เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
รีวิว - ห้องสมุดMarina Book Blog
รีวิว - เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง : เชียนซานฉาเค่อ

  • เรื่องย่อหลังปก
    “ข้าและพี่เสิ่นมีรักแท้ต่อกัน น่าเสียดายที่มีเจ้ายืนขวางทางรัก
    พวกเราไม่สามารถเก็บเจ้าเอาไว้ได้
    หากเจ้าเป็นบุตรสาวตระกูลใหญ่เราอาจต้องพิจารณาใหม่ให้รอบคอบ
    แต่โชคดีที่บิดาของเจ้าเป็นเพียงนายอำเภอตัวเล็กๆ
    เมืองเยี่ยนจิงมีนายอำเภออยู่มากมาย
    ตระกูลเซวียเปรียบเหมือนหญ้าต้นหนึ่งในป่าใหญ่เท่านั้น
    ชาติหน้าถ้าเลือกเกิดได้ ก็เลือกเกิดมาในบ้านที่มีชาติ มีตระกูลสักหน่อยสิ”
    คำเตือนสุดท้ายก่อนที่นางจะถูกรัดคอตายในชาติที่แล้ว เซวียฟังเฟยไม่เคยลืม
    เพื่อจะให้ได้สามีของนาง ผู้หญิงคนนั้นทำได้ไม่เลือกวิธี
    เพื่อจะปีนป่ายสู่จุดสูงสุดในราชสำนัก สามีของนางก็พร้อมจะกำจัดทุกขวากหนาม
    และเพื่อจะให้พวกมันพังพินาศ ผีอาฆาตอย่างนาง ก็ไม่วางมือเช่นกัน
    ยิ่งหนียิ่งไล่ล่า ยิ่งตามฆ่ายิ่งคลั่งแค้น
    หญิงร้ายชายเลว.. ข้ามาแล้ว!



    คุยกันหลังอ่าน
    เรื่องนี้เป็นของเชียนซานฉาเค่อ พูดถึงพลอตแนวถูกผู้ชายทำร้ายหักหลังแล้วกลับมาแก้แค้น ก็คงไม่พ้นผลาญ เรื่องนี้เป็นอีกผลงานหนึ่งของคนเขียนผลาญ ในส่วนของตัวพลอตเราไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรใหม่ไปมากกว่าที่มีอยู่ในตลาด แต่ถึงอย่างนั้นก็คิดว่าคนที่ชอบอ่านแนวๆนี้ แนวๆย้อนเวลากลับมาตบตีทุกคนที่ทำให้เจ็บช้ำน้ำใจ ก็คงจะชอบอยู่ดีค่ะ

    ชุดนี้มีเจ็ดเล่ม ค่อนข้างยาวมาก นางเอกหลังจากถูกสามีตัวเองฆ่าตายก็ย้อนเวลามาอยู่ในร่างคุณหนูจวนอำมาตย์ที่ไม่ได้รับความสำคัญถูกลงโทษไปอยู่สำนักชี คือรู้สึกว่าพลอตตรงนี้สุดจะเกร่อ ต่อมาก็แน่นอนว่าเป็นการกำราบคนในบ้านที่ร้ายกาจ แล้วก็เจอกับพระเอก

    พระเอกเรื่องนี้ถ้าเทียบในงานของเชียนซานฉาเค่อเอง เราให้อยู่ตรงกลางระหว่างผลาญกับนางพญาท้ารบ พระเอกเรื่องนี้เป็นแนวขุนนางเจ้าเล่ห์ เป็นคนงาม แต่ว่าไม่สุดทางเหมือนพระเก้าพันปีของนางพญาท้ารบ แลดูจับต้องได้ขึ้นมานิดนึง 5555555

    ความสัมพันธ์พระนางค่อนข้างน่ารักนะเราชอบ พระเอกก็น่ารักทีเดียว อาจจะไม่ได้ตรงไปตรงมาแบบพระเอกผลาญ แต่ก็น่ารักแล้วก็ช่วยนางเอกตลอด

    ในส่วนการดำเนินเรื่อง เราว่าก็ใช้ได้ สนุกดีค่ะ แต่เรารู้สึกสนุกจนกระทั่งถึงเสิ่นอวี้หยงกับองค์หญิงหย่งหนิงตาย พอหลังจากนั้นตัวร้ายก็เปลี่ยนเป็นสกุลอิน รู้สึกเฉยๆมาก จนเล่มเจ็ดนี่เรารู้สึกว่ามันแอนตี้ไคลแมกซ์เลยด้วยซ้ำ หรือตอนท้ายที่จีเหิงหายไปก็รู้สึกไม่ค่อยพีคเท่าไหร่ แต่รวมๆก็สนุกดี อ่านเพลินๆ เหมาะกับคนชอบแนวนี้ คือถ้าคนที่ชอบนักเขียนคนนี้ เราก็คิดว่าคงชอบเรื่องนี้แหละ

    ปล. ตอนอ่านแอบคิดถึงเปาบุ้นจิ้นตอนประหารราชบุตรเขยนิดนึง 555555555

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in