ห้าทุ่มแล้ว...คนในร้านน้อยลงอย่างเห็นได้ชัดมินกิยังคงอยู่ที่บาร์ ร้องไห้จนแสบตาไปหมดมือที่กุมก็มือถือสั่นจนเห็นได้ชัดเขากลัว... อาจจะเรียกว่าวิตกกังวลอาจจะหลายๆอย่างความรู้สึกมันปนเป... แต่รวมๆแล้วแย่หลังจากพยายามโทรหาควักอาร่อนทุกช่องทางแต่ไร้สัญญาณตอบรับ เขาถือวิสาสะคว้ารีโมทจากเคาเตอร์มากดเร่งเสียงทีวีข่าวรายงานเป็นช่วงๆ แต่ไร้ความคืบหน้ารู้แค่ว่ายังตามหาไม่เจอ ตำรวจท่องเที่ยวและชาวบ้านกำลังช่วยกัน เสียงข่าวในทีวีจบไปแล้วตัดเข้าโฆษณา

แสงจากรอบข้างทำเขาแสบตา แต่มือก็ไม่หยุดพิมพ์หาข่าวในโซเชี่ยลเขาค้นแฮชแท็กทุกอัน ไอจี เฟซบุ๊ค เรดดิท ทวิตเตอร์ที่รายงานเหตุการ์ณบอกแค่รูประพันธ์สันฐานคร่าวๆส่วนสูงแล้วก็ข้อมูลอื่นๆจากเจ้าของที่พัก แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้ขอเก็บพาสปอร์ตของนักท่องเที่ยวเอาไว้ แถมของในที่พักยังไม่ีอะไรนอกจากเสื้อผ้าอีกเพราะฉะนั้นจึงมีแต่รูปไกลๆจากกล้องวงจรปิดที่พอจะช่วยได้บ้าง ทุกคนใส่เสื้อโค้ทหนากับหมวกไหมพรม เขาไม่รู้ว่าอาร่อนซื้อเสื้อผ้าใหม่ไหม  แต่แจ๊คเก็ตโค้ทกันหนาวของHangtenในรูปก็ทำใจเขาเสียกว่าเดิมเล็กน้อย จริงๆแล้วมันอาจจะไม่ใช่อาร่อนก็ได้ ในข่าวว่าก็บอกอยู่ว่าเป็นคนอเมริกันเชื้อสายเกาหลี บางที...เขาอาจจะซื้อมาเหมือ​นกัน เสื้อผ้ายี่ห้อดังหาได้ในเกาหลีซ้ำกันเป็นปกติ เขายังซื้อให้อาร่อนตั้งสามสี่ตัว เขาพยายามตั้งสติเข้าเว็บจองตั๋วเครื่องบิน... ฟั* ทำไมถึงไม่มีไฟลท์บิน​จากฮาวายไปแอนตาร์กติกเลย อันที่จริง... แอนตาร์กติกไปยังไงเขาก็ไม่รู้ ต้องขอวีซ่าล่วงหน้ารึเปล่า? ไปแล้วจะเอายังไงต่อ ว่ายน้ำออกไปตามหาอาร่อนหรอ? ทำไมต้องไปไกลขนาดนั้นด้วย...เจออากาศหนาวหน่อยก็ป่วยได้ง่ายๆ จะไปอยู่รอดยังไงในที่ที่หนาวที่สุดของโลก ถ้าอยากดูแมวน้ำก็ไปสวนสัตว์ก็ได้นี่! ทำไมตอนนั้นเขาไม่บังคับอาร่อนให้มาฮาวายด้วยกันไปเลยสิ้นเรื่อง...ฉลองปีที่7 ด้วยการทะเลาะกับแฟนและตอนนี้ก็ทำแฟนหายไปในธารน้ำแข็ง...สุดยอดไปเลยชเว มินกิ แล้วแอนตาร์กติกมีอะไรบ้างนอกจากน้ำแข็ง เพนกวิน แล้วก็แมวน้ำ ถ้ามันมีหมีขั้วโลกหล่ะ...ไม่ นั้นมันขั้วโลกเหนือ รักทำให้คนตาบอดส่วนความเป็นห่วงทำให้เขาโง่ลงนิดหน่อย

