“อตีตํ นานฺวาคเมยฺนย นปฺปฏิกงฺเขา อนาคตํ

- อย่ารำพึงถึงความหลัง

อย่ามัวหวังถึงอนาคต -”

     “อนาคตคืออะไรหารู้ไหม

มีเพียงได้อยู่ในปัจจุบันนี้

อย่ามัวสนใจอดีตที่ผ่านมาที่

อยู่แค่ปัจจุบันนี้ก็เพียงพอ”

“เมย์ ผมรักคุณ คุณ แต่งงานกับผมนะ”วายุพูด

“คุณก็รู้ว่า ฉันชอบศศิ”ฉันพูด

“แต่คุณก็รู้เหมือนกันว่า ศศิชอบนิด”วายุพูด

“ไม่จริง ทั้งสองคนไม่ได้ชอบกัน”ฉันพูด และร้องไห้ พร้อมกับแสดงออกทางสีหน้าด้วยความสับสน

“คุณควรยอมรับความจริง เมย์”วายุบอก

“ฉันจะไปถามศศิ คุณอย่ามาขวาง”ฉันบอก และผลักวายุออกไป

“ถ้าคุณอยากเจ็บแบบนี้ ก็เอาเลย”วายุพูด และฉันก็ผลักเขาอีกครั้ง เพื่อจะไปเคาะประตูของศศิ แต่ฉันยังไม่ทันได้เคาะประตู น้องนิดก็เดินออกมาจากห้องของศศิในสภาพที่ใครเห็นก็เดาได้ว่าทั้งสองกำลังเสร็จเรื่องราวในห้องนอนกันมา และศศิก็เดินออกมาด้วยหน้าตาที่บอกบุญไม่รับอย่างมาก

“คุณไม่ได้รักฉันเลยหรือ ศศิ แล้วที่ฉันรักคุณล่ะ”ฉันถามพร้อมน้ำตา และศศิตอบกับฉันว่า

“ผมทำนิดท้อง ผมเลยต้องรับผิดชอบ”ศศิพูด

“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ นิดไปตรวจครรภ์กับพี่เดี๋ยวนี้”ฉันพูด

“ทำไมนิดต้องไป คนที่ควรไป คือ พี่เมย์ต่างหาก”น้องนิดพูดอย่างอารมณ์เสีย

“หมายความว่าไง พี่รักกับศศิก่อนนิดนะ”ฉันพูดด้วยความสะเทือนใจ

“แต่นิดนอนกับเขาก่อนพี่ พี่ต้องรู้ข้อนี้นะ”น้องนิดบอก

“ไม่จริง พี่ไม่เชื่อ”ฉันพูดด้วยเสียงขาดห้วง

“จะไม่จริงอะไรอีก พี่เมย์ควรตื่นจากความจริงได้แล้ว”น้องนิดบอก

“ผมถึงบอกให้คุณแต่งงานกับผม คุณจะมีความสุข”วายุพูด

“คุณอย่าแต่งงานกับวายุนะ คุณต้องแต่งงานกับผมเท่านั้น แล้วขอให้คุณช่วยให้นิดอยู่ในฐานะภรรยาน้อยได้ไหม”ศศิพูด

“ไม่ได้ คุณมันเห็นแก่ตัว ฉันจะไม่ยอมเป็นเมียหลวง และมีเมียน้อยอยู่ตำตาฉันหรอก พี่ไม่คิดเลยว่า นิดจะเป็นคนแบบนี้”ฉันพูด

“นิดก็ไม่คิดค่ะว่า พี่เมย์จะเป็นคนแบบนี้เช่นกัน พอโกรธนิดแล้ว คำที่เรียกว่า “น้อง” ก็หายไป”น้องนิดพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“นิดจะเอาอะไรจากพี่อีกหรือ พี่ให้นิดไปหมดแล้ว พี่ไม่เหลืออะไรเลย”ฉันพูด และล้มลงไป พร้อมกับร้องไห้อย่างหนัก

“พี่เมย์ยังเหลือลมหายใจ และผู้ชายที่เขารักพี่เมย์จริงๆ”น้องนิดพูดและหันไปมองวายุ

“แต่พี่ไม่ได้รักเขา”ฉันพูด

“อยู่กันไปกันมา ก็รักกันเองล่ะคะ”น้องนิดพูด

“ได้ๆ ในเมื่อชีวิตมันน่าสมเพชอยู่แล้ว ก็สู้ประชดชีวิตให้มันถึงขีดสุดไปเลย ฉันจะแต่งงานกับคุณค่ะ วายุ”ฉันพูด ก่อนลุกขึ้นมา และเข้าไปจับมือของวายุมากระชับไว้

