เรย์นั่งหลบมุมอยู่บนก้อนหินใกล้กับเขตก่อสร้างขนาดย่อม ๆ เฉพาะกิจเพื่อซ่อมแซมกระท่อมของเหล่าแม่บ้านปลาที่เพิ่งพังไปเพราะเธอควบคุมพลังตัวเองไว้ไม่ได้

เธอพยายามจะเข้าไปช่วยงานเบนและเหล่าแม่บ้าน แต่ก็ถูกกันไม่ให้ทำอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น 

‘คงกลัวว่าเธอจะระเบิดพลังอีกรอบล่ะมั้ง?’

สุดท้ายก็เลยมานั่งจุมปุ๊กสำนึกผิดอยู่ตรงนี้

‘เฮ้อ… ช่างเป็นซิธลอร์ดที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี' 

เรย์ถอนหายใจ พลางชะเง้อมองดูเบนที่กำลังใช้ฟอร์สยกซากก้อนหินออกให้พ้นจากพื้นที่นั้น

'เบน นี่...น่ารักดีเนอะ' เธอยิ้มกับตัวเองขณะมองดูเขาง่วนอยู่กับงาน

เธอมีความรู้สึกดี ๆ กับเบนมาตลอด ตั้งแต่ได้แตะมือกันครั้งนั้น ชีวิตของเขาผ่านความทุกข์มามาก เขาพยายามสร้างตัวตนไคโล เรน ขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวตนของเบนที่เปราะบางกว่า พยายามหลอกตัวเองว่าเขาเป็นคนชั่วร้าย แต่สุพรีม ลีดเดอร์ของ First Order

แต่ความจริง เขาไม่ใช่คนแบบนั้นเลย...

'เบนก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง… ที่อยากให้มีใครสักคนเข้าใจเขาเท่านั้นเอง…'

เบนเดินตรงมาหาเธอ ในมือถือกระป๋องมา 2 ใบ เขายื่นส่งใบหนึ่งให้เธอ ก่อนทรุดตัวนั่งลงบนก้อนหินข้าง ๆ เรย์ประคองกระป๋องใบนั้นด้วยสองมือ

"โอเคขึ้นมั้ย?" เขาถาม

เรย์พยักหน้า

"เธอต้องรู้จักวิธีควบคุมมัน"

เรย์เงียบ

"ไม่เป็นไรนะ ไม่มีใครควบคุมมันได้ตั้งแต่แรกหรอก"

"ถึงจะอย่างงั้น… ฉันก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี"

เรย์นั่งจ้องเข้าไปในของเหลวสีฟ้าขุ่นที่อยู่ในกระป๋อง ขมวดคิ้ว แล้วถามเบนว่า

"นี่นมฟ้าเหรอ?"

"อื้อ อร่อยนะ ลองชิมดูสิ" เขาว่าพลางยกกระป๋องขึ้นดื่มจนน้ำนมสีฟ้าไหลเลอะขอบปากไม่น่าดู

เรย์เบ้หน้า 

'ลุงกับหลานนี่เหมือนกันชะมัด!!'

เธอวางกระป๋องลงข้าง ๆ ก่อนเปลี่ยนเรื่องคุยกับเบน

"ว่าแต่… นายมาที่นี่ได้ยังไงเหรอ? นายไม่รู้จักที่นี่นี่??" 

"ท่านลุงพามาน่ะ" 

เรย์เลิกคิ้วอย่างสงสัย เพราะไม่คิดว่าเบนจะยอมคุยกับมาสเตอร์สกายวอคเกอร์

เบนอธิบายต่อ

"พอเธอสลบไป ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย"

เรย์เงียบ

"ฉันสิ้นหวังมาก ตอนแรกตั้งใจจะพาเธอกลับไปที่ยานเดสทรอยเยอร์ของฉัน แต่แล้วลุงลุคปรากฏตัวขึ้น เขาบอกให้ฉันพาเธอมาที่นี่"

"งั้นเหรอ" พร้อมกับพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"มีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันต้องบอก"

เรย์หันหน้ามองเขาอย่างสงสัย

"ฉันถ่ายพลังของพัลพาทีนในตัวเธอมาที่ฉันครึ่งหนึ่ง และฉันก็ถ่ายพลังเจไดในตัวฉันให้เธอครึ่งหนึ่ง"

"..."

"เราสองคนมีพลังของกันและกันอยู่คนละครึ่ง"

'มิน่าล่ะ!! พลังในตัวเธอถึงสงบกว่าตอนที่เพิ่งได้รับมาใหม่ ๆ มากๆ มันเบาบางลง แต่มันก็ยังมีอยู่ ความเกรี้ยวกราด ความโกรธ ความแค้น ในยังคงอยู่ เพียงแต่เธอยังประคองสติอยู่ได้ เลยไม่โดนด้านมืดครอบงำไป'

'แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น… เธอก็ยังควบคุมมันไม่ได้'

'ไม่เหมือนเบน...'

'ถ้าอย่างงั้นก็คงไม่มีทางอื่น นอกจาก...'

"นายต้องสอนฉัน!!"

เธอหันไปมองเขาอย่างแน่วแน่

"นายต้องสอนฉัน!!” เธอย้ำหนักแน่น “สอนให้ฉันควบคุมมันให้ได้!!"

เบนมองหญิงสาวอย่างประหลาดใจที่จู่ ๆ เธอก็เกิดอยากให้เขาเป็นอาจารย์สอนวิชาฟอร์สขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้กลับปฏิเสธฟาดงวงฟาดงาอย่างรุนแรง

"นะๆๆๆๆๆๆ มาสเตอร์โซโล"

'หืมมม มาสเตอร์โซโล??'

เบนถูกใจสรรพนามใหม่ที่เพิ่งได้รับ อย่างน้อยก็ดีกว่าสรรพนามที่เธอเคยให้เขา

ไม่ใช่ดีกว่าสิ…

แต่มันดีที่สุดเลยต่างหาก...

"ได้!! งั้นวันพรุ่งนี้เราจะเริ่มฝึกกันอย่างจริงจังละนะ"

"ค่ะ มาสเตอร์โซโล"

เรย์ยิ้มกว้างให้เขา เขายิ้มตอบอย่างมีความสุข

"ว่าแต่… นายถ่ายพลังไปตอนไหน?"

เบนชะงักกึก ไม่คิดว่าเรย์จะถามคำถามนี้

"ตอนไหนน่ะเหรอ? ตอนที่เธอสลบไปไง ตอนนั้นแหละ ฉันก็เลยถ่ายพลังของเธอมาแล้วก็เลยถ่ายพลังของฉันกลับไปให้เธอ"

"อ่อ" เรย์พยักหน้าหงึก ๆ 

เบนโล่งใจที่เธอไม่ถามอะไรต่อ

ก็จะให้ตอบยังไงล่ะ? 

ว่าเขาใช้วิธีถ่ายพลังแบบคลาสสิค

วิธีเดียวกับที่เจ้าชายฟิลิปใช้ถอนคำสาปของเจ้าหญิงนิทรานั่นแหละ