เสียงไม้กระบองกระทบกันดังไปทั่วเวิ้งริมหน้าผาของดาวอาค-ทู บางครั้งก็มีเสียงของหญิงสาวดังขึ้นตามจังหวะการเคลื่อนไหว
"ย้ากกก!! "
"ฮ่ะ!! "
"ฮึ๋ย!! "
"มีสมาธิหน่อยสิเรย์!! "
"ย้ากกกกกก!! "
หญิงสาวร้องขึ้นเพื่อรวบรวมพลังเข้าโจมตีเบน เธอฟาดไม้กระบองลงไปที่เขา แต่เบนใช้กระบองของเขากันไว้ได้ เรย์กระโดดถีบเขา แต่เขาจับขาเธอไว้ เรย์เสียหลักจะล้มลง เบนใช้ฟอร์สประคองร่างเธอไว้ได้ทัน
เธอเหนื่อยหอบ เบนจึงหยุดพักการฝึกของพวกเขาไว้แล้วมานั่งพักกันตรงริมหน้าผา
"ที่นี่สงบดีเนอะ ลุงฉันรู้จักที่ดี ๆ แบบนี้แต่ไม่ยอมบอกกันเลย"
"ก็นายมันคนหัวร้อน ขืนบอกไปนายก็พาพวกมาเผาที่นี่สิ"
"ก็จริง"
"แล้วนี่นายยอมคุยดี ๆ กับมาสเตอร์สกายวอล์คเกอร์แล้วเหรอ? "
"สงบศึกกันชั่วคราวน่ะ"
"งั้นเหรอ"
ทั้งคู่เงียบกันไปพักหนึ่ง ก่อนที่เรย์จะพูดต่อ "เพราะเรื่องของฉันสินะ"
เบนเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
"นายยอมคุยกับมาสเตอร์สกายวอล์คเกอร์เพราะฉันสินะ"
"..."
''เพราะฉันทำแบบนั้นแท้ ๆ มันถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้"
"คิดมากน่า เธอยังไม่ได้ใช้พลังนั่นทำร้ายใครเลยนะเรย์"
"แต่ก็เกือบไปแล้ว!!!" เรย์ตวาดแหวว สายตาโกรธเกรี้ยว เบนแอบเห็นฟันขาวสวยของเธอกลายเป็นเขี้ยวแหลมด้วยแว่บหนึ่งก่อนจะกลับเป็นปกติ
เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ
"ฉันรู้สึกแย่จริง ๆ นะ แต่จะพยายามควบคุมมันให้ได้"
"อย่ากดดันตัวเองมากเกินไปนะเรย์"
เรย์พยักหน้า เธอถอนหายใจก่อนจะนั่งกอดเข่าแล้วซุกหน้าลงไป
เบนรับรู้ได้ถึงสิ่งที่เรย์กำลังคิดและรู้สึก เขาเองก็รู้สึกไม่สบายใจไปกับเธอด้วย
เขาอยากปลอบใจเธอ…
อยากทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น...
เขาเอื้อมมือไปสัมผัสที่ผมของเธออย่างปลอบโยน
"ฉันทำให้ทุกคนผิดหวัง" เรย์เสียงสั่น
"ฉันไม่เคยผิดหวังในตัวเธอ"
เรย์เบือนหน้ามามองเขาก่อนจะถามคำถามที่เบนไม่คิดว่าจะได้ยิน
"เบน... นายรักฉันเหรอ?"
เขาชะงักกึก ใบหน้าเริ่มแดง พร้อมกับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
"ว่ายังไงล่ะ?"
เบนไม่ตอบ เขาเขินมากจนไม่รู้ว่าต้องตอบยังไง
"เบน... ฉันรู้นะว่านายคิดยังไงกับฉัน"
"..."
"นายบอกรักฉันทุกวันเลยนะเบน"
"เธอรู้ได้ยังไง????" เบนเลิ่กลั่กตกใจที่เรย์รู้ความลับของเขา
"นายโง่รึเปล่าเนี่ย?"
"นี่เธอหาว่าฉันโง่เหรอ!!"
"ใช่!! ก็พลังเราเชื่อมกันขนาดนี้ ทำไมฉันจะไม่รู้ว่านายคิดยังไงกับฉัน!!"
'เออ! ก็จริง!'
'ฟอร์สแรงขนาดนี้ เรย์ไม่รู้สิแปลก'
"ก็ในเมื่อรู้แล้วจะถามทำไมอีก!!"
"ฉันอยากได้ยินจากปากนาย"
"..."
"ฉันอยากได้ยินคำว่า 'รัก' จากปากของเบนโซโล"
ตอนนี้เบนหน้าแดงก่ำไปถึงใบหู เขาก้มหน้างุด ๆ หาทางหลีกเลี่ยงการตอบคำถามดังกล่าว
"ว่ายังไงล่ะ?" เรย์ยังจี้ถามไม่หยุด เธอเริ่มสนุกกับการไล่ต้อนเบน
"แล้วทีเธอล่ะ?? รู้สึกยังไงกับฉัน??" เบนพยายามย้อนถามเธอบ้าง
"ฉันก็รู้อยู่แล้วนี่!!"
"แล้วทำไมที่ผ่าน ๆ มาถึงได้ปฏิเสธฉันล่ะ??"
"ก็ตอนนั้น นายคือไคโล เร็น ไม่ใช่เบน โซโล สักหน่อย!!"
"งั้นเธอบอกฉันสิ!! ว่าเธอคิดยังไงกับฉัน!!"
เรย์มองหน้าเขาก่อนจะยิ้มแล้วตอบว่า "วันใดที่เธอกล้าบอกรักฉันด้วยวาจา ฉันก็จะบอกเธอแบบนั้นเหมือนกัน"
เบนอึ้งไปชั่วขณะ เรย์ยิ้มกว้างขึ้นอย่างสดใส จากนั้นก็ยืดตัวยืนขึ้นแล้วเริ่มเดินกลับไปทางกระท่อม ก่อนจะหันมาโบกมือให้เขา
"ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว"
เบนพยักหน้า เขาอมยิ้มกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไปหาเรย์
'สักวันฉันจะบอกเธอด้วยคำว่ารักจากปากของฉันเอง'
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in