“สุทฺธิ อสุทฺธิ ปจฺจฺตํ
- ความบริสุทธิ์และไม่บริสุทธิ์
เป็นของเฉพาะตัว -”
“โลกแห่งจิตชนิดนี้
คือโลกที่มีสุขและมีทุกข์
หรือโลกที่ไร้อคติสุข
หรืออคติทุกข์ก็มากมาย”
วันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นมาในร่างของแมวขาว โดยฉันรู้สึกเจ็บปวดระบมไปทั้งตัวเลย และฉันได้ยินเสียง พร้อมกับภาพที่อยู่เบื้องหน้าของฉัน
“เข้าสู่โหมดความทรงจำ สมองถูกทำลาย เข้าสู่โหมดความทรงจำ สมองถูกทำลาย ทุกวิถีชีวิตกำลังจะเปลี่ยนไป”
“อะไร นี่มันอะไรกันแน่”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงขาดห้วง เพราะฉันกำลังงุนงงกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า
ฉันเห็นภาพที่ฉันกับคุณวายุแต่งงานกัน ก่อนที่ฉันกับวายุวจะประสบอุบัติเหตุรถยนต์ และคาดว่าจะเสียชีวิตทุกคน ศศิจับมือฉัน ร้องไห้อย่างหนัก จนฉันไม่เข้าใจภาพที่เห็นข้างหน้า
“นี่มันเรื่องอะไรกัน”ฉันพึมพำกับตัวเอง
“ผมขอโทษ”ศศิบอกกับฉัน
แล้วอยู่ดีๆ ฉันก็เห็นภาพที่ศศิถูกลอบฆ่าจากใครก็ไม่รู้ และเขาตายอย่างทรมาน ฉันพยายามจะเข้าไปช่วยอะไรก็ไม่ได้เลย และฉันได้ยินเสียง
“ความทรงจำถูกทำลาย รีเซ็ตระบบทั้งหมด กลับไปจุดเดิม กลับไป”
แล้วอยู่ดีๆ ฉันก็เห็นหลุมดำที่อยู่ข้างหน้า ซึ่งอยู่ดีๆ หลุมดำนั้นก็ดูดฉันเข้าไปอย่างแรง ฉันร้องอย่างเสียงหลง และฉันตกลงไปยังพื้นแข็งที่หนึ่ง ก่อนที่ตัวของฉันจะกระเด็นไปทับโดนแมวดำตัวหนึ่ง ก่อนที่ฉันรู้สึกมึนหัวไปหมดเลย
“โอ๊ย เจ็บจัง”ฉันพูด และไม่ได้หันไปมองทางแมวดำตัวนั้นอย่างเต็มตา
“เป็นอะไรหรือเปล่า”แมวดำตัวนั้นถาม
“เจ็บ แต่ไม่เป็นไร”ฉันพูด และพยายามมองร่างกายของฉัน และพบว่า ร่างกายฉันที่รอยเจ็บระบม ก็หายไปหมดแล้ว
“ลุกไหวไหม”แมวดำตัวนั้นถาม
“ไหว แปลกจัง แผลฉันหายหมดแล้ว”ฉันพูด และลุกขึ้น ก่อนหันไปมองแมวดำตัวนั้นอย่างเต็มตา
“ศศิ”ฉันเรียก เพราะฉันจำได้ว่า แมวดำตัวนี้ คือ แมวดำตัวเดียวกับที่ฉันเคยเห็นตอนศศิกลายร่างเป็นแมวนี่ และยังตอนที่เจอแมวดำที่อยู่ตรงระเบียงของศศิด้วย
“ผมไม่ได้ชื่อศศิ”แมวดำพูด และใช้ขาหน้าสองข้างลูบสิ่งสกปรกที่เปื้อนตัวฉันให้
