สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์แรกที่พวกเราเดินทางมายังฟันเดย์ด้วยความตื่นเต้น ฉันและเพื่อนจึงมาก่อนเวลาล่วงหน้าถึง 2 ชั่วโมงเพราะคิดไว้ว่าเนื่องจากสถานที่ฝึกงานค่อนข้างไกล รถอาจจะติดแต่เพราะออกมาเช้ามากๆ รถเลยไม่ติดเลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อมาถึง ประตูของโรงเรียนยังไม่เปิดและประตูก็ค่อนข้างหนักฉันกับเพื่อนอีกหนึ่งคนก็เลยยืนยึกยักกันอยู่ตรงนั้นดีที่ลุงคนสวนเดินมาพบพวกเราและช่วยเปิดประตูให้ฉันและเพื่อนเลยเข้าไปนั่งรออยู่ตรงม้านั่งข้างใน

รอจนเวลาใกล้จะ 7 โมงพี่แพทคนที่ฉันพบตอนวันมาสัมภาษณ์ก็มาถึง ฉันถามพี่แพทว่ามีอะให้ช่วยไหม พี่แพทเลยบอกว่าให้พวกเราช่วยกันกวาดใบไม้ที่ร่วงอยู่ตามพื้นจนกระทั่งพี่โหน่งมาถึง พวกเราก็กวาดใบไม้กันเสร็จพอดี

                พี่โหน่งให้พวกเราดูใบปลิวที่บอกเรื่องของตารางเรียนและราคาของคอร์สต่างๆที่ฟันเดย์มีให้พวกเราจำไว้ หลังเด็กๆนอนกันหมดพี่โหน่งจะถาม ต่อมาพี่โหน่งก็บอกว่าวันนี้เป็นวันแรกของพวกเราให้พวกเรายืนเฉยๆสังเกตการณ์ไปก่อน เพราะเด็กๆอาจจะยังไม่คุ้นชินกับคนแปลกหน้า

                จากนั้นเป็นช่วงของการตอบคำถามพี่โหน่งไล่ถามเรื่องเกี่ยวกับราคาและตารางเรียนทดสอบให้พวกเราลองขายคอร์สให้เขาดู ซึ่งพวกเราก็ทำออกมาได้ค่อนข้างดีแต่แล้วก็เกิดปัญหา เนื่องจากตอนนี้ฟันเดย์มีสตาฟเยอะมาก มีพนักงานประจำ 2 คนคนมาเก็บชั่วโมงออแพร์ 2 คน พี่โหน่ง 1 คนและพวกเราอีก 3 คน รวม 8 คน ซึ่งมันจะดูมากเกินไปหน่อยสำหรับจำนวนนักเรียนตอนนี้ที่มีอยู่แค่9 คน พี่โหน่งจึงเสนอทางแก้ปัญหาให้พวกเราผลัดกันมาวันละ 1 คนเวียนไปเรื่อยๆ เขาจะให้พวกเราวันละ8 ชั่วโมงซึ่งพวกเราคิดคำนวณดูว่าถ้าเป็นตามนั้นจริงกว่าพวกเราทั้งหมดจะเก็บชั่วโมงกันครบก็ปาไปถึงเดือนธันวาคมนู้นเพื่อนอีกสองคนจึงตัดสินใจย้ายที่ฝึกงาน ตอนนี้ฟันเดย์จึงเหลือแค่ฉันคนเดียวหวังว่าฉันจะปรับตัวเข้ากับที่นี่ได้เร็วๆนะ