ความปวดจี้ดแล่นเข้าที่ขมับอย่างจัง อาการตึงความเครียดผสมความมึนจากฤทธิ์​แอลกอฮอล เขาทิ้งศรีษะแนบลงกับเคาท์เตอร์บาร์อีกรอบ ปล่อยน้ำตาไหลผ่านท่วมหน้าอีกครั้ง ได้ยินเสียงสะอื้นของตัวเองที่ต้องกลั้นไว้จนน่าอึดอัด คนหลังบาร์กดปิดทีวีก่อนจะเปิดวิทยุแทน เสียงเพลงเนิบนาบ บีทเป็นจังหวะพอๆกับการอาการปวดตุบในหัวเขา เสียงกระทบของแก้ววางลงบนโต๊ะ เขาพยักหน้าขอบคุณเบาๆก่อนจะจิบน้ำเปล่าที่ได้รับ รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยในอึกแรกๆก่อนจะรับรู้ถึงบางอย่างที่ตีวนขึ้นมาจนถึงลำคอ เขาพยายามหยัดตัวขึ้นเพื่อจะเดินไปห้องน้ำ แต่ด้วยท่าทางที่ดูน่าอนาถจนเจ้าของบาร์ร่างโตต้องหิ้วปีกไปส่ง ก่อนที่เขาจะสะดุดขาตัวเองล้มไปเสียก่อน

แย่มาก...อาการปวดหัวหนักกว่าเก่า เขาที่เข่าทรุดกอดโถชำระเพื่อขย้อนสิ่งที่อยู่ในกระเพาะออกมา อ้วกไปด้วยร้องไห้ไปด้วยเป็นสิ่งที่แย่กว่ากินปลาดิบกับมายองเนสอีก เขาพยายามพูดขอบคุณเจ้าของบาร์และก็ขอโทษสำหรับเรื่องที่เขาทำด้วย ยังเป็นโชคดีชายหนุ่มตัวใหญ่แต่ใจดีตรงข้ามกับรอยสักเสือขาวบนแขนที่ดูน่ากลัวไม่ได้ว่าอะไรแถมยังหายากับผ้าเย็นมาให้เขาอีก...อีกฝ่ายถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่รู้จะเล่ายังไงเลยได้แต่ขอบคุณอีกฝ่ายเรียบๆอีกครั้ง

เขาพยายามตั้งสติ บางทีโทรศัพท์ของอาร่อนอาจจะมีปัญหา เขาควรจะลองส่งข้อความหาคนที่น่าจะอยู่กับอาร่อน... ใช่!เจย์!เขาคิดว่าเขามีคอนแท็กอยู่ ปลายนิ้วกดพิมพ์ไม่กี่ตัวก่อนรายชื่อจะปรากฏขึ้น เลขโนติท้ายบ่งบอกว่าเจ้าตัวส่งข้อความมาทิ้งไว้ ในช่วงที่เขาปิดแจ้งเตือนจนต้องรีบกดเข้าไปอ่าน

[ Chat Part ]

สมองเขาว่างเปล่า...ไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกอะไรก่อนดี อาร่อนพิมพ์บ้าอะไรมา น้ำตาเขาไม่เหลือให้ไหลแล้ว แถมเจย์ก็ไม่อ่านข้อความด้วยซ้ำ สาบานว่าถ้าเจออาร่อนเขาจะตีให้เขียวเลย เขานั่งจมอยู่กับความคิดอีกครั้ง นานจนเจ้าของบาร์หาววอดออกมาแทน

          บาร์ปิด...เจ้าของร้านใจดีถามเขาอีกครั้งว่าพักอยู่ที่ไหน เขาคิดอะไรไม่ออกแต่ก็ติดรถอีกฝ่ายกลับโรงแรมด้วยเขากล่าวคำขอบคุณอีกฝ่ายในขณะที่พยายามเสนอเงินตอบแทน แต่เจ้าของบาร์ก็รีบออกรถหนีเขาไปเฉยๆ เขาโชคดีในการเจอคนรอบข้างเสมอ...ยกเว้นการไปตกคนเด๋อๆอย่างควักอาร่อนมาเป็นแฟนไว้นึงอย่างได้ไหมนะ ก่อนขึ้นห้องเขาถามหน้ารีเซปชั่นว่ามีใครมาติดต่อบ้างรึเปล่า น่าเสียใจที่ไม่มี 

            ไม่ต้องรอของควักอาร่อนคือไม่ต้องรอจริงๆหรอ..

