เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นมากๆแต่อิมแพคกับช่วงขณะหนึ่งของการใช้ชีวิต
เรื่องมีอยู่ว่า ข้าพเจ้าและเพื่อนอีก 2 คน กำลังหิวได้ที่ จึงแวะรับประทานอาหารตามสั่งร้านริมทาง ต่อไปนี้ คือตำแหน่งการนั่งรับประทานที่มีส่วนสำคัญมากกับเรื่อง ข้าพเจ้านั่งตรงกลางโต๊ะ เพื่อนคนแรกนั่งซ้าย อีกคนนั่งขวา ระหว่างที่รอข้าวอยู่นั้นคุณยายคนหนึ่ง ตัวแกเล็กๆ แต่งตัวสะอาดสะอ้าน เดินเข้ามาที่ร้านพร้อมกับถุงพลาสติกใบใหญ่ ข้างในใส่ขนมทองม้วนไว้เต็มถุง จริงๆแกก็คงไม่ได้แก่ขนาดนั้นหรอก แต่บุคลิกภาพและคำพูดคำจาทำให้รู้สึกเชื่อสนิทใจว่าแก่พอที่จะเรียกยายได้เต็มปาก
ช่วยยายหน่อยถุงละ 20 บาท เดี๋ยวยายต้องรีบไปนั่งรถไฟกลับหัวลำโพง (เสียงเบาและเล็กมาก)
คุณยายตรงเข้ามาหาเพื่อนทางฝั่งซ้ายของโต๊ะ แกพูดพลางหยิบทองม้วน1ถุงขึ้นมาวางบนโต๊ะกินข้าว เพื่อนทางซ้ายตอบปฎิเสธ "ก็ผมไม่ค่อยชอบกินทองม้วนนี่นา" ข้าพเจ้าคิดในใจซื่อๆ คุณยายก็เก็บทองม้วนเข้าถุงแล้วเดินออกจากร้านไป
น่าจะซื้อว่ะ แต่ระบบตอบโต้อัตโนมัติแม่งเร็วไปหน่อย ข้าพเจ้าคุยกับเพื่อน เพราะเริ่มมีบางอย่างกระทบจิตใจ
อาหารยังไม่ทันมาเสิร์ฟ ก็มีคุณลุงเชื้อสายจีนคนหนึ่งตรงมาที่โต๊ะเราเหมือนกัน คุณลุงคนนี้ไม่ได้แก่เท่าคุณยาย แถมยังดูเป็นมิตรและหน้าตาสดใสกว่า ยิ้มแย้มกว่า แกตรงเข้ามาหาเพื่อนที่นั่งทางขวา
วันนี้วันดี ลุงเอานี่มาให้ อันนี้เป็นเทพเจ้าไฉ่ซิงเอี๊ย บูชาแล้วเจริญ ช่วยลุงทำบุญหน่อย (เสียงดังและสำเนียงจีน)
คุณลุงหยิบกระดาษบางๆสีแดง ปั๊มรูปเทพเจ้าไฉ่ซิงเอี๊ย ขึ้นมา
โชคดีที่เพื่อนทางขวามีเชื้อจีนเต็มๆ เลยทำบุญไป 20 บาทแลกกับเทพเจ้าไฉ่ซิงเอี๊ย ราคาเท่ากับทองม้วนของคุณยายเป๊ะๆ คุณลุงเก็บเงินเข้ากระเป๋า ก่อนจากกันเพื่อนถามไปว่า แล้ววันนี้วันอะไรหรอครับลุง ข้าพเจ้าเข้าใจในความหมายของคำถามนี้ แต่คุณลุงดูไม่เข้าใจ
...วันนี้ วันอังคาร ที่ 26
คุณลุงตอบ แล้วออกจากร้านไป
เรื่องนี้แล้วแต่จะคิดเลยครับท่านทั้งหลาย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in