มันเป็นเวลาหลายปี...หลายปีทีเดียว ตั้งแต่ตอนที่ศีรษะเขาไม่เกินเอวของพ่อ เรื่อยมาจนกระทั่งในตอนที่ส่วนสูงของตนเพิ่มขึ้นอีกหลายฝ่ามือ เบ็นพยายามแก้ปัญหาด้วยความเข้าใจแบบเด็ก ลงท้ายแล้วก็ไม่ได้ความอะไร คุยด้วยก็แล้ว เล่นด้วยก็แล้ว เบนก็ยังไม่พูดกับเขาอยู่ดี กลายเป็นเขาเองที่เหมือนลงความพยายามไปกับอากาศว่างเปล่า หลังๆ เขาถึงกับแกล้งให้ฝ่ายนั้นโมโห แค่เพราะว่าอยากให้เบนพูดออกมาเสียบ้างก็ดี




เวลาผ่านไป เบ็นเติบโต ฝาแฝดของเขาเติบโต ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ก็เช่นกัน 




เป็นอย่างนั้นเรื่อยมา จนถึงตอนที่เบ็นนึกได้ว่า -- เออ นี่ฝาแฝดของเขาคงเกลียดกันมากจริงๆ ฝ่ายนั้นไม่พอใจอะไรทำไมถึงไม่พูดออกมา พอกันเสียที ทำอะไรไปก็มีแต่จะไม่ชอบใจกันมากกว่าเดิม อันที่จริงแล้วเบ็นก็ไม่ชอบความรู้สึกว่าถูกเกลียด ถึงจะอยากให้น้องชายพูดด้วย แต่ให้เบนเกลียดเขาแค่เท่านี้พอ




แล้ววันหนึ่งฝาแฝดของเขาก็หลุดปากออกมา เป็นเวลาเดียวกับที่เขาคิดว่าได้คำตอบ ‘ฉันไม่อยากเป็นเหมือนนาย’ 




ทุกอย่างดูไร้เหตุผล เขาเสียใจปนโมโห โกรธทั้งเบน และโกรธตัวเอง 




โกรธความคิดบ้าๆ ในหัว...ทั้งที่เคยบอกว่าจะไม่พยายามแล้ว แต่ลึกๆ ในใจก็กลับนึกว่าบางทีนี่อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้น้องชายของเขาไม่พูดมาหลายปี เขาน่าจะลองพยายามดูอีกหน 




เอาน่า...ก็แค่เปลี่ยนอะไรนิดๆ หน่อยๆ 




ทั้งๆ ที่เขาชอบผมสีน้ำตาล...วันนั้นเขาเริ่มเปลี่ยนตัวเอง