กลิ่นที่ลอยออกมาจากห้องครัวในเช้าวันนี้ไม่ใช่กลิ่นอาหาร อย่างน้อยเบ็นก็มั่นใจเช่นนั้น 





ไม่มีเสียงกระทะและตะหลิว หรือแม้กระทั่งเสียงฉี่ฉ่าของเบค่อน -- เขาขยี้หัวขยี้ตา เรียกสติให้ตื่น เพื่อให้มั่นใจว่าตนไม่ได้คิดไปเองว่ามีกลิ่นแปลกประหลาดอยู่ในบ้าน จากนั้นจึงหยัดตัวขึ้น เลิกเอนตัวพิงกำแพงเงี่ยหูฟัง ก่อนจะได้ยินเสียงดังแหวกความเงียบในจังหวะเดียวกับที่ก้าวพ้นกรอบประตูของห้องครัว





“เวรเอ๊ย” 





แน่ล่ะ เบ็นคุ้นกับเสียงนั้นดี จะไม่ให้เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อเขาได้ยินมันมาหลายปี ยิ่งในรูปแบบที่เป็นคำบ่นก่นด่าด้วยยิ่งแล้วใหญ่ -- ไวเกินความคิด เบ็นจึงทำในสิ่งที่เคยทำมาเสมอ ปากสวนกลับไปก่อนที่สมองจะทันสั่งการ พร้อมกริยาเบ้ปากประชดประชันแถมท้าย “ขอบคุณสำหรับคำทักทาย เพิ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้เขาทักทายกันแบบนี้” 





น้องชายฝาแฝดของเขาทำเสียงในลำคอที่ฟังแล้วจับความได้ไม่ถูก คิ้วขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกปม ไม่หันมาสวนกลับเหมือนอย่างเคย ทั้งที่ปกติแล้วควรมีประโยคจิกกัดหรือโวยวายกลับมาบ้าง แต่คราวนี้หมอนั่นไม่ละสายตาจากสิ่งที่กำลังจ้องอยู่สักนิด 





แปลก แปลกเกินไป




เบ็นเดาะลิ้น ในใจเต็มไปด้วยความสงสัยปนความขัดใจที่ชวนให้หงุดหงิด ลืมเรื่องที่ตนเองจะเข้าครัวมาเทนมจากตู้เย็นกินไปเสียสนิท - เฮ้ หมอนั่นควรจะหันมาเถียงกับเขาสิ เมินกันแบบนี้มันหยามกันชะมัด ลองกวนโมโหอีกสักสองสามประโยคแล้วก็ไม่ยักจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง -- แฝดคนพี่จึงขยับเข้าไปใกล้เคาน์เตอร์ครัวอีกหน่อย แล้วชะโงกมองตามแนวสายตาของเบน 




วินาทีนั้น เขาได้คำตอบที่สงสัยทั้งสองอย่าง




“นาย…” ริมฝีปากของเบ็นเม้มเข้าหากัน จนกล้ามเนื้อมุมปากแทบจะรู้สึกตึงไปหมด ใช่ว่าเกรงใจกลั้นไว้ไม่อยากหัวเราะเยาะ ไอ้เรื่องนั้นเขาไม่พลาดหรอก แต่ถ้าเปิดปากตอนนี้เขาคงหายใจไม่ทัน ไม่เหลือแรงไว้จิกกัดหมอนั่นแหง “เอาจริงดิ นี่อะนะ แต่นายก็ต้องเข้าใจนะว่าคนเราก็มีเรื่องที่ไม่ถนัดบ้าง”




เบนถองศอก หันมาเขม่นใส่คนที่ทำเสียงสูงพลางยักไหล่ยั่วโมโห “คนสมองกลวงไม่ถนัดอะไรสักอย่างไม่มีสิทธิวิจารณ์ อีกอย่าง...”




“ไบเน็ต...” เบ็นต่ออย่างรู้งาน ยกสองมือยอมแพ้ด้วยท่าทางล้อเลียน “ก็ได้ๆ งั้นเรามาวิจารณ์ไอ้ของหน้าตาประหลาดที่อยู่ในไมโครเวฟนี่ดีกว่า” 




“มันคือขนมปัง” แฝดคนน้องกอดอก จ้องมองวัตถุไหม้เกรียมไม่ละสายตา ท่าทางตั้งใจเหมือนเชื่อในทฤษฏีแรงดึงดูด ว่าถ้าคิดอะไรมากๆ สิ่งนั้นก็จะเป็นไปตามที่คิด สำทับด้วยเสียงหนักแน่น “และมันกินได้” 




“สำหรับฉันมันดูเป็นของกินไม่ได้ว่ะ กลิ่นก็โคตรแย่ นี่นึกว่านายจะเผาบ้านซะอีก ฉันหลับตาทำยังดีกว่านี้เลยเหอะ ไม่ร้องนะ” 




เบนหันมาแยกเขี้ยวใส่ และตอนนั้นเขาก็ไม่คิดจะกลั้นหัวเราะอีกต่อไป




นั่นเป็นครั้งเดียวที่เบ็นเอาชนะน้องชายฝาแฝดได้ขาดลอยด้วยเหตุผลประหลาดอย่างซีเรียลในครัวบังเอิญหมด