“ขอบใจ แล้วคุณชื่ออะไรล่ะ”ฉันถามด้วยความงงๆอยู่
“ผมชื่อนิล แล้วคุณล่ะ ชื่ออะไร”นิลพูด
“ก่อนหน้านี้ชื่อเมย์ แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า จะชื่ออะไร”ฉันพูดด้วยความเหนื่อยหน่ายในชีวิตไปหมด
“งั้นผมจะพาไปหาคนที่จะตั้งชื่อให้คุณได้”นิลพูด และเรียกให้ฉันตามมา
“นิล ที่นี้คือที่ไหน”ฉันถามด้วยความสับสนกับภาพข้างหน้าน่าดู
“กรุงเทพมหานคร”นิลตอบ
“จริงหรอเนี่ย ดีใจจัง”ฉันพูด และเผลอน้ำตาไหล จนนิลนำขาหน้าของเขามาปัดน้ำตาให้
“ขอบใจนะ แล้วนี้ปีพ.ศ.อะไร”ฉันถาม
“พ.ศ.2617”นิลตอบ และถามต่อว่า
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ฉันอยู่ในอนาคตอีก 51 ปีข้างหน้าหรือ นี่มันเรื่องจริงหรือเปล่าเนี่ย”ฉันสับสนไปหมด และบอกกับนิลว่า
“นิล คุณช่วยข่วนฉันหน่อยสิ”
“ไม่ ผมไม่ทำผู้หญิง”นิลพูดอย่างสุภาพบุรุษ
‘ฉันข่วนเองก็ได้’ฉันคิดในใจก่อนข่วนนิดๆ ก็พบว่าเจ็บมากแล้ว
“นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไม ฉันหนีจากโลกอะไรก็ไม่รู้ มายังโลกนี้หรือเนี่ย ฉันงงไปหมดเลย อะไรกันหว่าเนี่ย”ฉันพูด
“เป็นอะไรมากไหม หิวยัง”นิลถาม
“อืม หิวแล้ว”ฉันตอบ และหันไปมองเห็นรถกำลังบินอยู่ที่กลางอากาศ
“รถบินได้ด้วย”ฉันถามด้วยความตื่นเต้น
“ใช่ ประเทศไทยอยู่ในช่วงทดลอง จึงมีแค่รถสองคันเท่านั้น ที่บินไปได้รอบๆประเทศไทย ถ้าหากจะข้ามแดน ตอนนี้ยังไม่มีกฎหมายนั้น”นิลตอบอย่างผู้เชี่ยวชาญ
“กฎหมายข้ามแดนหรือ”ฉันถามด้วยความใคร่รู้
“ใช่ คือ กฎหมายอนุญาตให้รถบินข้ามแดน ตอนนี้ทั่วโลกกำลังตื่นตัว และตั้งใจที่จะทำกฎหมายนี่อยู่ ผมได้ยินคนบอกว่า อีก 10 ปีข้างหน้า โลกของเราจะมีรถใช้ข้ามแดนได้”นิลพูด
“แล้วรถสองคันที่เหาะอยู่ ไม่เห็นมีคนขับเลย”ฉันถาม
“ตอนนี้ รถส่วนใหญ่ไร้คนขับเกือบหมดแล้ว มีเพียงไม่กี่ที่เท่านั้น ที่ยังมีคนขับอยู่”นิลพูด
“อืม แล้วอย่างงี้ พวกแท็กซี่ล่ะ”ฉันถาม
“ก็ตกงานเป็นแถว โชคดีที่เป็นแมว ไม่ต้องคิดอะไรมาก”นิลพูดและส่งยิ้มมาให้
“นั้นสินะ ไม่ต้องทำงานโอทีด้วย”ฉันพูดอย่างเห็นด้วยขึ้นมา
