3. Cotton Candy

“นีล โกวินดา แมคเคนซี อายุ 21 พนักงานร้านขายขนมสายไหมกับลูกกวาด”

ในที่สุด ผมก็ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของชายหนุ่มชุดดำที่ผมใช้เวลาอยู่กับเขาหนึ่งคืน
และเป็นเจ้าของศพเปลือยเปล่าที่ขาดออกเป็นสองท่อนที่ถูกทิ้งไว้ในสวนสาธารณะในอีกสองวันถัดมา
ผมกับเขานอนด้วยกันทั้งคืน แต่เมื่อพบศพของเขา ผมกลับระบุชื่อของเขาไม่ได้ ทั้งที่มีความสัมพันธ์กัน
เป็นเรื่องตลกร้ายที่ผมขำไม่ออก ผมเพิ่งได้รู้จักเขาตอนที่เขาตายแล้ว แทนที่จะเป็นตอนที่ยังมีชีวิต

ในถังขยะของร้านอาหารแห่งหนึ่ง ห่างจากที่พบศพไปหลายช่วงตึก เราพบกระเป๋าของเขาอยู่ที่นั่น
ในกระเป๋าเป้สีน้ำเงินมีเสื้อผ้าแบบที่เชฟในร้านอาหารใส่กับผ้ากันเปื้อน ป้ายชื่อ และสมุดเล็คเชอร์ในนั้น
ชื่อบนป้ายและในกระเป๋าสอดคล้องกับเชื้อชาติของศพ ซึ่งมีรูปร่างหน้าตาลูกผสมอินเดียกับคอร์เคเซียน

จากการสืบค้นทะเบียนราษฎร์ และสอบถามสถาบันที่เปิดหลักสูตรประกาศนียบัตรวิชาชีพบนเสื้อ
เราก็สามารถยืนยันตัวตนเขาได้ รวมถึงรู้ด้วยว่า เขาทำงานเลี้ยงตัวเองไปพร้อมกับเรียนวิชาชีพไปด้วย
เขาเรียนด้านการทำอาหารแบบพาร์ทไทม์ที่สถาบันแห่งหนึ่ง และเป็นพนักงานร้านขนมหวานริมท่าเรือ
เขาไม่เคยขาดเรียนหรืองาน แต่เช้าวันจันทร์ เขาไม่ได้ไปทำงานที่ร้าน และไม่ได้โทรศัพท์ลางาน

จากข้อมูลที่ได้ ทำให้ผมรู้ว่า ในวันที่ผมตื่นขึ้นมาตามลำพังในโรงแรมที่เรานอนด้วยกัน เขายังมีชีวิตอยู่
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมผมจึงยังอยู่ในทีมสืบสวนคดีนี้ แม้จะอยู่ในฐานะพยานคนหนึ่งควบคู่กันไปก็ตาม
นี่เป็นเรื่องที่ผมไม่คาดคิด หลังจากที่ผมบอกเรื่องความสัมพันธ์ข้ามคืนกับผู้ตายกับหัวหน้าของผม
มีคนมองว่า การมีผมอยู่ในทีมจะเป็นประโยชน์มากกว่า และนี่คือรางวัลของความซื่อสัตย์ที่ผมได้รับ
แต่บางที ผมอดคิดไม่ได้ว่า สิ่งที่ผมได้รับอยู่ตอนนี้ เป็นรางวัลหรือการลงโทษที่ผมพูดความจริงกันแน่

นีลเป็นคนรูปหล่อ แต่ไม่ช่างพูด เขาชอบงานหลังร้านมากกว่างานหน้าร้าน โดยเฉพาะงานทำขนม
สายไหมในถุงที่แขวนไว้บนหน้าต่างกระจกร้าน แอปเปิ้ลชุบคาราเมล และอื่น ๆ ส่วนใหญ่เป็นฝีมือเขา
กลิ่นหอมหวานของน้ำตาลเจือสีที่ถูกปั่นจนฟูเหมือนปุยเมฆ และกลิ่นครีมสดในฟัดจ์ที่อวลไอไปทั่วร้าน
เป็นกลิ่นอายเดียวกันกับที่ผมสัมผัสได้จากเสื้อผ้าสีดำที่เขาสวมใส่ในคืนที่เราพบกัน