เขาไม่เคยประสบปัญหาเดาใจอีกฝ่ายยากขนาดนี้มาก่อน ไม่ต้องรอคืออะไร ไม่ต้องรอกลับมาคุยกันหลังทำงานเสร็จ?ไม่ต้องรอให้อาร่อนมาง้อ? ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายกลับมาแล้ว? ไม่ต้องรอ...แล้วอาร่อนจะไปไหน? และถ้าอีก3ปีถัดมาอาร่อนจะโผล่มาหน้าบ้าน เพื่อบอกว่าเขาไปเที่ยวรอบโลกมาก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้แต่มินกิคงจะซัดอีกฝ่ายก่อนจะได้ฟังจบประโยค เขามองทั่วล็อบบี้..ก็แอบหวังว่าจะได้เห็นคนหัวฟูๆหน้าโทรมๆนอนหลับอยู่บนเก้าอี้สักตัวเพื่อที่เขาจะได้เข้าไปเขย่าแรงๆแล้วถามว่าไปทำบ้าอะไรที่ไหนมา ทำไมติดต่อไม่ได้.. ทำไมไม่มาง้อเขาสักที.. ทำงานเสร็จแล้วหรอ  ทำไมไม่โทรมา  ใครคือแอมเบอร์

แล้วทำไมต้องทำให้เป็นห่วงขนาดนี้

สุดท้ายเขาก็ขึ้นห้องมาอาบน้ำ ก่อนจะเช็คโทรศัพท์อีกรอบไม่มีมิสคอล ไม่มีข้อความเข้า ทุกอย่างเงียบมาก มันลอยๆไปหมดเคว้งอยู่กลางความไม่เข้าใจหลายอย่างตอนเห็นข้อความก็ยอมรับว่าโกรธ.. อย่างประโยคที่สารภาพว่าไม่ได้ไปทำงาน เชื่อเถอะว่าคิดไปแล้วว่าอาร่อนมีกิ๊กแล้วหนีไปเที่ยว ยังดีที่มานั่งคิดๆดูแล้ว ควักอาร่อนไม่น่ากล้าดีขนาดนั้น เออ เอาเถอะต่อให้อาร่อนจะไปกู้โลกหรือแค่จะโกหกไปเป็นอาสาสมัครช่วยกู้ภัยที่แอนตาร์กติกแต่ก็แค่นั้น... ติดต่อก็ไม่ได้ คนที่จะช่วยตามก็ไม่มี.. ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี 

            คืนนั้นเขาไม่ฝัน ก็แค่หลับไป และไม่ชอบที่เป็นแบบนั้นเลย

ทันทีที่ลืมตาขึ้นมินกิรีบคว้าโทรศัพท์มาดูไม่มีโนติไม่มีมิสคอล ไม่มีอะไรสักอย่าง และนี่คือ9โมง เขาคิดว่าคงตื่นไวเพราะมีเรื่องให้กังวลร่างกายก็เลยพักผ่อนได้ไม่เต็มที่หมดหนทางจริงๆ อย่างเพื่อนเจก็ไม่น่าจะยอมเจาะข้อมูลเสี่ยงขนาดนั้นเพื่อหาผู้ชายให้เพื่อนหรอก...แอนตาร์กติกเลยนะ..นั่นมันทวีปสุดท้ายของโลก ก็อย่างนั้นแหล่ะเขาโทรถามพ่อแม่ของอาร่อนดูอีกรอบ คุณพ่อคุณแม่อบอุ่นจนเขาอยากร้องไห้ เขาแค่บอกว่าทะเลาะกันและอาร่อนไปทำงานนิดหน่อย ใครจะไปกล้าฟันธงว่าลูกชายอีกฝ่ายเป็นคนหายไปอย่างข่าวเมื่อวาน ตัวเขาเองยังครึ่งๆเลย

                เขาอาบน้ำก่อนจะลงมาที่ฟรอนท์เวลามืดแปดด้านก็คงต้องหันหน้าเข้าศาสนากันบ้างแหล่ะ เขาตัดสินใจว่าจะบินกลับเลยแต่จะไปโบสถ์ใกล้ก่อนค่อยมาเช็กเอ้าท์อีกที

                “อรุณสวัสดิ์ค่ะ”พนักงานสาวคนเดียวกันกับวันที่เขาเข้าพักส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้

                “อ่าอรุณสวัสดิ์ครับ...”เขายิ้มกลับและคิดว่าสภาพตัวเองน่าจะโทรมอยู่พอควร

                “มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ?”