“จริงนะ คุณจะแต่งงานกับผม”วายุถาม

“ใช่ค่ะ”ฉันตอบรับ

“ไม่ได้ คุณจะแต่งงานกับวายุไม่ได้ ผมไม่ยอม”ศศิพูด

“คุณมีอะไรมาให้ไม่ยอมอีกหรือ ในเมื่อคุณเป็นคนผิดที่ทำลายความเชื่อมั่นและความเชื่อใจที่มีต่อกันไปจนหมดสิ้น”ฉันพูด

“คุณรอผมก่อน ผมจะพานิดไปฝากครรภ์ แล้วรอผมสักนิดนึง”ศศิพูดเสียงขาดห้วง

“คุณอย่ามาเห็นแก่ตัวเลย แล้วฉันก็ไม่คิดด้วยว่า คุณจะเป็นคนแบบนี้”ฉันพูด

“ผมจำไม่ได้สักนิดว่า ผมมีอะไรกับนิด ผมจึงบอกให้คุณรอ”ศศิพูด และเข้ามาจับมือฉัน

“มันสายเกินไปแล้วล่ะ”วายุพูด ก่อนผลักมือของศศิออกไป และนำแหวนที่เขาเตรียมไว้มาใส่ในมือของฉัน และพูดว่า

“ผมหมั้นคุณเมย์แล้ว”วายุพูด และพาฉันเดินออกไป

ภาพทั้งหมดที่ฉันเห็นได้หายไปเหมือนกับภาพที่ถูกตัด แล้วอยู่ดีๆความทรงจำของฉันก็ถูกภาพใหม่เข้ามาแทรกแทนที่ และฉันรู้สึกตัวว่า ฉันกำลังอยู่ในรถคันหนึ่ง

     “วายุ คุณพาฉันกลับไปเดี๋ยวนี้นะ คุณมันเลว คุณกับนิดหลอกฉันกับศศิได้ไง โชคดีที่ศศิรู้ทันก่อน แล้วเขาขอดูกล้องวงจรปิด แถมเขาพานิดไปหาหมอแล้ว นิดไม่ได้ท้อง ทำไมพวกคุณถึงทำกับฉันขนาดนี้”ฉันพูด แล้วร้องไห้ ก่อนเรียกให้เขาหยุดรถ

“ผมไม่ยอมให้คุณไปจากผม คุณคือเมียผมแล้วนะ”วายุพูด

“เมียหรือ คุณกล้าพูดนะ ฉันกับคุณยังไม่ได้มีอะไรกันเลย แต่งได้ก็หย่าได้”ฉันพูด

“ถ้างั้น คุณก็อย่าคิดว่า ผมจะปล่อยให้คุณรอดเลย”วายุพูด

“หมายความว่าไง คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”ฉันพูดด้วยความตื่นกลัว

“อย่าคิดจะหนีจากผมเลย เพราะถ้าใครคิดหนีจากผม มันต้องตายสถานเดียว”วายุพูดอย่างมาดมั่น และวายุขับรถอย่างเร็ว จนรถพ่วงขนาดใหญ่ได้เข้ามาชนพวกเราอย่างจัง วายุตายทันที แต่ฉันกลับกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา

“ผมขอโทษ”ศศิบอกกับฉัน

“ผมรักคุณ ผมผิดไปแล้ว”ศศิพูดกับฉันต่อไป 

“ผมรักคุณมานานแล้ว และผมจะรักคุณตลอดไป”ศศิพูดและเดินออกไปจากห้อง เพื่อไปรับโทรศัพท์ที่สายเรียกเข้ามา 

      ในขณะที่เขาคุยสายโทรศัพท์อยู่นั้น เขาถูกคนๆหนึ่งฆ่าเขาตายในที่สุด แต่เขากลับไม่ตาย เพราะเขากลายเป็นเจ้าชายนิทราเหมือนกัน 

     และเมื่อภาพที่เหมือนเครื่องฉายหนัง ก็ฉายภาพต่อไปถึงคนที่ฆ่าศศิก็คือน้องนิดนั้นเอง ก่อนที่น้องนิดตัดสินใจผูกคอตายตามไป และนิดกับวายุได้ตายจริง แต่ฉันกับศศิกลับไม่ตาย และกลายเป็นนิทราต่อไป

“พวกคุณจะถูกเอาไปไว้ในห้องทดลอง สำหรับโลกคู่ขนาน”เสียงดังมาจากห้องๆหนึ่ง ที่เขาได้นำร่างของฉันกับศศิเข้าไป และฉันมองเห็นคนๆนั้นไม่ชัด

