ช่วงแรกกลุ่มติ่งญี่ปุ่นก็มีไม่เยอะเท่าไหร่ อาจจะมีแค่สิบคน แต่ภายหลังกลุ่มก็เริ่มใหญ่โตมากขึ้น อารมณ์ว่าชวนเพื่อนหรือรุ่นน้องมาแจมด้วย (อย่างตัวผมเองที่รู้ว่ามีกลุ่มติ่งญี่ปุ่นมาซ่องสุมกันแถวสยามก็เพราะเพื่อนลากไป) พวกหน้าใหม่ตอนแรกที่มาก็จะเขินๆ หน่อย แต่ถ้าจูนกันติด ก็จะเริ่มไปลากเพื่อนมาเฮกันเพิ่ม จนตอนหลังกลุ่มติ่งญี่ปุ่นขยายเป็นยี่สิบสามสิบคน ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาก็งงว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น มีก่อม็อบประท้วงอะไรหรือเปล่า

สงสัยกันใช่มั้ยครับว่า แล้วพวกติ่งญี่ปุ่นมันนัดมาสุมหัวทำอะไรกันทุกวันเสาร์? ก็อย่างที่บอกไปครับว่า มันเป็นยุคที่ยังไม่มีอินเทอร์เน็ต การอยากได้ข่าวสารอะไรของนักร้องก็ใช้วิธีมาสุมหัวกัน (อารมณ์คุยกับชาวบ้านเหมือนในเกม RPG) ข่าวสารของศิลปินมักจะเป็นเชิงเล่าต่อกันมาแนวมุขปาฐะมาก เช่น “แกๆ พี่ฉันที่ไปเรียนญี่ปุ่นส่งจดหมายมา เขาบอกว่านักร้องวง XXX มีแฟนแล้วอะแก๊!” ซึ่งก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่า ข่าวมันจริงมั้ย เพราะเน็ตก็ไม่มี นิตยสารเพลงญี่ปุ่นก็มีน้อย แถมไอ้ข่าวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ นักร้องที่ว่าอาจจะเลิกกับแฟนไปแล้ว หรือแฟนอาจจะท้องจนคลอดเรียบร้อย แต่ด้วยความมืดบอดทางข้อมูลข่าวสาร ก็ตีมึนเชื่อกันไป บางข่าวมารู้ว่าเป็นเรื่องเมกก็ตอนที่ผ่านไปแล้วสามปี...

แน่นอนว่า นั่งกันนานข้ามชาติขนาดนี้ ทั้งร้านอาหารห้างฯ พนักงาน และยาม ก็ย่อมชิงชังพวกติ่งแน่นอน อาหารก็ไม่ค่อยจะซื้อ มากันเป็นสิบมึงซื้อน้ำสองแก้ว (ก็พวกหนูเป็นแค่เด็กมัธยม) แถมหลายครั้งก็ส่งเสียงดังสนั่นลั่นโลก ปัญหาเหล่านี้ก็นำมาซึ่งสงครามจิตวิทยาหลายรูปแบบ มีตั้งแต่แบบตรงไปตรงมา คือเดินเข้ามาตักเตือน หรือแบบอ้อมๆ เช่นส่งพนักงานทำความสะอาดมาแหย่ๆ ไม้ถูพื้นมาถูตรงที่เรานั่งบ่อยๆ แน่นอนว่าติ่งญี่ปุ่นก็ทนทานนั่งกันต่อไป คิดแล้วก็ยังแปลกใจว่ารอดชีวิตมาโดยไม่ถูกตบกบาลได้ยังไง อย่างสมัยนี้พวกร้านกาแฟเขายังแปะป้ายห้ามขายตรง ห้ามติวหนังสือ แต่เข้าใจว่าตอนนั้นพวกห้างฯ ร้านอาจจะยังงงๆ กับมนุษย์ติ่ง ไม่รู้จักธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตกลุ่มนี้ เลยไม่รู้จะรับมือยังไง

แต่ท้ายสุดแล้ว กลุ่มติ่งญี่ปุ่นก็สลายตัวไปด้วยเหตุผลหลายประการ เช่น การเฟื่องฟูของอินเทอร์เน็ตที่ทำให้ทุกคนหันไปคุยกันในเว็บบอร์ดหรือห้องแชต กระแสเพลงญี่ปุ่นที่ค่อยๆ ซาลงไป สถานที่ที่เคยนัดรวมตัวกัน บวกกับถูกทุบทิ้งไปบ้าง ไม่ก็ปรับปรุงใหม่จนไม่เหมือนเดิมบ้าง