“แล้วตอนนี้ มีร้านค้าบางร้าน ก็สมัครเข้ากับองค์กรการค้าระหว่างหุ่นยนต์ และองค์กรหุ่นยนต์ธรรมล่ะ”นิลพูด พร้อมพาฉันเดิน และชี้ให้ดูร้านค้าพวกนี้ พอฉันเห็นก็พอเข้าใจว่า ร้านค้าเหล่านี้ใช้หุ่นยนต์ในการทำงานทั้งหมด และหุ่นยนต์พวกนี้หน้าตาเหมือนมนุษย์ไม่ผิดเพี้ยนเลย
“องค์กรหุ่นยนต์ธรรมคืออะไร”ฉันถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ปัจจุบัน มีหุ่นยนต์จำนวนมาก จึงทำให้ประเทศไทยและต่างชาติต้องร่างกฎหมายคุ้มครองหุ่นยนต์ โดยให้หุ่นยนต์อยู่ในประเทศไทยอย่างเป็นธรรม อย่างเช่น หุ่นยนต์ที่เป็นของไทยอยู่แล้ว กับหุ่นยนต์ที่เป็นของต่างชาติ เป็นต้น”นิลพูดอย่างช้าๆได้ใจความ
“หมายความว่า เราต้องนำเข้าหุ่นยนต์ต่างชาติเข้ามา ใช่ไหม”ฉันถามและเดินไปกันต่อ
“ไม่สิ คนต่างชาติพาเข้ามาต่างหาก อย่างเช่น ดารา นักข่าว ครู บัญชี และอีกหลายอย่างเลย คนต่างชาติพาเข้ามา พร้อมกับมาเปิดบริษัท และร้านค้าในประเทศไทย”นิลพูด
“อย่างงี้นี่เอง ก็เลยต้องมีกฎหมายคุ้มครองให้คนกับหุ่นยนต์อยู่กันอย่างฉันท์มิตรสินะ”ฉันถาม
“อืม ใช่เลย”นิลพูด และนิลบอกกับฉันว่า
“ถึงแล้ว บ้านของผมอยู่ตรงนี้ แมวทุกตัวต้องมีเจ้าของ ไม่งั้นจะถูกจับไปยังรัฐ ผมจึงต้องพาคุณมาบ้านเจ้าของๆผม”นิลพูด
“แล้วเจ้าของๆนิล จะยอมรับฉันมาดูแลหรือ”ฉันถามด้วยความสงสัย
“ยอมแน่นอน ผมมั่นใจ”นิลบอก
“ฉันขอถามอะไรอีกอย่างได้ไหม”ฉันถาม
“ได้สิ กี่อย่างก็ได้ ถ้าตอบได้ก็จะตอบ”นิลตอบ
“ประเทศไทยยังมีในหลวงอยู่ใช่ไหม”ฉันถาม
“อืม ใช่ ประเทศไทยยังมีในหลวง มีชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์อยู่”นิลตอบและถามกลับว่า
“มีอะไรหรือเปล่า”
“โล่งใจ ฉันดีใจที่ยังมีอยู่ เพราะฉันคิดว่า ไม่มีแล้ว”ฉันพูด
“ยังไงก็ต้องมี ไม่มีไม่ได้ นายบอก”นิลพูด และเรียกฉันให้เข้าไปในบ้านด้วยกัน
“จริง ขอให้มีตลอดไปเลย”ฉันพูดอย่างดีใจ
แล้วนิลก็ร้องเสียงเหมียวๆ ฉันร้องตามบ้าง พออยู่ในร่างแมวไปมา ก็เริ่มฝึกฝนอะไรง่ายๆให้เหมือนแมวมากขึ้น แถมโลกที่อยู่ในปัจจุบัน ก็ดีกว่าโลกที่จากมาเยอะมากเลย เพราะโลกที่จากมานั้น มีแต่ความโหดร้าย โชคดีนัก ที่มาเจอนิลในโลกนี้ และฉันต้องตกใจอีกครั้งกับภาพที่ฉันเห็นเบื้องหน้า
