Theme: Smile

Pairing: Chwe Hansol x Boo Seungkwan

Rating: PG18 

Warning: 

- เรื่องนี้มีประเด็น Rape/Non-Con และการฆ่าตัวตาย หากอ่อนไหวในเรื่องดังกล่าวไม่ควรอ่านนะคะ

- เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

◍ ◍ แนะนำให้ลองฟังเพลง Still ของ Commodores (Long ver.)

I do love you,

Still.

1

“คุณเป็นแฟนของพี่ฮยอนจา?” เด็กหนุ่มมองภาพของพี่สาวคนเดียว พี่สาวที่เขารักจับมือกับผู้ชายที่เขาเพิ่งเจอเมื่อสามวันก่อน

ผู้ชายที่ให้เขายืมร่มในเย็นวันที่ฝนตกกระหน่ำ

บู ซึงกวานของพี่ฮยอนจา

“อืม ยินดีที่ได้รู้จักนะ” รอยยิ้มสดใสที่ส่งมาให้ไม่ทำให้คนมองรู้สึกดีเลยแม้แต่นิด

ตรงกันข้าม ฮันซลชิงชังเจ้าของรอยยิ้มน่ารำคาญนี้เสียด้วยซ้ำ

เขาเกลียดคน ๆ นี้ ฮันซลคิดเช่นนั้น

2

“น่าอิจฉาจังเลยนะครับ”

“หืม?” ซึงกวานมองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ ฮันซลบอกเขาว่าอยากแวะดูวิวริมแม่น้ำฮัน พอเห็นสีหน้าเพื่อนรุ่นเดียวกันและยังพ่วงตำแหน่งน้องชายต่างมารดาของแฟนสาวดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาจึงตามใจอีกฝ่ายและยอมมาเดินเป็นเพื่อน

แม้บางอย่างจะบอกเขาว่าอย่าไว้ใจเด็กหนุ่มลูกครึ่งคนนี้ก็ตาม

“คุณกับพี่ฮยอนจาน่ะครับ” ฮันซลมองเหม่อไปยังพื้นน้ำราบเรียบตรงหน้า ก่อนจะแค่นหัวเราะ “...ผมนี่ไร้สาระจริง ๆ”

ซึงกวานมองซีกหน้าด้านข้างของอีกฝ่าย หลากความคิดตีกันในหัว พยายามผลักความคิดด้านร้าย ๆ ออกไป และหาประโยคที่ดีที่สุดสำหรับสถานการณ์น่าอึดอัดเช่นนี้

“เธอ... น้อยใจฮยอนจาสินะ?”

ถึงในใจของซึงกวานจะอยากถามว่า ‘เธอรักฮยอนจา รักที่เหมือนฉันรักรึเปล่า?’ ก็ตาม

“ความรักที่ฮยอนจาให้ฉันน่ะ เล็กน้อยมากเลยนะเมื่อเทียบกับเธอ เขาน่ะคิดถึงน้องชายของเขาตลอดเลยรู้ไหม?” 

“......”

“ฉันก็แค่คนนอก ความรักของฉันกับฮยอนจามันขึ้นอยู่ระหว่างเรา มันอาจจะยืนยาวหรือสั้นกุดก็ได้... แต่กับเธอ ความรักที่เขาให้ มันอยู่กับเธอตลอดนะ ความรักระหว่างพี่น้องน่ะแข็งแรงจะตายไป”

เด็กหนุ่มร่างเล็กกว่ายกมือขึ้นลูบหัวคนที่ยืนข้าง ๆ ตนอย่างลืมตัว แต่เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาต่อต้านกลับมา เขามอบรอยยิ้มที่แม่บอกว่าใครเห็นก็ต้องรู้สึกดีให้อีกฝ่ายไป

“ยิ้มได้แล้วนะ ไอ้เสือ”