“เขาทั้งสองคนจะกลับมากันอีกครั้งในโลกคู่ขนาน”เสียงนั้นพูดย้ำอีกครั้ง และมีเสียงใหม่ที่เป็นเสียงผู้หญิงดังขึ้นมา

“แต่สมองของทั้งสองกำลังจะตาย”

“เราต้องนำความคิด ความรู้สึก ความทรงจำที่เกี่ยวกับสมองและจิตใต้สำนึกปลูกถ่ายไปยังที่หนึ่งก่อน”เสียงผู้ชายคนเดิมบอก

“และเราจะปลูกถ่ายไปในที่ไหนดี”เสียงผู้หญิงคนเดิมซักถามมา

“ในร่างของแมว”เสียงผู้ชายคนเดิมบอก

“ดีเหมือนกัน แล้วเราใช้เครื่องปลูกถ่าย เครื่องสร้างโลกคู่ขนาน และเครื่องช่วยชีวิตให้เขาทั้งสอง”เสียงผู้หญิงบอกด้วยน้ำเสียงโล่งอก และกล่าวต่อไปว่า

“เราต้องค้นหาแมวที่จะมาปลูกถ่าย”

“ผมพบแมวสองตัวนี้แล้ว”เสียงผู้ชายคนเดิมบอก

“งั้นวันนี้ เราต้องรีบปลูกถ่ายเลย ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป และเราต้องส่งทั้งสี่ได้ไปยังโลกคู่ขนาน”เสียงผู้หญิงบอกอย่างมีความหวัง

“ใช่ พร้อมเปิดเครื่อง”เสียงผู้ชายพูด และฉันเห็นภาพที่เป็นภาพที่ฉันรู้สึกตกใจอย่างยิ่ง นั้นก็คือ แมวตัวนั้นก็คือตัวที่ฉันอยู่ในร่างของแมวขาวตัวปัจจุบันนี้ และนิลคือแมวดำตัวนั้น 

“นี่มันอะไรกัน”ฉันพึมพำกับตัวเอง

     แล้วฉันได้ยินเสียงของทั้งสองคนคุยกันต่อไปว่า การปลูกถ่ายความคิดสำเร็จแล้ว เหลือเพียงแค่ต้องส่งทั้งแมวและคนไป

“เกิดเหตุผิดพลาด”เสียงผู้หญิงคนเดิมบอกด้วยความกังวลอย่างมาก

“แมวขาวไปไม่สำเร็จ”เสียงผู้ชายบอก

“แมวดำกำลังไปอีกโลกหนึ่งแล้ว”เสียงผู้หญิงบอก เมื่อมองหน้าจอ แต่แมวขาวกำลังไปอีกโลกคู่ขนานหนึ่ง

“เราต้องเปลี่ยนเส้นกาลเวลา และพาเเมวขาวกลับไปยังโลกเดียวกันกับแมวดำให้ได้ มิเช่นนั้น เหตุการณ์ทั้งหมดก็จะเกิดขึ้นซ้ำอีก”เสียงผู้ชายพูดด้วยน้ำเสียงเครียดและตื่นตระหนกอย่างมาก

“เครื่องเกิดเหตุขัดข้อง”เสียงผู้ชายพูด และเบาจนกลายเป็นเสียงแห่งลมไป แล้วภาพตัดหายไปว่า ฉันได้สู้กับหุ่นยนต์ตัวนั้น และมารู้ทีหลังว่า หุ่นยนต์นี้มีชื่อว่า หุ่นยนต์ทุศีลจากปากของทั้งสองหญิงชายที่คุยกันถึงเครื่องเกิดเหตุขัดข้อง

“หุ่นยนต์ทุศีลถูกปิด”เสียงผู้หญิงคนเดิมบอก

“แกนโลกกำลังจะหมุนกลับมาที่เดิม”เสียงผู้ชายคนเดิมบอก

“เครื่องยนต์พร้อมแล้ว”เสียงผู้หญิงคนเดิมบอก

“ปล่อยคลื่นออกไป”เสียงผู้ชายคนเดิมบอก

“โลกกำลังเข้าสู่การเปลี่ยนแปลง”เสียงหุ่นยนต์ทุศีลบอก

“ศีลธรรมกำลังกลับคืนมา ปล่อยคลื่น”เสียงผู้ชายบอก แล้วเสียงผู้หญิงเหมือนหมุนอะไรบางอย่าง และฉันถูกห้วงดำดูดฉันเข้าไป จนมาเจอกับนิลเข้านั้นเอง