“ผมคิดว่าจะขอเช็คเอ้าท์สักช่วงบ่ายของวันนี้เลยว่าแต่ว่าแถวนี้มีโบสถ์หรือวัดบ้างไหมครับ?”

“มีโบถส์ถัดจากนี้ไปไม่กี่ไมล์ค่ะเดี๋ยวฉันบอกมาคัสคนขับรถให้ถ้าคุณสนใจจะไป รบกวนขอเบอร์ห้องด้วยค่ะ”

“B045 ขอบคุณครับ” เขาบอกเบอร์ห้องก่อนจะรอสักครู่พนักงานก็เงยหน้าขึ้นมาจากจอคอมพิวเตอร์เพื่อถามเขา

“โอ้..คุณลูกค้าจะเช็คเอ้าท์เลยหรอคะ? พอดีว่าเมื่อคืนมีผู้ชายคนนึงมาติดต่อไว้หน่ะค่ะ ทางเราโทรขึ้นไปแล้วแต่ว่าไม่มีใครรับสาย”นั่นทำให้เขาเลิกคิ้วขึ้น... คนที่เขาภาวนาให้เป็น

“เขาได้ทิ้งเบอร์ติดต่อไว้ไหมครับ?” ช่วยอย่าเด๋อจนไม่ทิ้งอะไรไว้เลยนะ

“เขาบอกว่าจะขอรออยู่ที่ล็อบบี้ค่ะเก้าอี้ที่2 ซ้ายมือข้างต้นไม้ตรงนั้นค่ะ” เขามองตามมือก่อนจะรีบเดินไปตามที่เห็น

ใบหน้าโทรมๆที่พับหงายไปกับพนักพิงเหมือนคนอดหลับอดนอนใต้ตาคล้ำ  หนวดเคราที่ถูกโกนออกแบบลวกๆ ลมหายใจที่สม่ำเสมอผมสีน้ำตาลฟูๆไม่เป็นทรง โค้ทสีขาวในมือที่เขาซื้อให้ เสื้อยืดโง่ๆที่เหมือนพึ่งซื้อเปลี่ยน..

ไม่มีอะไรเข้ากันเลยแต่สำหรับคนที่ตามหามาทั้งคืนบทจะเจอก็เจอกันง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ

...อืม อย่างนี้เลยแหล่ะ

เขานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆมองดูคนที่สภาพเหนื่อยอ่อนจนน่าสงสาร คำถามในหัวหายไปหมด

ผั้วะ

“เจ็บ!” ใบหน้าเหลอหลาที่คุ้นตาสะดุ้งตามแรงมือที่เข้าฟาดลงไปบนท้ายทอยอีกฝ่าย เหมือนเขาทำร้ายลุงคนหนึ่ง... ลุงคนนั้นน่าตีมากๆด้วย เขาเหยียดยิ้มขึ้นเมื่ออีกฝ่ายตั้งสติได้

“Morning, Babe...” น้ำเสียงที่ออกไปแน่นอนว่าเย็นได้เท่าที่จะเย็น

มันน่าไหมหล่ะ เมื่อวานทำให้เขาเหมือนเป็นคนบ้า

แล้วเช้าวันถัดมาก็มาอยู่ในลอบบี้โรงแรม

*ฟึ่บ*

ก่อนจะได้เทศนาอะไรเขากลับถูกรวบเข้าไปกอดเสียเอง ตกใจนิดหน่อย แต่เขาก็ยกมือกอดตอบ อ้อมแขนนั้น เป็นกอดที่แน่นพอควร 

ใบหน้าของอาร่อนฝังเขาที่ไหล่ของเขา ลมหายใจร้อนรดลงที่หลังไล่...เขาสัมผัสได้ถึงอาการสั่นของอีกคนจนต้องลูบมือผ่านแผ่นหลังนั่นไปมา

นี่มันอะไรกัน เขาร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเมื่อวานเพื่อมาปลอบคนตรงหน้ารึยังไงนะ...แต่ก็ยังดี

ดีที่ควักอาร่อนอยู่ตรงนี้ เขาซบหน้าลงบนไหล่อีกฝ่ายเช่นกัน สภาพปอนๆที่ดูผ่านอะไรมาสักอย่าง...เขาแอบได้กลิ่นคาวจางๆด้วยแต่ช่างมันก่อน