3

วันนี้พ่อกับแม่ของเขาไปต่างประเทศ ส่วนฮยอนจาไปแข่งขันตอบปัญหาวิชาการที่ปูซาน

ฮันซลยกยิ้มกับภาพที่เขาเห็นในตอนนี้

“อย่าทำแบบนี้...” ซึงกวานเอ่ยเสียงสั่น พยายามอย่างยิ่งที่จะผลักร่างของเขาออกห่างจากตน ยาที่ผสมในโคล่าเริ่มออกฤทธิ์ทีละน้อย

เด็กหนุ่มอาศัยร่างกายที่สูงใหญ่กว่ากดร่างร้อนผ่าวลงบนเตียงนอน ดวงตาจับจ้องใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ผิวกายนวลเนียนภายใต้ยูนิฟอร์มสีขาวที่กระดุมเสื้อกว่าครึ่งถูกปลดออก ภาพตรงหน้าเร้ากำหนัดในตัวเด็กหนุ่มอายุ 18 ได้เป็นอย่างดี

“ได้โปรด” ฮันซลหรี่ตามองเจ้าของวาจาอ้อนวอนแล้วนึกเวทนา เขาไล้ริมฝีปากไปตามลาดไหล่ขึ้นไปบนลำคอ ก่อนจะกดจูบเนื้ออ่อนข้างใบหูนิ่ม

“คุณ... ไม่ควรเข้ามาในชีวิตของเธอเลย” เขากระซิบเสียงเย็น “ทั้งที่เรา... น่าจะเป็นเพื่อนกันได้แท้ ๆ”

มือลูบไล้ไปตามเนื้อตัวสั่นเทา พลางลอบสังเกตใบหน้าแดงก่ำด้วยแรงอารมณ์ของคนข้างใต้

“ซึงกวาน”

เขาตัดสินใจแล้วที่จะให้บทเรียนกับคนที่จะมาแย่งของของเขา

“มันคือความผิดของคุณ”

4

ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น กว่าซึงกวานจะมาเรียนตามปกติได้ใช้เวลาเกือบเดือน

พร้อมกับข่าวลือหนาหูว่าเด็กหนุ่มจะย้ายกลับบ้านที่เชจูหลังจากจบการศึกษา

ใบหน้าสดใสหมองลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ซึงกวานก็คือซึงกวาน เขาคิดว่าตนแข็งเข้มกว่าใคร สามารถยิ้มและหัวเราะได้ตามปกติ 

รวมทั้งตัดสมาชิกครอบครัวชเวออกจากชีวิตโดยไม่คิดจะร่ำลากันแม้แต่นิดเดียว

ฮยอนจาพยายามติดต่อเขาหลายครั้ง แต่เด็กหนุ่มกลับตอบเธอไปสั้น ๆ ว่า ‘ฉันมีคนอื่นแล้ว’

โชคดีที่เขากับเธออยู่คนละโรงเรียนกัน

โชคดีจริง ๆ 

หากแต่ความเข้มแข็งของเด็กหนุ่มมลายหายไปแทบจะทันทีที่เห็นชเว ฮันซล ยืนรอใครสักคนหน้าโรงเรียนของเขา

ที่เลวร้ายไปกว่านั้น เขาคือคนที่อีกฝ่ายกำลังรอ

“ผม... ขอโทษ...” ประโยคแรกที่ฮันซลเอ่ยขึ้น น้ำเสียงสั่นเทาเกินกว่าจะเชื่อได้ว่าคน ๆ นี้เป็นคนเดียวกับเด็กหนุ่มใจร้ายที่ใช้กำลังข่มเหงเขา

นั่นทำให้ซึงกวานหวาดระแวง

“ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมัน—”

“อย่าเจอกันอีกเลย” 

“ผม...”

“อย่า!” ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นฮันซลเดินเข้ามา เขาขยับหนีพลางถอยห่างในทันที น้ำตาไหลอาบแก้มจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา

“ฉันว่าฉันพูดชัดแล้วนะ ถ้าเธออยากขอโทษ ก็อย่าได้เจอกันอีก...”

“ผมยอม—”

“ออกไป!” 

“......”

“อย่าเข้ามาใกล้เด็ดขาด”

“...ผมขอโทษ”

ซึงกวานกะพริบตาไล่หยาดน้ำที่เอ่อคลอ เขาเกลียดคำขอโทษที่ช่วยแก้ไขอะไรไม่ได้เช่นนี้เหลือเกิน

“ลาก่อน...” 

