Theme: (Kinky) One night stand

Pairing: Chwe Hansol x Boo Seungkwan

Rating: PG18 แด่คำหยาบและอ้างถึงเซ็กซ์

Warning: เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ค่ำคืนนั้น บู ซึงกวานถอดตัวตนแสนไร้สีสันพร้อมกับแว่นตาหนาเต๊อะ สวมหน้ากากปกปิดความจริง เพื่อลืมทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงใจร้ายคนนั้น เธอทำเหมือนเขาเป็นไอ้งั่งคนหนึ่ง กว่าจะรู้ตัวว่าถูกเธอสวมเขาก็เกือบจะทุบกระปุกหมูเอาเงินที่เก็บหอมไปซื้อแหวนเพชรราคาแพงให้เธอเสียแล้ว

นี่จึงเป็นสาเหตุที่ชายหนุ่มย่างก้าวเข้ามาในสถานที่อโคจรแห่งนี้ ยอมตกปากรับคำของเพื่อนสนิทที่ชวนให้มา ‘สนุกสุดเหวี่ยง’ ณ คลับxxxทั้งน้ำตา ปล่อยให้ฤทธิ์แอลกอฮอล์หลากขนานดูดกลืนสติสัมปัชชัญญะเสียไม่เหลือหลอ 

ยอมให้ใครก็ไม่รู้ซึ่งจำได้ลาง ๆ ว่ายิ้มสวยมากจูงมือพาไหนต่อไหน

ใครที่ว่านั้นเป็นผู้ชายเหมือนเขา

เป็นลูกครึ่ง

ผมสีแพลตตินั่มบลอนด์แสนโดดเด่น

และหล่อเป็นบ้า

บทรักในค่ำคืนนั้นยังตราตรึงในความทรงจำแสนจะพร่ามัว ซึงกวานจำทุกสัมผัสที่เจ้าของรอยยิ้มหวานมอบให้เขา เริ่มต้นด้วยความนุ่มนวลเนิบนาบคล้ายจะหยั่งเชิง ก่อนฝ่ายนั้นจะป้อนจูบเคล้าสุราราคาแพงสลับกับช็อคโกแลตบาร์รสเข้ม มอมเมาล่อลวงชายหนุ่มแสนซื่อให้ตกหลุมพรางจนแทบจะลืมรักเก่าเสียสิ้น 

เวอร์น่อนคนนั้น (อีกฝ่ายกระซิบบอกให้เขาเรียกด้วยชื่อนี้) ละโมบตักตวงทุกอย่างจากเขาไม่หยุดหย่อน ขบกัดฝากรอยบนผิวกายของเขาตลอดทางที่ริมฝีปากของเจ้าตัวลากผ่าน พอ ๆ กับมือใหญ่ที่มอบสัมผัสร้อนผ่าวฟอนเฟ้นและโลมไล้ไปทั่วร่าง

สำหรับพนักงานกินเงินเดือนที่ชีวิตนี้พานพบแต่จูบนุ่มนวลอ่อนหวาน (ใช่สิ เขามันไอ้ไก่อ่อน) เซ็กซ์ร้อนแรงอย่างที่ประสบอยู่ ณ ตอนนั้นค่อนข้างแปลกใหม่และน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง

เหมือนกับกำลังเล่นโรลเลอร์โคสเตอร์ที่สูงชันจนเสียววาบไปทั้งตัว แต่เป็นเวอร์ชั่นมิสเตอร์เกรย์วิลซียูนาว...

ซึงกวานรู้สึกคล้ายจะขาดใจ เขาจำได้ว่าตัวเองร้องครวญครางแทบไม่เป็นภาษาขณะที่เวอร์น่อนคนนั้นกำลังเล่นสนุกกับร่างกายเขาอย่างบ้าคลั่ง

ก่อนที่ภาพจะตัดไป

และสะดุ้งตื่นในเช้ามืดของอีกวัน... เพื่อพบกับความจริงอันน่าอดสูว่า หนึ่ง เขาปวดหัวฉิบหาย สอง รุ่นพี่ที่ทำงานส่งข้อความมาช่วงห้าทุ่มของเมื่อวาน บอกข่าวดีมาก ๆ ว่าบอสสุดที่รักของทุกคนนัดประชุมด่วนเก้าโมงเช้าของวันนี้... 