“ศศิ”ฉันเรียก
“ใช่ นายผมชื่อศศิ ชื่อที่คุณเรียกผมครั้งแรกที่เจอกันนั้นล่ะ”นิลบอกและยิ้มให้
“ศศิยังไม่ตาย”ฉันพูดและเผลอดีใจ
“งั้นที่นี่ มีคนชื่อวายุไหม”ฉันพูด และนึกว่า ขอให้คุณวายุอย่าตายเลย
“หมายถึง คนรู้จักของนายผมหรือ”นิลถาม
“ใช่”ฉันตอบ
“ไม่มี มีแต่คนชื่อเมย์ ชื่อที่คุณบอกว่า ชื่อของคุณไง”นิลบอก
“มีคนชื่อเมย์หรือ หน้าตาเป็นยังไง”ฉันถาม ก่อนที่นิลจะตอบ ศศิก็ยื่นมือเข้ามาอุ้มฉัน และลูบหัวนิล ก่อนพูดว่า
“พอมีเพื่อนคุยเนี่ยนะ เหมียวกันใหญ่เลย นี่แมวจรหรือเนี่ย เพื่อนแกใช่ไหม”
“ครับ นาย เพื่อนผมครับ”นิลตอบ แต่เป็นเสียงเหมียว
“งั้นต้องพาไปลงทะเบียนแล้วล่ะ”ศศิพูด และบอกกับนิลว่า
“วันนี้ แกอยู่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวจะเทอาหารให้ ฉันพาแมวตัวนี้ไปลงทะเบียนก่อน”ศศิพูด และมองดูทั่วๆ
“แมวผู้หญิงซะด้วย นี่แกแรงไม่เบาเลยนะ”ศศิพูด และลูบหัวนิลอย่างเอ็นดู
“ไป”ศศิพูด และพูดเหมือนนึกขึ้นมาได้ว่า
“จริงด้วย ตั้งชื่อแกก่อนดีกว่า แกสีขาว ชื่อมุกล่ะกัน”ศศิพูด แล้วฉันก็ตอบรับด้วยเหมียวไปหนึ่งที ก่อนที่จะได้ยินนิลบอกกับฉันว่า
“ชื่อเหมาะกับคุณมากเลย”นิลบอก
“ขอบใจนะ”ฉันพูด
“ดูๆเข้า คุยกันใหญ่ ไปๆ”ศศิพูด แล้วพาฉันเข้าไปในรถ ก่อนจะพาไปยังสถานที่หนึ่งที่เป็นโรงพยาบาล
และฉันถูกหมอตรวจอะไรเต็มไปหมด ก่อนที่ฉันกับศศิรออะไรก็ไม่รู้ จนฉันเห็นเจ้าหน้าที่นำมือถือของตนมาใกล้ๆมือถือของศศิ แล้วข้อมูลอะไรบางอย่างก็ถูกดูดเข้าไปยังมือถือของศศิ และฉันเห็นเจ้าหน้าที่มอบปลอกคอให้
“มาๆ ต้องใส่ปลอกคอนี้นะ”ศศิพูด แล้วก็สวมปลอกคอให้กับฉัน โชคดีที่มันหลวมๆอยู่ ไม่งั้น ฉันคงไม่ชอบแน่นอน เพราะตัวฉันไม่ค่อยชอบใส่เครื่องประดับอะไรอยู่แล้วด้วย แต่ปลอกคอนี่ใส่เหมือนไม่ได้ใส่เลย เพราะทั้งเบาและนุ่ม
“ไปกันต่อ เดี๋ยวจะพาไปลงทะเบียน”ศศิอุ้มฉันขึ้นมา แล้วพาฉันไปยังที่ๆหนึ่ง ก่อนที่เขาจะพาฉันเข้าไปยังอุโมงค์หนึ่ง และฉันได้ยินเสียงบอกว่า