5

ชีวิตของชเว ฮันซล เหมือนหนังตลกร้ายสักเรื่อง

เขาเข้าใจมาตลอดว่าซึงกวานสามารถดูแลตัวเองได้ดี ใช่ ภายนอกอีกฝ่ายดูเป็นเช่นนั้น ก่อนที่ทุกอย่างที่เขาเคยคิดจะพังไม่เป็นท่า

ฮยอนจาวิ่งกระหืดกระหอบมาเคาะประตูห้องของเขากลางดึกคืนหนึ่ง ร้องไห้ขอให้เขาไปส่งที่โรงพยาบาล บอกว่าอดีตแฟนหนุ่มของเธอพยายามฆ่าตัวตาย แต่ไม่สำเร็จ

เลือดในกายของเขาเย็นเยียบ

เด็กหนุ่มรอจนอาการของซึงกวานดีขึ้น ก่อนหน้านั้นเขารวบรวมความกล้าเพื่อบอกความจริงกับพ่อแม่ของเขา ฮยอนจา และพ่อแม่ของซึงกวาน เขายอมรับทุกอย่าง ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเจ็บปวดเพียงใด

เขาแค่อยากแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด

“ดูสิ่งที่เธอทำกับฉันสิ...”

แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น

“ฉันเหมือนตกนรกทั้งเป็น กลัวทุกอย่าง ระแวงทุกอย่าง เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง?!”

มือที่มองไม่เห็นฉีกทึ้งหัวใจของฮันซลเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มของคนตรงหน้าช่างน่าสงสาร เขามองเจ้าของร่างเล็กที่สะอื้นไห้จนไม่อาจต่อว่าอะไรเขาได้ 

เด็กหนุ่มอยากเข้าไปหา อยากปลอบประโลม แต่พอเห็นสีหน้าตื่นกลัวของอีกฝ่าย เขาไม่อาจทำสิ่งใดได้เลย นอกจากยืนนิ่ง

หากเขาย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะไม่ทำเช่นนั้นกับซึงกวานเป็นอันขาด

ฮันซลเกลียดตัวเองในวันนั้น

และเกลียดยิ่งกว่า... ที่เขาไม่อาจย้อนเวลาได้ดังใจปรารถนา

ผลของการกระทำของเขากำลังฆ่าซึงกวานทั้งเป็น

“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก”

“ได้โปรด...” เขาอ้อนวอน “ให้ผมช่วยคุณ”

“ออกไป!”

“ให้ผมได้รักษาคุณ... ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ผมสัญญา ผมจะทำให้คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิม”

ประโยคของเขาทำให้อีกฝ่ายร้องไห้หนักกว่าเก่า

“ไม่มีทาง...” ซึงกวานเอ่ยเสียงแผ่ว “ฉัน... ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิม...” 

“ไม่มีวัน...”

6

กว่าสองปีแล้วที่ฮันซลอยู่เคียงข้างเขา

ฝนดาวตกในตอนนี้ช่างสวยงาม เป็นของขวัญวันเกิดปีที่ 20 ที่ฮันซลมอบให้เขา

หากเขากับอีกฝ่ายรู้จักกันในสถานการณ์ที่ดีกว่านี้ 

เขาคงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก

แม้เขาอยากเป็นคนที่โชคดีคนนั้นเพียงใด แต่ก็รู้ดีกว่าใครว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้

“ผมจะรอวันที่คุณกลับมายิ้มอีกครั้ง”

เขามองเด็กหนุ่มร่างสูงที่หันมายิ้มให้ ขณะขยับมือมากุมมือของเขาไว้หลวม ๆ

“ผมรักคุณนะ”

ซึงกวานหลุบตาลง คำสารภาพที่เรียบง่ายมีผลกับจิตใจของเขาจนอยากจะร้องไห้ออกมา เขาจึงเลือกที่จะเงียบ รู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้ฮันซลต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับความเฉยชานี้

บาดแผลครั้งนั้นใหญ่กว่าที่เขาคิด

เขาทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันท่ามกลางอากาศเย็นสบายและความเงียบสงบอยู่พักใหญ่ 

ซึงกวานเงยมองผืนฟ้าสีดำสนิทที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ ก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่ค้างคาใจมานานแสนนาน

“ฮันซล...”

