เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Then it will end one daykizu_amakusa
ฉากที่๑
  • หยดเลือดสีแดงเข้ม ที่เกาะตัวกันอยู่ที่ใยแมงมุม กำลังกลั่นตัวเพิ่งหยดลงมาสู่พื้นดินด้านล่าง

    ภายใต้แสงสลัวจากดวงจันทร์ ทารคากำลังพยายามเขยื้อนตัวขึ้นมาพิงโขดหินใหญ่อย่างหมดแรง เลือดจากแขนขวา...ที่บัดนี้เหลือเพียงแค่ชิ้นส่วนของแขนเท่านั้น มันหยดลงเป็นทาง... มือซ้ายที่อุ้มห่อผ้าขาวที่บัดนี้มอซอมีอนุชาของตนอยู่ภายในนั้น ค่อยๆเกร็งและวางลงอย่างเบามือ ยักษ์สีชาดตัวน้อยนอนหลับสบายโดยไม่รู้ว่าผ่านศึกโชกโชนมาขนาดไหน


    “อึ่ก--”

    ทารคากัดฟันกับความเจ็บปวดที่ขาซ้าย เนื้อในส่วนตรงน่องขานั้นหายไปหมด จากการโดนยักษ์ที่เข้าจู่โจมกัดเอาไป เขาสะบั้นมันจนหัวขาดแต่มันกลับไม่ตายในคราเดียว หัวของมันจึงพุ่งเข้ามาทำร้ายเขาอีกครั้ง

    การต่อสู้อันเนิ่นนานของกลุ่มที่ตามล่าเขาในวันนี้ได้จบลงพร้อมกับความตายเพียงฝ่ายเดียว กลิ่นคาวเลือดทั้งของยักษ์และมนุษย์คละคลุ้งไปทั่วบรรยากาศที่รายล้อมโอรสองค์โตแห่งคีรีกันฑ์ตนนี้เอาไว้

    เสียงหอบหายใจเพราะความเหนื่อยล้าของทารคานั้นแผ่วเบาแต่ก็เหมือนดังกึกก้องไปทั่วป่าใหญ่นี้ เพราะความมืดมิดโดยรอบนั้นได้ดูดกลืนเสียงทุกสรรพสิ่งไปจนหมด เขาก้มเหลือบมองแผลฉกรรจ์ที่ขาซ้าย พยายามเค้นพลังที่เหลืออยู่น้อยนิดเพื่อที่จะคืนสภาพมันให้เร็วที่สุด เพราะหากเขายังอยู่ในสภาพเหมือนสัตว์ใกล้ตายแบบนี้ คงไม่ดีต่อทั้งตัวเขาและน้องชายแบเบาะที่นอนอยู่ข้างๆเป็นแน่


    “ฮ้าาา….. บัดซบ!!”


    ความอ่อนล้าจากการหนีตายมาหลายวัน และยังมีบาดแผลฉกรรจ์ทั่วตัว ทำให้เขาไม่เหลือพลังพอที่จะรักษาตัวเองได้ เขาทิ้งตัวลงนอนบนผืนหญ้าและดินทราย สายตาจ้องมองมาที่ยักษ์สีชาดตัวน้อย ทำให้นึกถึงคืนนั้น...คืนที่ท่านพ่อโดนปลงพระชนม์ ความคับแค้นในใจพรั่งพรูจนสีนัยน์ตาของทารคาเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานจากแสงสะท้อน



              …บางทีความเหนื่อยล้า.. ความกลัว... ความเสียใจ ..การได้เห็นท่านพ่อโดนฆ่าต่อหน้า...

    ก็ทำให้ข้าหนีเตลิดมาด้วยความอ่อนแอและลืมไปบ้างว่าข้านั้นเป็นใคร

    ยักษาเช่นข้าไม่จำเป็นต้องหนีไม่ใช่รึ

    ใครที่ขวางทางข้า! ข้าสามารถสะบั้นมันได้ด้วยแขนข้างเดียวด้วยซ้ำ!