“มุก ตื่นสิ ตื่นสิ”เสียงนิลดังเข้ามาในโสตประสาทของฉัน

“มุก ตื่นเดี๋ยวนี้นะ”เสียงศศิดังลอยขึ้นมา และฉันลืมตาขึ้นมา พร้อมกับเห็นว่า ฉันอยู่ในที่ใดที่หนึ่ง ต้องเป็นโรงพยาบาลสัตว์แน่นอน และฉันเห็นคนใส่ชุดกาวน์เหมือนหมอเดินทางมาหาฉัน 

“ตื่นเเล้ว”หมอพูด และนำอะไรไม่รู้ที่เย็นๆมาแตะตรงหน้าผากของฉัน และฉันเห็นสีหน้าโล่งใจของนิล และสีหน้าดีใจของศศิ

“ผมคิดว่า มุกตายไปแล้ว”นิลบอกด้วยสีหน้าปวดใจ

“ฉันเป็นอะไรไปหรือ”ฉันถาม

“คุณหลับไปสามวันสามคืนเลย”นิลบอก

“ฉันหลับไปโดยไม่รู้สึกตัว”ฉันถามด้วยเสียงหมดแรง

“ใช่ ผมตกใจหมด ผมรีบมาบอกนาย นายก็พามุกมาหาหมอนี้ล่ะ นายกับคุณเมย์เป็นห่วงมุกมากเลยนะ ยอมจองห้องที่มีคนดูแลได้ นายกับคุณเมย์สลับกันมาเฝ้ามุกตลอด และผมก็เหมือนกัน ผมเป็นห่วงมุกมาก ผมอยู่กับมุกตลอดทั้งวันเลย”นิลพูด พร้อมกับเอาขาข้างหน้ามาจับหน้าผากฉัน ก่อนนิลจะพูดขึ้นว่า

“ตัวไม่ร้อนแล้ว”

“ขอบคุณมากนะ”ฉันพูดจากใจจริง และกำลังจะนำขาข้างหน้าไปจับนิลอย่างปลอบใจ แต่ก็ได้ยินเสียงลิซดังขึ้นมาก่อน

“อ้าว มุกหายแล้วหรือ นิล”

‘ยัยสอด สอดแทรกความรักของคนอื่นตลอด’ฉันคิดและคิดในใจต่อว่า

‘ฉันชอบแมวด้วยกันหรือเนี่ย แย่แล้วๆ’ฉันคิดและเผลอใช้ขาข้างหน้าลูบแก้มสีแดงระเรื่อของตัวเอง

‘ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ฉันไม่อยากให้นิลคุยกับลิซ ฉันไม่อยากให้ลิซคุยกับนิล ฉันอยากให้นิลมองฉันแค่คนเดียว’ฉันคิดในใจ แล้วมีเสียงของศศิดังขึ้นมา

“แหม เจ้าแมวเจ้าชู้ จะเอาแมวตัวไหนดีล่ะ”ศศิพูดและลูบขนนิล ก่อนนิลจะร้องเสียงหลงว่า

“ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้เป็นแมวแบบนั้น”นิลบอก

“แล้วนิลอยากเลือกใครล่ะ”ลิซถามตรงๆ ก่อนที่ฉันจะมองหน้าลิซตรงๆและฉันพบว่า หน้าลิซมีส่วนคล้ายน้องนิดมากเลย แต่ฉันไม่อยากสนใจ เพราะอยากได้ยินคำตอบจากนิลมากกว่า และนิลหันมามองเห็นฉันที่สบตาเข้ากับเขาอย่างจัง โดยไม่ยอมละสายตาจากเขาไปไหนเลย

“ทั้งสองเป็นเพื่อน”นิลพูด

‘ผิดหวังชะมัด เห็นเราเป็นแค่เพื่อน’ฉันคิดในใจและคิดต่อว่า

‘ไม่ได้ ฉันจะรักแมวไม่ได้ ไม่งั้น ฉันก็กลับร่างตัวเองไม่ได้สิ หรือว่า จริงๆแล้ว ฉันกลับไม่ได้นะ’ฉันคิด และได้ยินเสียงนิลเรียกฉัน จนฉันตื่นจากภวังค์ว่า

“มุก มีอะไรหรือเปล่า”นิลถาม

“ไม่มีหรอก”ฉันตอบ

“แล้วถ้าต้องเลือกล่ะ”ลิซถามต่อด้วยความไม่สงบใจ

“ถ้าต้องเลือก ผมก็เลือกมุก เพราะผมชอบอัธยาศัย มิตรไมตรีของมุกมากกว่าคุณ”นิลพูดในที่สุด และหน้าของนิลก็แดงระเรื่อขึ้นมา