และเหตุผลสำคัญที่สุดคือ...ทุกคนแก่ขึ้น มีภาระในชีวิตเยอะขึ้น บ้างเข้ามหา’ลัย บ้างมีลูกมีผัว ก็คงไม่มีเวลามานั่งแช่แบบสมัยเด็กๆ อีกแล้ว

สมมติว่างานจัดหนึ่งทุ่ม พวกแฟนคลับก็จะมารอกันตั้งแต่สิบโมงเช้า ซึ่งถือว่าปกติเพราะถ้าเป็นวงดังๆ ระดับ Girls’ Generation หรือ EXO เหล่าติ่งจะมารอตั้งแต่ห้าโมงเย็นของวันก่อนหน้าเลยจ้า และจังหวะที่เปิดรั้วให้คนเข้าไปจับจองที่ได้นี่เปรียบประหนึ่งฉากซอมบี้ในหนังเรื่อง World War Z คือวิ่งกันชุลมุนมาก วุ่นวายจนบางครั้งประชาชนแถวนั้นตกใจนึกว่ามีไฟไหม้ ก่อการร้าย หรือก็อดซิลลาบุก วิ่งตามน้ำไปกับเขาด้วยก็มี

แต่ถึงแม้เหล่าซอมบี้ เอ๊ย เหล่าติ่งเกาหลีจะเข้าไปฟาดฟันหาพื้นที่ของตัวเองได้แล้ว เรื่องก็ไม่จบแค่นั้น เหตุเพราะลานพาร์คพารากอนมันไม่ได้ใหญ่โต การจะจุแฟนคลับทั้งหมดได้จึงเป็นเรื่องลำบาก บางทีนี่มากันเป็นหลักหลายพัน ประชากรติ่งเกาหลีจึงล้นทะลักไปยังจุดต่างๆ บ้างก็ไหลเข้าไปในสยามพารากอน ประมาณว่ามองไม่เห็นไม่เป็นไร ได้ยินเสียงแว่วๆ ก็ยังดี เห็นแค่ขอบติ่งหูของโอปป้าก็ยังได้ หรือบางงานจัดลานสยามดิสคัฟเวอรี่ มันจะมีพวกร้านอาหารชั้นบน ที่มีโต๊ะริมกระจกสามารถมองลงมาเห็นตรงลานฯ ได้ พวกติ่งเกาหลีก็จะแห่ไปจับจองโต๊ะโซนนั้น จนตอนหลัง ร้านรู้ทันก็ขึ้นป้ายเลยว่า นั่งได้ แต่ต้องจองล่วงหน้ากี่วันๆ ก็ว่าไป

พวกคอสเพลย์มักไม่ได้มาปรากฏตัวเป็นประจำ แต่มักจะมาเมื่อมีงานอีเวนต์ เช่น งานการ์ตูน หรืองานประกวดคอสเพลย์ ดังนั้นอย่าตกใจถ้าเข้าห้องน้ำห้างฯ แล้วเจอผู้ชายถือดาบยักษ์ หรือเจอเจ้าหญิงเอลซ่าร้องเพลงอยู่หน้ากระจก

เด็กเต้นคัฟเวอร์มักมาซ้อมเต้นกันตรงเซ็นเตอร์พอยต์ใหม่ที่ย้ายมาอยู่บนชั้น 7 ห้างฯ เซ็นทรัลเวิลด์ มีทั้งกลุ่มเต้นจริงจังแบบเต้นทั้งวันไม่ยอมกินข้าว และกลุ่มที่เต้นสองทีแล้วนั่งแช่ไปทั้งวัน ภายหลังโครงการเจ๊ง โซนนั้นก็ปิดไป ติ่งคัฟเวอร์ก็เลยหายไปโดยปริยาย

ช่วงที่การ์ดยูกิกับการ์ดเมจิกเดอะแกเธอริงบูมขึ้นมา ก็มีร้านขายการ์ดพวกนี้ที่มาบุญครองเยอะมาก หลายร้านกลายเป็นแหล่งนัดแข่งนัดเล่นไปด้วย เพื่อนบางคนจริงจังมากลงทุนเงินไปเป็นพันๆ (เงินหลักพันวัยมัธยม = เงินหลักหมื่นวัยทำงาน)

อยู่แถวมาบุญครองเช่นกัน แต่เป็นพวกร้านโมเดลฟิกเกอร์ถ้าเดินผ่านก็จะเห็นพวกเขาลูบๆ คลำๆ โมเดลด้วยสายตาที่มีแพสชั่น และพูดคุยกันเรื่องมังงะหรืออนิเมะอย่างจริงจัง ประหนึ่งพูดถึงเนื้อหาฟิสิกส์หัวข้อกลศาสตร์