    ลมหายใจอุ่นๆของร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆกลายเป็นไอลอยไปในอากาศทำให้เขาตื่นจากภวังค์ ทารคาเอื้อมแขนที่เต็มไปด้วยเลือดดึงชายผ้าสีขาวที่ห่อมารตาไว้ให้มาใกล้ตัวแล้วจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของยักษ์น้อย


    “แล้วมันจะต้องจบลงมารตา…”


    ทารคาหลับตาลงพร้อมกับจุดเพลิงสีฟ้ากองเล็กๆขึ้นไม่ไกล เพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับอนุชาและใจที่เย็นเยียบของเขา



    สายตาที่แอบมองอยู่หลังพุ่มไม้เป็นเวลานานเริ่มโล่งใจที่ในที่สุดยักษ์เขียวตนนี้ก็ดูสงบลงแล้ว หลังจากใช้เวลาในการเข่นฆ่าเพื่อเอาชีวิตรอดมาเกือบสามวัน เขาเฝ้ามองดูมาตลอดอย่างตื่นตะลึง เพราะไม่คิดว่าลูกยักษ์เพียงตนเดียวจะสามารถฆ่ากองทัพยักษ์และมนุษย์ที่มากมายขนาดนั้นได้

    ถึงแม้ว่าจะได้รับบาดแผลและบาดเจ็บ แต่ทั้งหมดก็เพื่อปกป้องบางสิ่งที่วางไว้ข้างๆเขานั้น

    ...อยากจะรู้จริงๆว่ามันคืออะไร...

    นัยน์ตาสีอำพันที่ซ่อนในความมืดจ้องมองสองยักษาก่อนหายไปในความเงียบ



  • ทารคาลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนฟ้าสาง ดวงตากลมสีฟ้าใสกำลังจ้องเขาอยู่ พลันข้อมืออวบอ้วนก็คว้าปอยผมสีแดงของทารคามาอมเล่น


    “หิวแล้วหรือไรมารตา”

    ทารคาแค่นยิ้มออกมากับความสดใสที่มารตามอบให้เขา ยักษ์สีชาดตัวน้อยมองหน้ายักษ์ผู้พี่ตรงหน้าแล้วหัวเราะร่วนตามประสา


    ระหว่างนี้ทารคาลองเค้นพลังเพื่อมาสร้างกล้ามเนื้อขาที่ขาดหายไป



    …ต้องรีบทำก่อนที่มันจะเน่า ไม่งั้นข้าคงได้ทึ้งขาข้างนี้ให้ฝูงแร้งกินเป็นแน่



    ฝูงแร้งหลายสิบกำลังแย่งยื้อซากศพจากเมื่อวานที่รายล้อมอยู่ไม่ไกล

    เส้นของกล้ามเนื้อที่ขาค่อยๆคืบคลานเข้าหากันอย่างช้าๆ แม่จะยังไม่สมบูรณ์ แต่มันก็เริ่มมีรูปร่างที่เป็นขามากขึ้น ส่วนแขนคงต้องปล่อยให้ขาดรุ่งริ่งแบบนี้ไปก่อน เพราะแค่นี้ก็เต็มกลืนแล้ว คงใช้เวลาพักฟื้นนานกว่าที่คิด


    “แอ๊!”  

    มารตาส่งเสียงเป็นเชิงเรียกพี่ชาย ถึงแม้จะยังพูดไม่ค่อยได้ แต่ก็อยู่ในวัยที่เรียกร้องความสนใจตลอดเวลา ยักษ์ตัวน้อยเดินเตาะแตะพร้อมกับถือปลามาในมือ


    ปลา?


    “มารตา เจ้าเอาปลามาจากไหน!”


    ทารคารีบหันมองไปรอบๆ เพื่อหาภยันอันตรายที่อาจจะกำลังตีกรอบล้อมเข้ามาใกล้

    ปลาอีกสามถึงสี่ตัว ดีดตัวขึ้นสูงอยู่ด้านหลังมารตา

    ไร้วี่แววผู้คน.. มีเฉพาะปลาที่โดนจับมากองไว้ที่นี่


    ท่ามกลางป่าเขาที่ปราศจากแม่น้ำ..




    To be continued...

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in