"ลุง จะพาหนูไปไหนเนี่ย" เด็กหญิงวัยสิบสองพูดขึ้น
.
"น้าจะพาเอ็งกลับบ้านน่ะสิ ว่าแต่เอ็งมาอยู่ที่นี่ได้ไง" ชายสูงวัยหนวดเคราผมเผ้ารกรุงรังตอบ
.
"หนูมาเที่ยวป่ากับพ่อแม่ แล้วจู่ ๆ ก็มาอยู่ตรงนี้ได้ไงก็ไม่รู้"
.
"เอ็งไม่รู้จักที่นี่สินะ ที่นี่เรียกว่าป่าผีหมอก คนทั่วไปเขาไม่เข้ามาที่นี่หรอก"
.
"ถ้างั้นลุงก็ไม่ใช่คนทั่วไป"
.
"เอองั้นสิวะ ฮ่า ๆ"
.
"เห็นลำธารตรงนั้นมั้ย ถ้าใครข้ามไปนี่จะข้ามกลับมาไม่ได้แล้วนะ"
.
"น้า ๆ นั่นพ่อกับแม่ของหนูอยู่อีกฟาก น้าช่วยพาหนูข้ามไปหาพ่อแม่หนูได้มั้ย"
.
"ไอ้หนู ฟังข้าก่อน ข้าไม่รู้หรอกนะว่าครอบครัวเอ็งเจอเรื่องอะไรมา แต่ท่าทางไม่ใช่เรื่องดีนัก ฝั่งที่พ่อแม่ของเอ็งอยู่น่ะ เป็นฝั่งของคนที่ตายไปแล้ว ส่วนฝั่งที่เอ็งอยู่นี่ คือฝั่งของคนที่มีโอกาสรอด"
.
"แต่หนูอยากอยู่กับพ่อกับแม่นี่น้า น้าช่วยพาพ่อกับแม่ของหนูข้ามกลับมาได้มั้ย"
.
ชายสูงวัยนิ่งอึ้ง เขามองไปยังอีกฟากฝั่งของลำธารแล้วกล่าวว่า "ถ้าเอ็งย้อนเวลาได้ ครอบครัวเอ็งอาจจะรอด"
.
"น้าช่วยหนูได้ใช่มั้ย ช่วยให้หนูย้อนเวลากลับไปช่วยพ่อกับแม่"
.
"ข้าเองก็ไม่แน่ใจ เวรกรรมมันแก้ไขกันไม่ได้ ต่อให้เอ็งย้อนเวลากลับไป คนตายก็ไม่ฟื้น"
.
"น้า ช่วยหนูหน่อยเถอะนะน้า" เด็กหญิงพูด
.
"เอาอย่างนั้นก็ได้ แต่เอ็งต้องมีศรัธทาและความพยายามที่แรงกล้าเพียงพอ"
.
"หมายความว่ายังไงเหรอน้า"
.
"เอ็งเชื่อว่า มีเรื่องแบบนี้อยู่จริงไหม"
.
"เรื่องอะไรเหรอน้า"
.
"เรื่องที่มีมิติอื่นอยู่นอกจากโลกของเอ็ง และเรื่องที่เอ็งจะสร้างเครื่องมือย้อนเวลาและพาตัวเองผ่านจากโลกมนุษย์มายังมิตินี้แล้วย้อนกลับไปได้"
.
"ถ้าหนูอยู่ตรงนี้ได้ ก็แสดงว่าทุกอย่างเป้นไปได้ และน่าจะเป็นความจริงนะน้า"
.
"เอ็งเชื่อเช่นนั้นก็ดี แต่ยังไม่มากพอ เอ็งต้องตั้งปณิธานให้มั่น จากนั้นก็รักษาสัญญา"
.
"สัญญาอะไรอะน้า"
.
"เอ็งต้องสัญญากับตัวเอง ภักดีต่อความเชื่อ เพราะนี่ไม่ใช่แค่คำอธิษฐาน แต่คือคำมั่นสัญญาว่าเอ็งจะทำทุกทางเพื่อสิ่งที่เอ็งตั้งปณิธานไว้"
.