และสาม เป็นครั้งแรกที่เข้าใจว่าถูกกินอย่างสมบูรณ์แบบแล้วเป็นเช่นไร ตอนแรกก็อุตส่าห์คิดในแง่ดีว่าเขาน่าจะถูกพ่อรูปหล่อข้างกายถีบตกเตียง แต่ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น ความทรงจำเริ่มย้อนกลับมาหาเขาทีละนิด ไม่เหลือพื้นที่ใด ๆ ให้เขาหลอกตัวเองได้เลย ไม่ว่าจะอาการเจ็บร้าวตรงช่วงบั้นท้ายกับ ‘อะไร อะไร’ ที่ยังคงค้างคาอยู่ ไหนจะเสียงกรนดังแผ่วมาจากชายหนุ่มข้างกาย อีกทั้งลมหายใจร้อนที่กลิ่นไม่ค่อยจะโสภานักเป่ารดหลังคอชวนให้จั๊กจี้เล่น

ซึงกวานอยากจะทึ้งหัวตัวเองมันซะเดี๋ยวนั้น

เขาไม่แม้จะหันไปมองให้เสียเวลา พยายามยกแขนหนักอึ้งของอีกฝ่ายออกจากเอวอย่างทุลักทุเล นึกขอบคุณฟ้าดินที่เพื่อนร่วมเตียงคนนี้หลับลึกระดับร้อยเต็มสิบ เจ้าของร่างสมส่วนจึงค่อย ๆ ย่องลงจากเตียงได้อย่างปลอดภัย ชะงักงันไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินเสียงชื้นแฉะขณะขาทั้งสองเบียดเสียดตอนก้าวเดิน ชายหนุ่มสูดลมหายใจ พยายามข่มความอับอาย และหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายไปทั่วห้องขึ้นมาสวมใส่ลวก ๆ ก่อนจะเพ่นแนบออกจากห้องให้ไวและเงียบเชียบที่สุดเท่าที่สังขารแหลกร้าวนี้จะเอื้ออำนวย

ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีก เขาคิดเช่นนั้น

“ทุกคน นี่หลานของฉัน ชเว ฮันซล...”

แต่คำอธิษฐานของซึงกวานไม่สัมฤทธิ์ผล

เขามองคนที่ยืนข้างประธานบริษัทอย่างไม่เชื่อสายตา ว่ากันตามตรงก็คืออ้าปากค้างตั้งแต่เห็นเวอร์น่อนคนนั้นเดินหล่อเข้ามาในห้องประชุมแล้ว ความช็อคที่เจอวันไนท์สแตนด์ของตนเทียบไม่ได้เลยกับอาการตื่นตะลึงในรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายที่ยังคงหล่อเหลาอย่างร้ายกาจ ทั้ง ๆ ที่ใต้ตาโหลลึกเพราะอดหลับอดนอน

ตัดภาพมาที่เขา ดูหน้าเขา ดูเนื้อตัวร่างกายของเขา สภาพอิดโรยเหมือนวิ่งไปให้รถสิบล้อชนเล่นสักห้ารอบ แถมยังถูกทักตอกย้ำตั้งแต่ยามหน้าบริษัท เพื่อนร่วมงาน รุ่นพี่ร่วมแผนก รุ่นน้องร่วมโปรเจค ป้าแม่บ้าน หรือแม้กระทั่งท่านประธาน ด้วยประโยคที่มีเนื้อหาประมาณว่า ‘วู้ เมื่อคืนหนักไปหน่อยล่ะสิ?’ ตามด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยเลศนัย

ซึงกวานเลือกที่จะก้มหน้าก้มตา ถ้ามุดเข้าไปในใต้โต๊ะได้ก็คงทำไปแล้ว เขาพยายามไม่มองตัวต้นเหตุของปัญหาใหญ่ในชีวิตที่กำลังยืนยิ้ม (หล่อ) โง่ ๆ ไม่มีพิษไม่มีภัยอยู่หน้าห้อง 