“ลงทะเบียนเรียบร้อย” แล้วฉันออกจากอุโมงค์นั้น ก่อนที่ศศิจะพูดว่า
“มาอยู่ด้วยกันนะ มุก เดี๋ยวผมไปซื้ออาหารแมวอย่างประณีตมาต้อนรับสมาชิกใหม่ดีกว่า”ศศิพูด
“ขอบใจ หิวมากเลย”ฉันพูด
“คงหิวสินะ”ศศิพูด และฉันก็เหมียวตอบรับไป ฉันเห็นเขาขับรถไปยังร้านๆหนึ่ง และเขาพาฉันเข้าไปยังร้านนั้นด้วยกัน
ร้านนั้นมีหุ่นยนต์รูปร่างแมวที่ต่างจากแมวตรงที่ว่า หัวเป็นแมวแต่รูปร่างเป็นคน มาคอยต้อนรับ และฉันเห็นคนที่เป็นเจ้าของแมวอุ้มแมวมาต่อคิวที่ร้านนี้มากมาย หุ่นยนต์แมวมอบบัตรคิวให้กับศศิ แล้วศศิรอจนหุ่นยนต์แมวเรียกเบอร์ แล้วศศิสั่ง
“อาหารประณีตชุดใหญ่สุด สำหรับแมวสองตัว และอาหารประณีตชุดใหญ่ สำหรับสองคน” แล้วหุ่นยนต์แมวตอบรับทราบ ก่อนจะเข้าไปในครัว และส่งอาหารแมวกับคนให้กับศศิ
“กลิ่นหอมจัง”ฉันพูด
“หอมใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวกลับบ้านไปกินพร้อมกันนะ”ศศิพูด แล้วฉันก็ร้องเหมียวตอบรับ
“อืม หิวจัง”ฉันตอบ และศศิกับฉันก็เดินทางมาถึงห้องที่ฉันเพิ่งจากมาเมื่อสักครู่นี่เอง โดยที่พอฉันลงจากอ้อมกอดของศศิ ฉันรีบวิ่งไปหานิล และพูดว่า
“อาหารประณีตของแมว คืออะไร”ฉันถาม
“อาหารชั้นสูง”นิลตอบ
“ดีจัง ศศิซื้อมาให้”ฉันพูด
“ดูสิ รีบไปหาเพื่อนแกเลยนะ เจ้ามุก”ศศิพูด ขณะที่เดินข้างๆฉัน แล้วศศิก็นำมาหารประณีตมาให้พวกเรากิน
“น่ากินทั้งนั้นเลย ปลาดิบอย่างดีเลยนะเนี่ย”ฉันพูด
“จริงด้วย”นิลบอก
“ทำไมต้องแยกกันล่ะ ไม่รวมกันแล้วกินพร้อมกันหรอ”ฉันถามด้วยความสงสัย
“ที่นี้เขาจะกินแยกกัน แต่ถ้ามุกไม่อิ่ม เอาของผมไปได้นะ”นิลพูด
“งั้นฉันกินก่อน ถ้าไม่อิ่ม ฉันค่อยขอของนิลนะ”ฉันพูด
“อืมได้เลย”นิลพูด แล้วฉันก็นั่งกินไปเรื่อยๆ จนฉันยังรู้สึกหิวอีก จึงขอแบ่งของนิลมาอีก 5 คำ ฉันถึงอิ่มพอดีเลย
“ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า ไม่ได้กินข้าวมานานมาก”ฉันพูดจากความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
“ก็น่าจะอย่างงั้น ถ้าอยู่กับนาย ไม่ต้องกลัวหิวเลยนะ เพื่อนนายที่ชื่อเมย์ก็ชอบซื้อของมาให้เหมือนกัน”นิลพูด
“เมย์กับศศินี่เป็นแฟนกันหรือ”ฉันถาม
