้เข้าใจง่ายๆ

"มึงหยุดเกมทำไม"

"ไม่เล่นแล้ว มาคุยกันดีกว่า เพื่อน"

"คุยเพื่อ?"

"พอดีจะฝึกภาษาอังกฤษ ผมไม่ใช่คนสิงคโปหรอกนะ"

"แล้วไงวะ"

"ผมน่ะเป็นคนเกาหลี"

"จริงหรอ นี่กูอยู่เกาหลี กำลังฮันนีมูน"

"ว้าว จริงหรอ แล้วคุณอายุเท่าไร"

"19"

"ผมจะไปบอกเพื่อนๆที่เกาหลีว่าคนสิงคโปเป็นแบบนี้"

"เดี๋ยว กูไม่ใช่คนสิงคโปหรอก"

"อ้าววว แล้วมาจากไหนอะ"

ประโยคสุดท้ายขอใช้เป็นภาษาอังกฤษที่เขาตอบมาจริงๆ เพราะมันอิมแพคมากๆ
From Thailand
เขาตอบมาว่างี้