“อิวะอิสึมิคุง รบกวนเวลาหน่อยได้ไหมคะ”


เจ้าของชื่อหันขมวดคิ้วให้กับเสียงเรียก หันตามที่มา เมื่อพบว่าเป็นใคร จึงตบศีรษะคนพูดเข้าให้หนึ่งที


“อะไรของแก”


ฮานามากิ ทาคาฮิโระหัวเราะร่า ไม่สะทกสะท้านต่อการโดนทำร้ายร่างกาย เด็กหนุ่มยังคงดัดเสียงสูงและทำท่าทางล้อเลียนเพื่อนต่อไป “กรุณาคบกับฉันเถอะค่ะ อิวะอิสึมิคุง”


เสียงหัวเราะครืนดังรอบวงทีมวอลเล่ย์บอลชาย ขำขันกับพฤติกรรมของฮานามากิ เห็นจะมีแต่เขาเสียกระมังที่ไม่ตลกด้วย


ล้อเลียนเด็กสาวที่รวบรวมความกล้ามาสารภาพรักคนที่ชอบไม่เห็นจะตลกตรงไหน


“โธ่ อย่าโกรธซี่ หรือว่าโกรธแก้เขิน หืม” ฮานามากิจิ้มแขนเขา ทำเสียงกิ้วกิ้วหยอกล้อ ผลเลยโดนอิวะอิสึมิศอกใส่เข้าให้ทีหนึ่ง


พวกเขาเดินออกจากห้องชมรม มุ่งหน้าไปประตูโรงเรียน อิวะอิสึมิมัวแต่เถียงกับเพื่อน เลยไม่ทันเห็นร่างเด็กสาววิ่งทั่กๆ ตรงมาหา


“โออิคาวะ” เสียงทุ้มของมัตสึคาวะเอ่ยเรียกสาวชมรมวอลเล่ย์บอลหญิง เป็นการประกาศให้เขารับรู้ว่าหล่อนอยู่ใกล้เขาแค่คืบ


แต่ฮานามากิไม่ได้สนใจเธอสักเท่าไรนัก ยังคงพุ่งเป้าความสนใจไปยังเพื่อนร่วมทีมที่เริ่มหน้าแดงหลังโดนล้อนาน “แล้วตอบไปว่ายังไงล่ะ พ่อหนุ่มนักรัก”


“นักรักบ้าอะไรของแกวะ!” แฟนสักคนเขายังไม่เคยมีเลยด้วยซ้ำ


โออิคาวะมองหน้าเด็กหนุ่มสามคนสลับกันไปมา เพื่อนคนอื่นแตกวงเดินหลบหล่อนไปนานแล้ว คาดว่าเพราะเขินอายที่ต้องสบประสานสายตากับควีน เหลือแค่อิวะอิสึมิ ฮานามากิ มัตสึคาวะ และโออิคาวะอยู่ในวงสนทนา


“คุยเรื่องอะไรกันน่ะ”


อิวะอิสึมิเลี่ยงไม่ตอบ คนใจดีไขข้อข้องใจให้เด็กสาวจึงกลายเป็นมัตสึคาวะ “มีสาวมาสารภาพรักกับอิวะอิสึมิ”


โออิคาวะหันขวับ หล่อนยกมือขวาปิดปาก มือซ้ายทาบอก แสดงความตกใจชัดเจน “ตายแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยว่าหน้าตาแบบอิวะจังจะมีคนมาสารภาพได้”


ถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นผู้หญิง เขาคงเตะเข้าให้ทีไปแล้ว


เขาไม่ทันได้โต้ตอบใดๆ ฮานามากิก็กระทุ้งสีข้างเขาจังเบ้อเริ่ม ยิ้มมุมปาก “สรุปว่าไง เป็นแฟนไหม”


ดวงตาสามคู่จ้องมองเขา คาดคั้น


รอบกายตกอยู่ในความเงียบงัน


“...เออ”


โถ พ่อนักรัก! ฮานามากิตะโกนแล้วกระโดดกอดคอเขา ขยี้ผมยกใหญ่แถมยังวางตนเป็นรุ่นพี่ทั้งที่เคยมีแฟนหนึ่งคนที่คบกันได้แค่เดือนเดียว อิวะอิสึมิโวยวาย พยายามสลัดเพื่อนออกจากตัว แต่ไม่เป็นผล


โออิคาวะและมัตสึคาวะเดินอยู่อีกข้างหนึ่ง ได้ยินเสียงแซวลอยและเสียงหัวเราะปนมาเป็นระยะ


แต่เขาไม่สบสายตากับโออิคาวะอีกเลย















“ขอโทษด้วย”


อิวะอิสึมิเอ่ยคำพูดสั้นๆ หนึ่งคำแก่เด็กสาว ใบหน้าน่ารักที่เห็นกันแทบทุกวันมาเป็นระยะเวลาสามเดือนเคล้าไปด้วยน้ำตา ก่อนที่หล่อนจะส่ายหัว ขอบคุณและขอโทษ แล้วเดินจากเขาไป