"งั้นหนูจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ สร้างประตูมิติข้ามเวลาข้ามภพข้ามชาติให้ได้ หนูให้สัญญา"
.
ว่าแล้วก็มีประตูส่องแสงสว่างจ้าเปิดออกมาด้านหลังของทั้งคู่
.
"อีหนู เอ็งทำได้" ชายชรายิ้ม
.
ประตูมิติเปิดออก เด็กหญิงเดินผ่านประตูมิติไป แล้วเธอก็รู้สึกตัวอีกทีบนเตียงผู้ป่วย"
.
"เธอตื่นแล้วค่ะ ด็อกเตอร์ การทดลองของคุณสำเร็จ คุณพาเธอกลับมาจากป่าผีหมอกได้ คุณพาเด็กคนนี้ออกมาจากอีกมิติหนึ่งได้ เหลือเชื่อจริง ๆ"
.
"เอ่อ นี่หนูอยู่ที่ไหนเนี่ย" เด็กหญิงพูด
.
"เธออยู่ในห้องทดลองทางฟิสิกส์ของฉันเอง"
.
"คุณเป็นนักวิทยาศาสตร์เหรอ"
.
"ใช่ ฉันพาเธอออกมาจากมิติโน้น"
.
"คุณทำได้ยังไงคะ"
.
"ฉันสร้างประตูมิติที่เชื่อมระหว่างโลกจริงกับโลกวิญญาณ"
.
"แล้วร่างกายของหนู"
.
"นั่นเป็นร่างโคลนของหนู ฉันสั่งให้เขาทำขึ้นมา แล้วดาวน์โหลด เอ่อหมายถึงดึงเอาวิญญาณของหนูเข้ามาในร่างนี้"
.
"แล้วพ่อแม่ของหนูล่ะ"
.
"พวกเขารออยู่ห้องถัดไป"
.
"ที่นี่ไม่ใช่เวลาปัจจุบันใช่ไหม"
.
"จ๊ะ ที่นี่คืออนาคต รู้มั้ย มันยากมากที่จะขออนุญาตรัฐบาลเพื่อทำการทดลองเรื่องประตูมิติกับการย้อนเวลา"
.
"คุณเก่งจังเลย"
.
"เธอเองก็เหมือนกัน เพราะเธอมีปณิธานที่มุ่งมั่นเพียงพอ"
.
"แล้วคุณจะทำยังไงกับหนูและครอบครัวต่อ"
.
"เราจะส่งพวกเธอกลับไปยังเวลาที่เธออยู่พร้อมกัน"
.
"ขอบคุณมากค่ะ คุณนักวิทยาศาสตร์"
.
"นี่เห็นมั้ย เรามีแผลที่หลังมือเหมือนกันเลย"
.
ประตูห้องพักเปิดออก เด็กหญิงเหลือบไปเห็นพ่อแม่ของเธอเดินเข้ามา
.
"พ่อ แม่" เด็กหญิงร้องลั่นพร้อมวิ่งเข้าไปกอดคนทั้งคู่
.
นักวิทยาศาสตร์หญิงมองทั้งสามด้วยความตื้นตันใจ
.
"ถึงเวลาแล้วค่ะ"
.
ประตูแห่งแสงเปิดออก ทั้งสามเดินผ่านประตูกลับมายังบ้าน
.
"อย่าลืมรักษาสัญญากับผู้เฒ่าด้วยนะ อันยา"
.
"ค่ะ คุณพี่นักวิทยาศาสตร์"
.
แล้วประตูมิติก็ปิดลง
.
"พ่อคะ แม่คะ หนูรู้แล้วว่าโตขึ้นหนูจะเป็นอะไร"
.
"เป็นอะไรจ๊ะ อันยา"
.
"เป็นนักวิทยาศาสตร์ สร้างประตูมิติ และเครื่องย้อนเวลาให้ได้แบบที่สัญญาไว้กับตัวเอง และผู้เฒ่าคนนั้น"
.
"ผู้เฒ่าคนนั้นคือใครเหรอลูก"
.
"คนที่อยู่ในป่าผีหมอก"