หน้าบ้านผู้เขียน ทุกวันจะมีสองตายายร่างผอมอายุน่าจะเกิน 80 ช่วยกันเข็นซาเล้งบรรทุกของเก่าที่ดูหนักเกินกำลัง บางวันคุณตาก็เข็นคนเดียวให้คุณยายนั่งบนซาเล้ง จังหวะก้าวเท้าถี่ๆ ของคุณตาเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ แต่ไม่เคยหยุดก้าว  

ข้างบ้านผู้เขียน ด้านซ้ายเป็นร้านขายอาหาร คุณป้าเจ้าของร้านตื่นตีสามไปตลาด กลับมาลงมือทำกับข้าวแล้วเปิดร้านตั้งแต่ตีห้าทุกวันไม่มีวันหยุด 

ด้านขวาเป็นร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ที่มีลูกค้ามารอใช้บริการแต่เช้าทุกวัน ทั้งร้านมีพนักงานเพียงคนเดียวคือพี่ผู้ชายเจ้าของร้าน หนึ่งสัปดาห์เปิดทุกวันไม่มีวันหยุดเหมือนกัน

ทั้งสองร้านไม่มีแอร์ คุณป้าเดินออกมาจากครัวหลังบ้านใบหน้ามีเหงื่อผุด ขณะที่พี่ผู้ชายนั่งซ่อมยางอยู่หน้าบ้านเหงื่อออกเต็มหลัง

มองกลับมาที่ตัวเอง บางทีเราก็อายที่จะนั่งบ่นกับเรื่องจุกจิกกวนใจที่กำลังเผชิญ

ขณะที่ผู้คนกำลังต่อสู้ตามวิถีของตัวเองแล้วยังมีรอยยิ้มเปื้อนหน้า.. ณ จุดนั้น เราก็กลับมีแรงขึ้นมาอีกครั้ง

 ————————-

อ่านบทความที่เขียนจากใจทุกวันที่

เว็บไซต์ - https://daisyinspire.wordpress.com/

เฟสบุ๊ก - https://m.facebook.com/daisyinspire/