‘หรือว่า ฉันกับนิล เราจะใจตรงกัน ดังนั้น ฉันควรต้องพูดออกไป’ฉันคิดในใจ ก่อนจะพูดออกไปว่า

“ฉันคิดเหมือนกับนิล”ฉันพูดเสร็จก็อดเขินไม่ได้ และฉันได้ยินเสียงของเมย์ดังขึ้นมา

“อ้าว หายดีแล้วหรือ เจ้าตัวเล็ก”เมย์พูด และเข้ามาลูบฉัน ก่อนคุยกับศศิว่า

“ค่อยยังชั่วนะ”เมย์พูด และเมย์เห็นว่า เจ้าแมวชื่อลิซกำลังจะข่วนเจ้ามุก เมย์เลยไปปัดมือลิซขึ้นมา และบอกว่า

“ชิ่วๆ ไป อย่ามาแกล้งมุกนะ ไป”เมย์พูด และศศิถามว่า

“เกิดอะไรขึ้น”

“เจ้าแมวส้มนี้สิค่ะ จะมาข่วนแมวของเรา”เมย์พูด แล้วศศิหัวเราะขึ้นมา พร้อมกำชับคำว่า

“ของเราใช่ไหม”

“นี่ไม่ใช่เวลามาเล่นนะ”เมย์บอกด้วยเสียงเขิน

“ก็ผมดีใจนี้นะ ที่มีคำว่า ของเราเกิดขึ้น แล้วถ้าผมอยากให้ของเรากว่านี้ได้ไหม โดยที่ผมอยากชวนคุณแต่งงาน จะได้มาอยู่ด้วยกัน”ศศิพูด

“ฝากไว้ก่อนเถิด”ลิซพูดและวิ่งออกไป ก่อนที่เมย์จะบอกว่า

“เจ้าแมวเกเร”เมย์พูด และหันมาพูดกับศศิว่า

“คุณยังไม่บอกรักฉันเลย”เมย์พูดอย่างเคืองๆ

“ฮ่าๆๆ ผมรักคุณ”ศศิพูดและหัวเราะ

“ฉันก็รักคุณ”เมย์ตอบรับทันที

“งั้นเราแต่งงานกันนะ”ศศิพูด และหันมามองทางฉันกับนิลแลพูดว่า

“พวกแกต้องเป็นพยานรักให้ฉันนะ”ศศิพูด แล้วพวกเราสองตัวก็ตอบรับ

“ใช่ๆ”เมย์พูดด้วยและยิ้มพร้อมกับตอบคำถามว่า

“ตกลงค่ะ”เมย์พูด และศศิก็ดึงเมย์เข้ามากอดด้วยความรักใคร่อย่างยิ่ง

“ฉันตื้นตันใจจัง”ฉันพูด และนิลตอบรับเช่นกัน ก่อนที่นิลจะคุยกับฉันว่า

“ครั้งหน้า ค่อยมาถึงตาพวกเรา”นิลบอก

“ยังไง”ฉันถามด้วยความงง

“ผมรักคุณ”นิลบอก

“อ้าว ใจตรงกัน ฉันก็รักคุณเหมือนกัน”ฉันพูด และพวกเราทั้งสองจับมือกัน ก่อนที่ศศิกับเมย์เห็นแล้วพูดขึ้นมาว่า

“สงสัย ผมต้องจัดงานแต่งงานทั้งคนและแมวพร้อมกันแล้วล่ะ”

“ดีเลย ประหยัด จัดงานเดียวแต่ได้สองงาน”เมย์พูด แล้วทั้งสองคนหัวเราะขบขัน ก่อนที่พวกเราทั้งสองจะยิ้มให้กัน

‘สรุป ฉันรักนิลขึ้นมาจริงหรือเนี่ย แล้วนี่ฉันจะกลับไปได้ไหมนะ’ฉันคิดในใจด้วยความงงๆ แต่ก็ดีใจที่นิลคิดเหมือนฉัน ไม่ใช่ฉันคิดอยู่ตัวเดียว เพราะถ้าคิดอยู่ตัวเดียวนี้ คงทุกข์ใจน่าดู แต่ทำไมความรัก ถึงไม่เห็นเหมือนกับที่ฉันคิดไว้เลย มันเกิดขึ้นเร็วมาก อย่างไม่มีเหตุผลหรือตรรกะใดมารองรับได้เลย