จบแล้ว


อย่างน้อยก็คบกันได้สามเดือน


...ดีกว่าฮานามากิที่คบได้เดือนเดียวนิดหน่อย


หลังเสร็จธุระ เด็กหนุ่มลากสารร่างไปซ้อมวอลเล่ย์บอลรอบเย็น ถ้าจะให้ว่าตามตรง การเป็นฝ่ายบอกเลิกไม่มีผลต่อเขาสักเท่าใดนัก ไม่ปฏิเสธว่าเขามีความสุขดีในช่วงเวลาที่คบหากัน แต่พออยู่ด้วยนานเข้า จึงได้สัมผัสถึงคำว่า… ไม่ใช่


ดันทุรังต่อไปก็ไม่เกิดผลดีแน่ เขาจึงตัดสินใจยุติความสัมพันธ์เสีย อย่างไรก็เป็นแค่ความรักความหลงของเด็กมัธยมปลาย ไม่ได้ลึกซึ้งแต่อย่างใด

...แต่ก็รู้สึกผิดนิดหน่อยที่เป็นต้นสายปลายเหตุของน้ำตาเด็กผู้หญิง


อิวะอิสึมิรับมือเด็กผู้หญิงไม่ค่อยเก่งมาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งเจอน้ำตายิ่งไปต่อไม่ถูก ยังดีที่หล่อนหนีหน้าเข้าไปว่องไว ไม่ปล่อยให้เขายืนกระอักกระอ่วนใจจนใครมาเจอเข้า


ถึงกระนั้น ความรู้สึกในใจเขาคงไม่นิ่งเฉยอย่างที่เฝ้าบอกตนเองนัก เพาะมีความผิดพลาดเล็กน้อยเกิดขึ้นรายทางตลอดเวลา จนเลิกซ้อม เพื่อนคนหนึ่งจึงต้องเดินมาทักเขา


“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า อิวะอิสึมิ”


เพื่อนคนนั้นคือมัตสึคาวะ อิซเซ


เขารู้สึกแปลกใจนิดหน่อย ประการแรก ไม่มีวี่แววของฮานามากิอยู่ในลานสายตา ทั้งที่ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทชนิดแทบจะเรียกได้ว่าตัวติดกัน ประการที่สอง เขาไม่คิดว่ามัตสึคาวะจะจับสังเกตได้ ถึงขนาดที่ต้องเดินมาทักกันแบบนี้ ปกติพ่อหนุ่มหน้าง่วงนี่ดูไม่ได้ใส่ใจอะไรสักเท่าไรนี่


บางทีเขาคงมองเพื่อนผิดไป


เด็กหนุ่มยกผ้าขนหนูขึ้นเช็ดเหงื่อ ขมวดคิ้ว ครุ่นคิดว่าควรจะบอกไปตามตรงหรือไม่ เพราะขืนบอกมัตสึคาวะ ฮานามากิก็คงได้รู้ในเร็วๆ นี้แน่


แต่ไม่ว่าอย่างไรเดี๋ยวทุกคนก็คงจะรู้แล้วไม่ใช่หรือ


แค่ช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง


คิดได้ดังนั้นจึงตอบไปตามตรง “ฉันเลิกกับเธอแล้ว”


“อ้อ…” ฝ่ามือหนาตบไหล่เขาเข้าให้หนึ่งที “ฉันเข้าใจ”


อิวะอิสึมิเลิกคิ้ว มองเพื่อน ส่งคำถามผ่านสายตา


เจ้าเพื่อนตัวโย่งของเขายักไหล่หนึ่งที “ฉันก็เพิ่งเลิกกับแฟน”


“หา” เขาขึ้นเสียงดังด้วยอารามตกใจ ไม่เห็นรู้มาก่อนว่ามัตสึคาวะมีแฟนแล้ว


“นั่นแหละ” คู่สนทนาว่า ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจนัก


“เลิกตอนไหน” ไปคบสาวตอนไหน เขาอยากจะถามเช่นนี้เสียด้วยซ้ำ แต่เห็นจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากเกินไป เลยเก็บข้อสงสัยไว้ในใจแต่เพียงผู้เดียว

“สามวันก่อน”


“หา” เขาเก็บข้อสงสัยไว้แค่ในใจไม่อยู่อีกต่อไป “ใคร ไม่เห็นรู้เรื่องเลยว่านายไปคบใครตอนไหน”


“ก็ไม่ได้บอก อีกอย่างนายก็รู้จักเธออยู่แล้ว”


เขาชะงัก


มองหน้ามัตสึคาวะราวกับมีหัวที่สองงอกออกมา











“...ใคร”


“...โออิคาวะไง”