น้ำในตารื้นขึ้นที่ขอบแต่ไม่ไหลลงมา โล่งอกอย่าบอกไม่ถูก

เขากอดกันอยู่อย่างนั้นสักพัก ฟังอะไรงึมงัมจากอาร่อนที่ไม่เข้าใจหรอก

แต่ก็ดีแล้วอีกเหมือนกันที่ได้ยินเสียงแหบๆนั่นอีกครั้ง

“หายไปไหนมา” เป็นเขาที่ถามขึ้นก่อนอีกครั้ง

“ไปแคนเซิลงานแต่ง”คำตอบโคตรจะเหนือความคาดหมายไปไกล

“ห้ะ” เขายันอีกฝ่ายออกมองหน้าอาร่อนหาเสี้ยวความล้อเล่นในตาโหลๆนั่น

“ไม่หลอก”อาร่อนตอบกลับมาพลางบีบมือเขาเบาๆ

“แต่งงาน!?ที่ไหน แอนตาร์กติกอ่ะนะ นี่พี่นอกใจเราจริงๆหรอ???” เขาแหวขึ้นทันที เจอหน้ากันไม่ทันถึงครึ่งชั่วโมงควักอาร่อนก็ทำเขาปวดหัวอีกแล้ว

“เดี่ยว! ใจเย็น ไม่ใช่! พี่ไม่ได้นอกใจ งานเรานั่นแหล่ะ”เขานั่งอ้าปากค้างกับสิ่งที่ยิน

อะไรนะ? แต่งงาน? ขั้วโลกใต้...ควักอาร่อนยังสติดีอยู่ไหม?

“แล้วอะไรคือไม่ต้องรออะไรคือไม่ได้ไปทำงาน แล้วเจย์..?” เขางงตึ้บ

“มันเป็นแผน พี่จะพาเราไปลงเรือล่องแอนตาร์กติก จริงๆแล้วเราควรจะไปฮันนีมูนกัน พี่จ้างเจย์ ไม่ใช่เจย์จ้างพี่”

“...” เขาพยายามประมวลผลคำพูดที่ได้ยิน

“เราคบกันมา7ปี...พี่ก็...เก็บเงินได้ประมาณนึงแล้วพี่คิดเอาเองว่ามันคงจะโรแมนติกถ้าไปขอหนูแต่งงานบนธารน้ำแข็ง พอดีเพื่อนเจย์เขาทำงานที่ศูนย์วิจัยด้วยเขาช่วยจัดพวกของให้เราได้"

"..."

"ใช่ มันเป็นแพลนที่แย่ พี่ไม่ได้ถามหนูเลย”

“แย่มาก! แล้วทำไมพี่ไม่บอกตั้งแต่ตอนแรก!”บ้าบอคแตกมาก ควักอาร่อน เล่นใหญ่เอาโล่หรอ!!

“พี่รู้แล้ว พี่ขอโทษ” อาร่อนคอตก...เออ เขาสงสาร จะบ้าตาย ไม่ดูแลตัวเองอีกแล้ว

“แล้วทำไมพี่ยังไปอีก พี่ยกเลิกทริปออนไลน์ก็ได้นี่หน่า!” เขาว่าพลางเตะขาใส่ควักอาร่อนเบาๆ

“โอ๊ย! เบาหน่อย” เหมือนจะเตะผิดจุดไปหน่อยเพราะคนหัวฟูถึงกับหน้านิ่วเลยเขาเอื้อมมือไปลูบๆขาอีกฝ่ายก่อนจะพบว่าใต้ผ้ายีนตัวโคร่งกว่าปกติมีบางอย่างอยู่

“ไปโดนอะไรมา?” เขาไม่รออีกฝ่ายตอบ ลงมือถลกขากางเกงขึ้นเองกับมือ ใต้ยีนตัวใหญ่สไตล์คุณพ่อมีผ้าก็อซและพลาสเตอร์ปิดอยู่บนหน้าขาของควักอาร่อนเป็นทางยาวกินพื้นที่ไปครึ่งแข้งได้แถมมีรอยสีเข้มซึมผ่านจางๆอีก

“ล้มมานิดหน่อย” มันเป็นแผลใหญ่และเมื่อครู่เขาต้องไปโดนจนมันปริแน่ๆ...ไม่อยากจินตนาการว่าข้างใต้จะเป็นบาดแผลประเภทไหน แต่ไม่ใช่แค่ล้มปกติแน่ๆ

เขารีบเดินไปหาพนักงานอีกรอบก่อนจะขอให้เธอหารถไปส่งที่สถานพยาบาลให้หน่อย

.