“อยากให้เป็นแฟนกันเหมือนกันนะ แต่ไม่รู้สิว่า คุณเมย์จะชอบนายไหม”นิลบอก
“แล้วคุณเมย์ หน้าตายังไง”ฉันถาม เมื่อฉันเห็นศศิมาเก็บจานอาหารของพวกเราทั้งสอง และนิลพาฉันไปดูรูปของเมย์
“นี่มันฉัน พี่บุ๋ม น้องเนตร น้องนิด และศศิ”ฉันพูดขึ้นมา
“ใช่ ทำไมมุกถึงรู้จักทุกคนล่ะ”นิลถามด้วยความสงสัย
“ถ้าฉันเล่าอะไรให้นิลฟัง นิลจะเชื่อไหม”ฉันถาม
“เชื่อสิ”นิลพูดอย่างมั่นใจ และฉันเล่าให้นิลฟังทั้งหมด ก่อนที่ฉันจะถามว่า
“แล้วทำไมทุกคนถึงยังดูหนุ่มสาวกันอยู่ล่ะ”ฉันถาม
“แปลกมากเลย เพราะว่า ตอนนี้ นายอายุแค่ 35 ปีเองนะ ถ้าเป็นอย่างที่มุกบอก นายก็ต้องอายุ 81 ปี แล้วใช่ไหม”นิลบอก
“ใช่ แต่นี่มันกลับแค่ว่า อายุมากกว่ากันเพียง 5 ปีเอง ฉันงงไปหมดเลย”ฉันพูด
“ผมก็งง แต่เอาเถอะ ยังไงก็ถือว่า ตอนนี้ มุกก็เจอเรื่องดีแล้วนะ มุกทำใจเถิด ถ้ากลับไปได้ ก็คงกลับได้เองล่ะ”นิลพูด
“ก็เรื่องจริง”ฉันพูด
“พรุ่งนี้ ผมจะพามุกไปเที่ยว มุกจะได้สบายใจไง ดีไหม”นิลถาม
“ดีเหมือนกัน”ฉันตอบ และฉันได้ยินเสียงกดกริ่งที่หน้าบ้าน ก่อนที่ฉันกับนิลจะเดินตามศศิไป และพบว่า คนที่เยี่ยมหน้าเข้ามาในบ้าน ก็คือ ตัวฉันที่ชื่อเมย์นั้นเอง
“ไหนๆ แมวตัวใหม่ ตัวนี้หรือ น่ารักจัง มานี่มา”เมย์เรียก และฉันเดินไปหาเมย์ ก่อนที่จะให้เมย์กอด
“น่ารักจัง ชื่อมุกหรอเนี่ย”เมย์ถาม และฉันตอบรับ ก่อนที่เมย์จะปล่อยฉันให้ไปอยู่กับนิล และฉันเห็นเมย์เดินเข้าไปถามศศิในห้อง
“อาหารร้านนี้อร่อยจริงๆนะ”เมย์พูด
“จริง วันนี้คิวน้อย เลยตัดสินใจซื้อทั้งของคนและของแมว”ศศิพูด
“แล้วนี้แมวกินกันไปหมดแล้วหรือเนี่ย”เมย์ถาม
“ใช่ สงสัยเจ้ามุกหิวมาก เห็นกินใหญ่เลย เมย์อยู่กับพวกมันก่อนได้ไหม ผมว่าจะไปซื้ออาหารแมวแถวนี้ให้อีก แล้วอาหารเม็ดก็หมดแล้วด้วย”ศศิพูด
“ได้สิ งั้นให้ฉันเทอาหาร และอุ่นรอเลยไหม”เมย์ถาม
“อย่าเพิ่งอุ่น รอผมกลับมาก่อน”ศศิพูด
“ได้เลย”เมย์บอก แล้วศศิเดินออกไปจากบ้าน ก่อนที่เมย์จะเดินเข้ามาหาพวกเรา และเล่นกับพวกเราอย่างเอ็นดู และเมย์เดินออกไปข้างนอก ก่อนที่จะเอาอะไรมาให้
