Title : Reverie | เข็มทิศของชีวิตที่หล่นหายไป

Author :  Sean

Pairing : Colin Firth x Hugh Grant

Rating : No Rate

 ติชม #seanfic

ป.ล. ก่อนอ่านตอนห้า (V) แนะนำว่าให้อ่านเรื่องนี้ก่อนค่ะ เพื่อความต่อเนื่อง เพราะเปลี่ยนฝั่ง POV

จิ้ม ๆ : Beneath the Black sky 

ได้โปรด.. ได้โปรดตามหาผม

ในที่แห่งหนึ่งที่เราคุ้นเคย...

...ในที่แห่งหนึ่งของความทรงจำ

IV

‘หิมะแรก’

บนท้องฟ้าที่มืดสนิทเหมือนผืนน้ำทะเลนิ่งในยามค่ำคืนเกล็ดหิมะขนาดเล็กค่อยๆหย่อนตัวลงบนปลายจมูกชื้นที่มีสีแดงระเรื่อเมื่อสัมผัสกับอากาศเย็นจัด

แต่เขาไม่คิดแม้แต่จะเช็ดมันออก,

เช่นเดียวกับ..

“ฮึก..”

หยดน้ำใสที่เอ่อล้นค่อยๆรินไหลออกมาจากขอบกำแพงหนา

 “ฮิวจ์..คุณอยู่ไหน..”

มันแย่..

..มากๆพอกับโลกที่ไม่เหลืออะไรแล้ว

และหากว่าวันหนึ่ง..

หากว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ

V

“คุณจะเป็นยังไงถ้าเกิดวันหนึ่งผมไม่อยู่แล้ว”เขาถามเสียงอู้อี้ที่เหมือนอยู่เพียงแค่ในลำคอ

“ผมรู้ว่าคุณรู้..” ผมยิ้ม, เอื้อมมือไปจับมือเขา บีบมันเบาๆ

แล้วผมก็เริ่มเล่าเรื่องตลก “ผมคงร้องไห้และเสียใจมากๆ”

“คงเสียศูนย์ไปเลยล่ะถ้าผมไม่มีคุณ”

เขาไม่พูดอะไรต่อ

มีเพียงแค่อ้อมกอดที่แน่นขึ้น

ผมเองก็เงียบ และรอฟังคำตอบจากเขา

“แล้วคุณล่ะคอลิน”

ผมขยับอ้อมกอดอีกครั้ง เงยหน้าเอียงคอมองเจ้าของอ้อมกอดอุ่นพยายามคาดคั้นเอาคำตอบ

 เขาปิดปากเงียบเกิน จนผมคิดว่าหลับไปเสียแล้ว

และเนิ่นนาน..กว่าที่เขาจะตอบกลับมา

“ผมก็คงเหมือนคุณ

คงนอนร้องไห้เสียใจเหมือนคุณ

โทษฟ้า โทษน้ำ โทษอากาศเหมือนคุณ”

 คำตอบของเขา..

เป็นคำตอบของเขาเองที่ทำให้ผมเงียบไปโดยปริยาย

..ผมวาดนิ้วลงบนฝ่ามือหยาบกร้าน

รอยแผลเป็นที่กลางฝ่ามือ

ผมยังจำที่มาของมันได้ดี- รอยมีดบาดเล็กๆนั่นที่เกิดขึ้น

ในวันที่ผมป่วยหนักจนแทบลุกออกจากเตียงไม่ได้

มีเพียงแค่เขาที่ดูแลผมทั้งคืน เป็นเขาที่ไม่ได้พักผ่อนเสียเอง

มีเพียงแค่เขาที่อยู่ข้างๆผมเสมอ..

นั่นแหละ..เลยเป็นเหตุผลว่า ‘ทำไมผมถึงรักคุณจัง’

ผมเขียนชื่อของตัวเองลงบนฝ่ามือของเขา

สื่อความนัยว่า..

ผมเป็นของเขา..เสมอและตลอดไป

VI

ดวงดาวที่พร่างพราว..บอกผมทีว่าดวงใจของผมอยู่แห่งหนใด

เข็มทิศของชีวิตที่หล่นหายไป

ท้องฟ้า..ช่วยนำพาเขากลับคืนมาหาผมได้ไหม

..ได้โปรดล่ะ..