.

.

.

.

.

ยังดีที่บนเกาะมีสถานพยาบาลนักท่องเที่ยวอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่อาร่อนเข้าไปเปลี่ยนผ้าพันแผลส่วนเขายืนรออยู่ข้างนอก อาร่อนก็ยังเป็นอาร่อนพยายามดูแลคนอื่นดีที่สุด คิดการใหญ่ ทำตัวว่าไม่เป็นไร สุดท้ายก็น่าเป็นห่วงที่สุดอยู่ดี

“แฮ่”เสียงของคนขาเจ็บที่พึ่งเปลี่ยนผ้าพันแผลมาหมาดๆเดินช้าๆมาหาเขา ด้วยร้อยยิ้มแห้งๆ

“ไม่ต้องมาแฮ่เลย” เขาดุอีกฝ่ายซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่อะไรนอกจากยิ้มโง่ๆกลับมาให้อีกครั้ง

“โกรธอยู่” บอกไว้ก่อนอีกฝ่ายจะได้ใจอย่ามาคิดว่าแค่โผล่มาแล้วจะหายโกรธง่ายๆนะ ถึงจะไม่โกรธเท่าเดิมแล้วก็เถอะ 

อีกฝ่ายเดินมาอยู่ข้างๆกันไม่พูดอะไรให้รำคาญอีก แต่ก็เลื่อนมือมาสอดนิ้วประสานไว้ 

หน้าไม่อายจริงๆ....

“พี่อยากแต่งงานหรอ?”

“หือ?...อื้อ” น่าเกลียด...อย่ามาหน้าแดงแข่งกันนะ

“กลับไปอาบน้ำก่อนไป” เขาตัดบทก็ว่าจะคุยทีเดียวเลยแต่เมื่อกี้มัน เอ่อ จังหวะดีไปหน่อย ไม่ชอบเลย ขอทำใจก่อน

                ดีที่ตอนมากับเจก็ไม่ได้จองห้องแยกตั้งแต่แรก เขาติดต่อฟร้อนข้างล่างแล้วก่อนจะขึ้นมาเขาปล่อยให้อาร่อนอยู่ในห้องน้ำคนเดียว หลังจากช่วยหาถุงพลาสติกมาคลุมขาที่เป็นแผลให้

                  กว่าจะกลับมาอาบน้ำก็บ่ายแล้ว อาหารที่สั่งมาวางอยู่บนโต๊ะกลางห้อง ข้างนอกยังเป็นวิวทะเลที่แดดจ้าและคนพลุกพล่าน.. อาร่อนกลับมาแล้ว...เขาบอกตัวเองอีกครั้ง

                “มินกิ”เขาหันไปตามเสียงเรียก...เบื่อจริง วิวดีๆแบบนี้

                อาร่อนในผ้าขนหนูแบบที่เห็นมาแล้วเป็นร้อยครั้ง อือ ดีเหมือนครั้งแรกที่เห็นนั่นแหล่ะ ตัดถุงพลาสติกที่กันน้ำเข้าแผลไปนะ หยดน้ำยังเกาะอยู่บนปลายผมอยู่เลย 

               อย่ามาเวทลุคแถวนี้ นี่มันซัมเมอร์นะ เขาหยิบผ้าขนหนูอีกผืนส่งให้ก่อนจะลองหาเสื้อที่ติดมาเผื่อในกระเป๋าออกมาให้

                 “กระเป๋าเสื้อผ้าพี่อ่ะ?”เขาถามหลังจากอีกคนแต่งตัวเสร็จ

                “ฝากเจย์ไว้บอกแล้วว่าถ้าขนกลับไม่ไหวให้บริจาคไปเลย” อาร่อนตอบขณะนั่งลงเพื่อกินอาหาร

                “สรุปไปโดนอะไรมา”

                “ล้มใส่แท่นอนุสรณ์”

                “ไปทำยังไงหน่ะ..”

