เรือลำเดียวกัน - บันทึกนักอยากเขียน

เรือลำเดียวกัน
.
คนเรือพาบัณฑิตผู้โดยสารข้ามฝั่ง
ระหว่างทางผู้โดยสารก็เร่งคนเรือ
คนเรือว่าเร่งเร็วกว่านี้อันตราย
คนโดยสารโมโห
คว้าเอาไม้พายมาถือไว้
แล้วไล่คนเรือไปเป็นผู้โดยสาร
ผู้โดยสารมาพายเรือคุมหางเสือเอง
ก็เสียทิศทาง
คนเรือเอาเท้าราน้ำ
สักพักเรือก็กลับตรงทิศ
คนโดยสารก็ว่าอย่าเอาเท้าราน้ำ
เพราะจะทำให้เรือแล่นช้า
พอคนเรือยกเท้าออก
เรือก็หลงทิศอีก
คนถือพายเร่งฝีพาย
เรือแล่นเร็วขึ้นแต่วนเป็นวง
คนเรือก้มหยิบเอาพายเล็กอีกท่อนออกมา
แล้วจ้วงลงในแม่น้ำ
เรือก็กลับมาแล่นตรงทิศ
ผู้โดยสารก็ร้องด้วยความไม่พอใจว่า
ทำไมไม่ช่วยกันตั้งแต่แรก
คนเรือหัวเราะ
ก็ท่านเป็นผู้โดยสาร เพราะท่านจ่ายค่าโดยสาร
ข้าจะเรียกใช้ให้ท่านมาช่วยพายได้อย่างไร
หากท่าถามว่าทำไมไม่ช่วยกันพายตั้งแต่แรก
ก็ลองนึกดูว่าใครเล่าที่เป็นคนนั่งสบายมาตั้งค่อนทาง
บัณฑิตได้ฟังก็หน้าชา
คนเรือก็ว่า ท่านเป็นบัณฑิตรักการศึกษาเรียนรู้
ภายภาคหน้าต่อไปจะทำประโยชน์ให้ผู้คนและบ้านเมือง
ข้าเป็นคนเรือ ไม่มีความรู้ อ่านเขียนไม่ออก
รู้แค่การพายเรือล่องน้ำ นำพาท่านข้ามฟากอย่างปลอดภัยแลกอามิสสินจ้าง
หากแม้ชีวิตเลือกได้ก็อยากเป็นบัณฑิตอย่างท่านบ้าง แต่กระนั้นคนเรือแถวนี้ก็ชราภาพกันหมดแล้ว
สังขารไม่อำนวยให้ออกแรงได้มากเท่าบัณฑิตหนุ่มอย่างท่าน
บัณฑิตหนุ่มใบ้อึ้งเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ครู่หนึ่งจึงเอ่ยออกมาว่า
ตอนนี้ท่านสบายดีกว่าถือพายใหญ่หรือไม่
พายเล็กย่อมกินแรงน้อย นั่งพายก็สบายกว่ายืน
บัณฑิตหนุ่มจึงว่า
ถ้าเช่นนั้นข้าพเจ้าจะออกแรง
ขอให้ชายชราคอยพยุงทิศทาง
คนเรือจึงว่า หากทำเช่นนั้นค่าแรงจะลดลงไหม
บัณฑิตว่า จะเพิ่มให้อีกด้วย
ขอเพียงสอนเคล็ดลับการพายเรือให้ตรงทิศ
คนเรือหัวเราะร่า ข้าพเจ้าล้อเล่นดอกเรื่องค่าแรง

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น