ต่างกับตอนที่อยู่บนเตี—

แม่ง

โมโหตัวเองไม่น้อยที่ไม่อาจปัดความทรงจำลางเลือนยามตนเอง ‘สนุกสุดเหวี่ยง’ กับรสรักเร่าร้อนที่อีกฝ่ายขยันป้อนให้ออกไปได้

สีหน้าและท่าทางเลิ่กลั่กของเขาคงชัดเจนมากจนซอกมินซึ่งเป็นรุ่นพี่แผนกเดียวกันหันมากระซิบถาม

“รู้จักกันเหรอ?”

เหมือนจะรู้ตัวว่าตนกำลังอยู่ในประเด็นสนทนา จู่ ๆ ชเว ฮันซลก็หันมายิ้มหวาน (ยิ้มเดียวกับที่ตกเขาได้เมื่อคืน) ให้เขา

“ใช่ไหมซึงกวาน?”

“ไม่รู้ฮยอง ผม—”

“บู ซึงกวาน!” เสียงของชายสูงวัยผู้ดำรงตำแหน่งบอสแสนรักแสนชังดังขึ้น “ในฐานะที่เธอเคยทำโปรเจคเอมาก่อน คงไม่ลำบากใช่ไหมถ้าฉันจะให้หลานของฉันศึกษางานจากเธอ”

เวร...

“ครับ?”

“เธอไม่ตั้งใจฟังอย่างนั้นเหรอ?”

เวรแล้วไง

“ฟังครับฟัง แต่... ท่านประธานครับ เรื่องที่คุณพูดเมื่อครู่ ผมเกรงว่าผมอาจไม่มีศักยภาพพอที่จะ—”

“ฮันซลสนใจต่อยอดโปรเจคเอที่เธอเคยทำนะซึงกวาน ดังนั้น ที่ฉันพูดเมื่อกี้จึงไม่ใช่ทางเลือก คำตอบมีเพียงอย่างเดียวคือครับ เข้าใจใช่ไหม?” 

เออ เข้าใจก็ได้วะ 

“.......ครับ”

เสียงตบโต๊ะดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดในห้องประชุม จะมาจากใครได้ถ้าไม่ใช่—

“ฉันไม่ค่อยได้ยินน่ะ” ประธานบริษัทเอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาดุจ้องหนึ่งในพนักงานคนโปรดของตนเขม็ง มือหมุนไปมาเหมือนกำลังปรับเสียงวิทยุสมัยคุณปู่ “ช่วยตอบให้เหมือนตอนขอโบนัสเพิ่มได้ไหม”

ซึงกวานกลอกตาในใจร้อยแปดรอบ พลางสูดลมหายใจจนเต็มปอด ถ้าตาไม่ฝาดเหมือนจะเห็นหลานชายของประธานบริษัทพยายามกลั้นขำจนหน้าดำหน้าแดง

“ครับโว้ย! ท่านประธาน!”

นั่นแหละครับ 

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ชีวิตของบู ซึงกวาน ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

End.

◍ ◍ talk with me free wifi :

- ที่จริงมันควรเป็นฟิคเรท nc แต่ตอนนี้เราแต่งฟิคโทนนั้นไม่ได้อีกแล้ว (ปิดตาเขิน) จึงออกมาในรูปแบบนี้ ซึ่งเราชอบมาก 

- มันคือฟิครอมคอมที่ไม่มีแก่นสารใดๆทั้งสิ้น

- ยืมประโยคเด็ดของ fifty shades of grey มาใช้ ทั้งที่ยังไม่เคยดูจนจบเลย

- ท่านประธานนี่แอบยืมคาร์ของ michael scott จาก the office มานิดหน่อย เราชอบเขามาก ถ้าได้เขียนต่อ บทท่านประธานจะมีสีสันระดับหนึ่งในฐานะมือชงแบบไม่รู้ตัว

- มีอะไรติชมกันได้ที่ #kurofics ในทวิตภพหรือจะคอมเมนต์ตรงนี้ก็ได้นะคะ น้อมรับฟังเสมอ

- enjoy reading ♡