ทีแรกฉันคิดว่าการล้มครั้งนี้ก็คงเป็นแค่หนึ่งในหลายๆครั้งที่ฉันล้ม แต่คราวนี้ดูเหมือนจะรุนแรงมากกว่าปกติ เพราะฉันลุกขึ้นเดินไม่ได้เลย เด็กๆที่เห็นเหตุการณ์ล้วนนิ่งไปตามกัน อาจจะเป็นเพราะตกใจ หรือไม่เข้าใจในเหตุการณ์ตรงหน้า หลังจากนั้นเด็กๆก็เริ่มทยอยมาเรื่อยๆ บางคนหยุดดูด้วยความสงสัย บางคนวิ่งเข้ามาถามไถ บางคนน่ารักมาก บอกฉันว่าให้เดินตามเขาไปทีหลังเพราะตอนนี้เจ็บอยู่ ถึงแม้ร่างกายจะเจ็บแต่หัวใจของฉันก็พองโตอย่างบอกไม่ถูก แม้ฉันจะหายแล้วน้อง ๆก็ยังเข้ามาถามอยู่ น้องคนหนึ่งถึงกับสละเก้าอี้ให้ฉันนั่ง เด็กๆที่นี่น่าเอ็นดูและมีน้ำใจมากๆ 

             หลังจากเหตุการณ์รวงจากเนินครั้งนั้นทำให้ฉันต้องลาหยุดเพื่อรักษาตัว ชั่วโมงการฝึกงานก็ยืดขึ้นไปอีก แต่ก็ดีเหมือนกันที่ฉันจะได้อยู่กับเด็กๆนานขึ้น พี่โหน่งถามฉันว่ารู้ไหมทำไมถึงล้มแบบนั้น ฉันรู้ตัวดีว่าเป็นเพราะตัวเองไม่ระวัง หลังจากนั้นเวลาเดินฉันก็ระแวดระวังและมีสติมากขึ้น ไม่เพียงแต่เรื่องการเดินเท่านั้น แต่ฉันจะใช้สติกับทุกเรื่องในชีวิต เพราะฉันไม่อยากเจ็บตัวและทำให้ใครเป็นห่วงอีกแล้ว