                “มัวแต่หาสัญญาณในแอนตาร์กติกมือถือตกด้วย ละเอียดยิบ”

                “อืม สมควร”

                “กินกุ้งไหม”อาร่อนแกะตัวหนึ่งก่อนจะมายื่นให้เขา

                “ง้อหรอ?”เขางับกุ้งตัวเล็กในมืออีกฝ่าย

                “แค่นี้พอหรอ?”อาร่อนถามยิ้มๆ

                “หึ”เขาส่ายหน้าทันที

                “พี่ขอโทษ”

                “เลิกขอโทษสักที”

                “ขอบคุณ”

                “เรื่อง?”

                “ที่ยังรอพี่”

                “ใครก็ไม่รู้บอกไม่ต้องรอแล้ว”

                “พึ่งคิดได้ว่าให้รอนานเกินไปแล้ว”

                “ช้าตลอด”

                “ขอบคุณที่รออย่างใจเย็นครับ”

                “...///”

                “ขอบคุณที่บอกพี่ตรงๆว่าไม่โอเค”

                “ขอบคุณที่ยังอยู่ฮาวาย”

                “ขอบคุณที่ไม่โกรธพี่แล้ว”

                “ใครบอก”

                “ไม่ต้องบอก...พี่รู้”

                “รู้ดีนัก..”

                “รู้ว่ามินกิชอบทะเล”

                “...”

                “รู้ว่าชอบไอติมถั่วแดง”

                “...”

                “รู้ว่าชอบกินไส้ย่าง”

                “...”

                “รู้ว่าชอบกินเยลลี่”

                “....”

                “รู้ว่าทำเราเสียใจ”

                “...”

                “รู้ว่าโกรธ..แต่รู้ว่าหายแล้วด้วย แล้วก็รู้ว่าที่เป็นแบบนั้นเพราะเป็นห่วง”

                “พอแล้ว”

                “ส่วนอันนี้รู้ว่าเขิน”เขาถึงกับอดไม่ได้ที่จะฟาดแขนอีกคน

                “ถามอะไรหน่อย..”

                “ครับ?”

                “แต่เราไม่รู้อะไรเลยนะ ไม่รู้ว่าพี่ก็พยายามทำให้มันออกมาดี.."

                "..."

                "ก็ยังจะไม่เป็นอะไรหรอ?"

                “อะไรที่หนูไม่ชอบพี่ก็ไม่นับว่ามันดีหรอก”

                “มันก็...เกือบดี”

                “ขอบคุณครับ555”

                “แล้วแอมเบอร์...เป็นใคร”

                “แอมเบอร์เป็นเพื่อนสมัยเรีนพี่ เขาทำยูทูป พี่เลยจ้างเจย์มาถ่ายภาพนิ่ง จ้างแอมเบอร์มาถ่ายวิดีโอ”

                “แพงแน่เลย” ดูจากราคาและผลงานแต่ละคนแล้ว.. 

                “ไม่ค่อย”

                “หวึ่ย อย่ามาทำพูด”

                “แพงสุดก็เรานี่แหล่ะ เอาตั๋วไปกลับอีก20ใบพี่ก็ไม่แลก”

                “...”เขาถอนหายใจ ไม่รู้จะเอายังไงกับผู้ชายคนนี้ดี...เหนื่อยใจละเกิน~

                “ขอบคุณที่อยู่กันมาถึงปีที่7ครับ”อ้อมแขนกับอกอุ่นๆนี่ก็เหมือนกันไม่รู้จะทำยังไงถึงจะถอนตัวออกมาได้เลย

                “เลิกขอบคุณ.. ”

                “หือ? ได้ยังไงกันครับ? พี่ยังมีเรื่องให้ต้องขอบคุณทั้งวัน”

                “ขอเราแต่งงานสักที...”

                “...”

                “...”อาร่อนเป็นฝ่ายหลุดขำออกมาก่อน อะไรเล่า โถ่เอ๊ย...