“ถ้าฉันยิ้ม... เธอจะมีความสุขใช่ไหม?”

เจ้าของชื่อมองหน้าเขา

“ถ้าคุณยิ้มเพราะอยากยิ้ม ยิ้มเพราะคุณมีความสุข... ใช่ ผมจะมีความสุข” 

“......”

“อันที่จริง แค่ได้อยู่กับคุณ... ได้ดูแลคุณ ผมก็มีความสุขมากพอแล้ว”

เด็กหนุ่มลูกครึ่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง รอยยิ้มนี้งดงามราวดวงดาวที่ส่องสว่างในคืนมืดมิด งดงามจนดวงตาของเขาพร่ามัว

ซึงกวานยิ้มให้กับภาพตรงหน้า 

พร้อมทั้งสัญญากับตัวเองว่าจะจำรอยยิ้มที่สวยงามนี้... ไปตลอดทั้งชีวิตของเขา

7

“ฉัน... ไม่เคยมีความสุขเลยตั้งแต่วันนั้น”

“ฉันอยากยิ้มให้เธอมากกว่านี้ ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ไม่ได้”

“นี่อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุด แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของเธอ ทั้งหมดคือการตัดสินใจของฉัน ทั้งหมดเป็นเพราะฉันที่ไม่สามารถจัดการตัวเองได้... อย่าโทษตัวเองหรือจมปลักกับมัน ฉันให้อภัยเธอตั้งแต่วันเกิดของฉันแล้ว มันเป็นวันเกิดที่วิเศษที่สุดเลย”

“ฉันน่ะ ชอบรอยยิ้มของเธอมาก ๆ หวังว่าเธอจะยิ้มบ่อย ๆ นะ”

“เธอคงจะร้องไห้อยู่แน่ อย่าคิดมากนะ ถึงจะห้ามความคิดของเธอไม่ได้ แต่ถ้าเธอรักฉัน... ช่วยใช้ชีวิตที่เหลือแทนฉันด้วย มีความสุขแทนฉันทีนะ”

“ฉันรักเธอ ฮันซล ขอโทษที่ไม่ได้พูดประโยคนี้ต่อหน้าเธอ แต่ฉัน... ฉันรักเธอจริง ๆ”

“ลาก่อน ไอ้เสือ”

“จากซึงกวาน”

End.

◍ ◍ talk with me free wifi :

- ขอโทษนะคะ (กราบ) เรื่องโทนนี้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งไม่ได้จริงๆ

- จำไม่ได้ว่าทำไมถึงเขียนเรื่องนี้ออกมา น่าจะเป็นช่วงที่เคยถกกับเพื่อนว่าถึงฝ่ายคนกระทำจะดีขนาดไหนก็ไม่น่าจะทำใจรักได้อย่างมีความสุขหรอก ยิ่งเรื่องนี้จิตใจฝ่ายถูกกระทำบอบช้ำพอสมควรและเป็นบาดแผลในใจที่ใหญ่มากด้วย

- ไม่ค่อยเจอฟิคที่เขียนคาร์น้องฮันซลร้ายๆเท่าไหร่ เคยเจอแค่เรื่องเดียว อ่านแล้วกลัวน้องมาก เลยอยากลองเขียนอะไรประมาณนี้ซักครั้ง (กราบน้องงามๆสามที คือตัวจริงน้องน่ารักน่าหยิกมาก พี่ขอโทษ)

- น่าจะไม่เขียนอะไรแนวนี้อีกแล้ว ดำดิ่งมาก

- มีอะไรติชมกันได้ที่ #kurofics ในทวิตภพหรือจะคอมเมนต์ตรงนี้ก็ได้นะคะ น้อมรับฟังเสมอ

- enjoy reading ♡