“มาดูอะไรนี่ดีกว่า”เมย์บอกและพูดต่อว่า
“ฉันลืมบอกนายแกว่า ฉันซื้อบ้านแมวมาให้ เดี๋ยวฉันโทรไปบอกนายแกก่อนนะ”เมย์พูด และโทรไปคุยกับศศิ ซึ่งเมื่อฉันเห็น ก็ขอเดินเข้าไปดูสักหน่อย
“น่ารักจัง”ฉันพูด
“เป็นไง นี่ เดี๋ยวฉันจะสอนนะ”เมย์พูด และบอกให้
“กดปุ่มตรงนี้ ประตูก็จะเปิด และจะมีห้องนอนให้สำหรับพวกเเกสองตัว ส่วนห้องนี้จะเป็นห้องออกกำลังกาย และห้องนี้ก็สำหรับกินข้าว”เมย์บรรยายไปเรื่อยๆ และพูดต่อว่า
“ชอบไหม”
“ชอบ”ฉันตอบด้วยเสียงเหมียว และเมย์ลูบหัวฉันบอกว่า
“ฉลาดมาก แล้วนิลล่ะชอบไหม”เมย์ถาม
“ชอบครับ ผมชอบมากครับ”นิลตอบ
“ทั้งสองตัวฉลาดทั้งคู่เลย น่ารักด้วย”เมย์พูด และเล่นกับพวกเราสักพัก ก่อนที่ศศิจะเดินเข้ามาพร้อมกลิ่นอาหารหอมมาก และศศิมาดูบ้านที่เมย์บอก
“น่ารักจัง แล้วความเย็นของแอร์นี่มาจากไหน”ศศิถาม
“มาจากเเอร์ที่บ้านแมวล่ะค่ะ”เมย์ตอบ และพูดต่อว่า
“ชาร์ตไฟครั้งเดียว และเปิดทั้งวันได้เดือนหนึ่งเลยนะ”
“ปลอดภัยหรือเปล่า เดี๋ยวลูกผมทั้งสองถูกไฟช็อตหรือเปล่า”ศศิถามด้วยความกังวล
“ปลอดภัยล้านเปอร์เซนต์เลย”เมย์บอก และชวนคุยต่อว่า
“ฉันสอบใบขับขี่ไร้คนขับสำเร็จแล้วล่ะ แล้วฉันไปถอยรถไร้คนขับมาแล้ว”
“เก่งน่าดูนะเนี่ย ดูผมสิ ยังสอบไม่ผ่านเลย ผมอายเพื่อนในแผนกเหมือนกันนะ”ศศิพูด
“ฉันเกร็งข้อสอบให้ ผ่านแน่นอน”เมย์พูด
“ตกลง”ศศิตอบ และทั้งคู่ยิ้มให้กัน
ภาพข้างหน้าทำให้ฉันดีใจมากที่ศศิกับเมย์ก็คือตัวฉันคุยกันอย่างสนุกสนาน และมีความสุข แถมทั้งสองยังกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนที่ฉันหวังว่า คุณวายุจะอยู่รอดปลอดภัยในโลกนี้นะ และนิลชวนฉันเข้าไปในบ้านแมวกัน ก่อนชวนเล่นนู่นเล่นนี้ในบ้านแมว แถมเมื่อฉันกระโดดไปตรงโซฟาแมวก็นุ่มดีด้วย
“ดูแมวตัวใหม่ของคุณจะสนิทกับเจ้านิลมากเลยนะ”เมย์พูด พร้อมดูพวกเราสองคนเล่นกันอย่างสนุกในบ้านใหม่
“ผมก็คิดนั้นล่ะ”ศศิพูด
“แฟนนิลหรือเปล่า”เมย์ถาม
“ถ้าเป็นแบบนั้นได้ ก็ดีนะ เพราะเจ้านิล มันไม่เอาแมวตัวไหนเลย”ศศิตอบ และทั้งสองหัวเราะกันอย่างมีความสุข
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in