หยดเลือดสีแดงเข้ม ที่เกาะตัวกันอยู่ที่ใยแมงมุม กำลังกลั่นตัวเพิ่งหยดลงมาสู่พื้นดินด้านล่าง

ภายใต้แสงสลัวจากดวงจันทร์ ทารคากำลังพยายามเขยื้อนตัวขึ้นมาพิงโขดหินใหญ่อย่างหมดแรง เลือดจากแขนขวา...ที่บัดนี้เหลือเพียงแค่ชิ้นส่วนของแขนเท่านั้น มันหยดลงเป็นทาง... มือซ้ายที่อุ้มห่อผ้าขาวที่บัดนี้มอซอมีอนุชาของตนอยู่ภายในนั้น ค่อยๆเกร็งและวางลงอย่างเบามือ ยักษ์สีชาดตัวน้อยนอนหลับสบายโดยไม่รู้ว่าผ่านศึกโชกโชนมาขนาดไหน

“อึ่ก--”

ทารคากัดฟันกับความเจ็บปวดที่ขาซ้าย เนื้อในส่วนตรงน่องขานั้นหายไปหมด จากการโดนยักษ์ที่เข้าจู่โจมกัดเอาไป เขาสะบั้นมันจนหัวขาดแต่มันกลับไม่ตายในคราเดียว หัวของมันจึงพุ่งเข้ามาทำร้ายเขาอีกครั้ง

การต่อสู้อันเนิ่นนานของกลุ่มที่ตามล่าเขาในวันนี้ได้จบลงพร้อมกับความตายเพียงฝ่ายเดียว กลิ่นคาวเลือดทั้งของยักษ์และมนุษย์คละคลุ้งไปทั่วบรรยากาศที่รายล้อมโอรสองค์โตแห่งคีรีกันฑ์ตนนี้เอาไว้

เสียงหอบหายใจเพราะความเหนื่อยล้าของทารคานั้นแผ่วเบาแต่ก็เหมือนดังกึกก้องไปทั่วป่าใหญ่นี้ เพราะความมืดมิดโดยรอบนั้นได้ดูดกลืนเสียงทุกสรรพสิ่งไปจนหมด เขาก้มเหลือบมองแผลฉกรรจ์ที่ขาซ้าย พยายามเค้นพลังที่เหลืออยู่น้อยนิดเพื่อที่จะคืนสภาพมันให้เร็วที่สุด เพราะหากเขายังอยู่ในสภาพเหมือนสัตว์ใกล้ตายแบบนี้ คงไม่ดีต่อทั้งตัวเขาและน้องชายแบเบาะที่นอนอยู่ข้างๆเป็นแน่

“ฮ้าาา….. บัดซบ!!”

ความอ่อนล้าจากการหนีตายมาหลายวัน และยังมีบาดแผลฉกรรจ์ทั่วตัว ทำให้เขาไม่เหลือพลังพอที่จะรักษาตัวเองได้ เขาทิ้งตัวลงนอนบนผืนหญ้าและดินทราย สายตาจ้องมองมาที่ยักษ์สีชาดตัวน้อย ทำให้นึกถึงคืนนั้น...คืนที่ท่านพ่อโดนปลงพระชนม์ ความคับแค้นในใจพรั่งพรูจนสีนัยน์ตาของทารคาเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานจากแสงสะท้อน

          …บางทีความเหนื่อยล้า.. ความกลัว... ความเสียใจ ..การได้เห็นท่านพ่อโดนฆ่าต่อหน้า...

ก็ทำให้ข้าหนีเตลิดมาด้วยความอ่อนแอและลืมไปบ้างว่าข้านั้นเป็นใคร

ยักษาเช่นข้าไม่จำเป็นต้องหนีไม่ใช่รึ

ใครที่ขวางทางข้า! ข้าสามารถสะบั้นมันได้ด้วยแขนข้างเดียวด้วยซ้ำ!

ลมหายใจอุ่นๆของร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆกลายเป็นไอลอยไปในอากาศทำให้เขาตื่นจากภวังค์ ทารคาเอื้อมแขนที่เต็มไปด้วยเลือดดึงชายผ้าสีขาวที่ห่อมารตาไว้ให้มาใกล้ตัวแล้วจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของยักษ์น้อย

“แล้วมันจะต้องจบลงมารตา…”

ทารคาหลับตาลงพร้อมกับจุดเพลิงสีฟ้ากองเล็กๆขึ้นไม่ไกล เพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับอนุชาและใจที่เย็นเยียบของเขา

สายตาที่แอบมองอยู่หลังพุ่มไม้เป็นเวลานานเริ่มโล่งใจที่ในที่สุดยักษ์เขียวตนนี้ก็ดูสงบลงแล้ว หลังจากใช้เวลาในการเข่นฆ่าเพื่อเอาชีวิตรอดมาเกือบสามวัน เขาเฝ้ามองดูมาตลอดอย่างตื่นตะลึง เพราะไม่คิดว่าลูกยักษ์เพียงตนเดียวจะสามารถฆ่ากองทัพยักษ์และมนุษย์ที่มากมายขนาดนั้นได้

ถึงแม้ว่าจะได้รับบาดแผลและบาดเจ็บ แต่ทั้งหมดก็เพื่อปกป้องบางสิ่งที่วางไว้ข้างๆเขานั้น

...อยากจะรู้จริงๆว่ามันคืออะไร...

นัยน์ตาสีอำพันที่ซ่อนในความมืดจ้องมองสองยักษาก่อนหายไปในความเงียบ