                “พี่ไปแอนตาร์กติกเพราะพี่ยกงานแต่งได้ยกเลิกตั๋วได้ แต่ยกเลิกแหวนวงนี้ไม่ได้จริงๆ” อาร่อนหยิบกล่องกำมะหยี่ออกมาจากตรงไหนไม่รู้ก่อนจะค่อยๆเปิดฝากล่องออกเขาก็เคยจินตนาการช่วงเวลาทำนองนี้ไว้เหมือนกัน...แต่พอเอาจริงๆแล้วไปไม่เป็นเลยหัวใจเต้นแรงเหมือนตอนโดนขอเป้นแฟนครั้งแรก สุดท้ายก็อดน้ำตารื้นไม่ได้อยู่ดี

                “...”ควักอาร่อนผละออกก่อนจะเป็นฝ่ายลงไปคุกเข่าลงข้างหนึ่งลงตรงหน้าเขา

                “พี่ขอบคุณเราในทุกๆอย่างขอบคุณตั้งแต่วันแรกที่เจอ วันแรกที่คบขอบคุณในวันที่พี่งี่เง่าหรือวันที่ไม่มีอะไรมั่นคง เราก็ยังอยู่ตรงนี้ขอบคุณที่ดูแลพี่ ขอบคุณที่เป็นแฟนพี่ และพี่จะขอบคุณที่สุดถ้าหนูตกลงเป็นของคนที่จะฝากตัวและใจไว้กับพี่ในช่วงชีวิตที่เหลือ”เขาจ้องมองดวงตาอีกฝ่ายฟังทุกคำพูดพยักหน้ารับทุกประโยคแม้ว่าหูจะอื้อเพราะน้ำตาที่คลออยู่บ้างก็ตามเขาเคยดูพวกคลิปขอแต่งงานอะไรทำนองนั้น เคยเห็นเพือ่นถูกขอแต่งงานกลางภัตาคารหรูไม่มีอะไรเทียบได้เลย มันคงเป็นสถานการ์ณที่ต้องเจอก่อนถึงจะเข้าใจความรู้สึกไม่ต้องมีใครมาร่วมโห่ร้องใดๆ มีแค่ผู้ชายตรงหน้าเขากับคำพูดซึ้งๆพวกนี้ก็พอแล้ว

                “พี่สัญญาว่าต่อจากนี้จะถามหนูก่อนเสมอจะดูแลหนูให้ดีกว่าเดิม จะดูแลตัวเองด้วยหนูจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

                ควักอาร่อนก็ยังจะถามต่อให้เขาตอบตกลงไปประมาณ20รอบในหัวแล้วก็ตาม

“So, Will you marry me?”

And Absolutely

“Yes.”

เขาถูกกอดครั้งที่3ของวัน และแหวนเรียบๆทีมีลายสลักไว้เล็กน้อยด้านข้างบนนิ้วนาง เป็นกอดที่อบอุ่นและชวนใจเต้นที่สุดในรอบ7ปี เขินๆหน่อยที่มันก็ขยับสถานะไปอีกขั้นแล้ว

"แค่..."

"?"

"อย่าหายไปไหนอีก"

"แน่นอนค่ะ"

สามีหมาดๆ ไล้นิ้วข้างแก้มเขาก่อนจะทาบริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากของเขาเช่นกัน

"งั้นพี่เริ่มตามใจหนูก่อนเลย หนูอยากจัดงานฤดูไหนคะ?"

"เดี๋ยว นั้นมันข้ามขั้นไป"

"อ่าวหรอคะ...งั้นหนูอยากแต่งที่ไหน"

"ยะ ยังไม่ได้แพลนเลยป่ะ รีบอ่อ"

"รีบค่ะ งั้นช่างมันก่อน..ตอนนี้พี่อยากรู้ว่าหนูอยากไปที่เตียงหรือตรงนี้ก็ดีคะ?"

ควัก อาร่อนเป็นคนบ้า คนผีทะเล คน!$#@(*%()%^&

ปีที่7 ชเว มินกิไม่ได้ทำแฟนหายไปในธารน้ำแข็ง และได้สามีกลับมาในบ่ายวันนึงบนฮาวาย

คนรักกันจะเสริมสร้างความสัมพันธ์ครับ รบกวนปิดตาด้วย ._.

----------------------------------------------END-------------------------------------------

.

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

จบแล้วอุแงงง จบด้วยดีรึป่ะนะ ฮรุกกก

ยากสุดคือแต่งจอยลดา ยากจริงหลังจากเป็นคนอ่านมานานมากมาย

อุแง อะไรไม่เข้าใจตรงไหนถามได้เลยนะคะ ชอบก็บอกไม่ชอบก็บอกได้เหมือนเดิมงับ

ฮือๆ สุดท้ายนี้ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้มากเลยนะคะ รักทุกคนค่ะ