นัน วนันต์ ชวมงคลกุล (อายุ 21)

x

ขวัญ กรวิก บูรณ์อนันต์ (อายุ 22)

ทุกคนต่างมองว่าวนันต์ ชวมงคลกุล เป็นคนที่โชคดีและเพียบพร้อมในทุกอย่าง ไม่ว่าจะชาติตระกูล รูปลักษณ์ และฐานะทางสังคม แต่หารู้ไม่ว่าคนที่ใครต่างก็มองว่าโชคดีอย่างเขาไม่ได้มีชีวิตสมบูรณ์แบบอย่างที่คิด ถ้าจะพูดให้ถูก ความสุขได้ถูกพรากไปจากเขาตั้งแต่วันที่แม่เสียชีวิต เด็กหนุ่มที่อายุย่างเข้า 17 ในตอนนั้นรู้สึกเคว้งคว้างและโดดเดี่ยวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เหมือนโลกทั้งใบหันหลังให้เขา แม้กระทั่งคนในครอบครัว 

จนวันหนึ่ง วันที่ตรงกับวันคล้ายวันเกิดอายุครบ 18 ปีของเขา พ่อได้พาสิ่งที่ตนเรียกว่า ‘ของขวัญ’ อย่างเต็มปากเต็มคำเข้ามาในบ้านชวมงคลกุล 

ผู้หญิงคนนั้น

แม่เลี้ยงของเขา

เด็กหนุ่มละความสนใจกับเค้กช็อคโกแล็ตเจ้าโปรด เทียนที่ยังไม่ทันได้จุดจนครบ เขาลุกขึ้นเต็มความสูง ขยับเก้าอี้กระแทกกับโต๊ะเต็มแรง 

วนันต์รู้ถึงพิษร้ายที่เรียกว่าความเกลียดชังครั้งแรกในวินาทีนั้น

ดวงตาคมเหลือบมองแม่เลี้ยงคนใหม่และเด็กหนุ่มอีกคนที่คาดว่าจะเป็นลูกชายของเธอ 

เขาจำดวงตากลมโตที่ดูตื่นตระหนกคู่นั้นได้เป็นอย่างดี

นี่เป็นครั้งแรกเช่นกันที่เขาพบกับกรวิก บูรณ์อนันต์

II

“กลับมาแล้วเหรอลูก” 

วนันต์ที่เดินตามหลัง ‘ลูก’ ของประโยคนั้นมาห่าง ๆ มองผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามากอดหอมลูกชายของตนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “แม่เพิ่งอบคุกกี้ของโปรดหนูเสร็จพอดี” ก่อนจะรู้สึกตัวว่ามีเขาอีกคนที่กลับบ้านมาเหมือนกัน

เธอยิ้มกว้างให้เขา ดวงตาอ่อนล้าคู่นั้นเต็มไปด้วยความดีใจ

“ป้าเพิ่งจะอบคุกกี้เสร็จ ถ้านันไม่รังเกียจ—”

“เขาไม่ทานหรอกฮะ ปล่อยให้คุณเขาพักผ่อนเถอะ”

วนันต์เลิกคิ้วมองกิริยาคล้ายจะประชดประชันในทีของ ‘พี่ชาย’ อย่างสนใจ

“ขวัญ แม่บอกแล้วไง—”

“ขอบคุณครับคุณป้า ผมกำลังหิวพอดี” กรวิกหันมามองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะหันกลับไปสนใจมารดาของตนดังเดิม ดวงตาคมมองตามแผ่นหลังของแม่ลูกบูรณ์อนันต์ ภาพของอีกฝ่ายที่โอบเอวของหญิงสาว เห็นท่าทีร่าเริงซึ่งผิดจากตอนที่อยู่บนรถกับเขาลิบลับแล้วอดจะหัวร่อไม่ได้

“หอมมากเลยฮะ” 

วนันต์มองเจ้าของใบหน้าทะเล้นที่แสร้งสูดกลิ่นหอมที่อบอวลในห้องครัว เจ้าตัวแย้มยิ้มสดใสขณะเอื้อมมือไปหยิบคุกกี้ในจาน 

“ไม่ล้างมือก่อนเหรอขวัญ เพิ่งเล่นอะไรสกปรก ๆ มาไม่ใช่รึไง?” 

ดวงตากลมเบิกกว้างจนน่าขันหลังจากเขาเอ่ยออกไป ก่อนจะหันไปมองมารดาของตนที่ดูจะไม่เข้าใจสถานการณ์นี้เสียเท่าไหร่ 

“ขวัญ... เพิ่งเล่นบาสมาน่ะแม่” กรวิกหัวเราะ แต่ดวงตาคู่นั้นที่เหลือบมายังน้องชายต่างสายเลือด ดูก็รู้ว่าไม่ได้สนุกกับการหยอกเย้าครั้งนี้ของวนันต์นัก “ไม่คิดว่านันจะถือเรื่องแบบนี้ด้วย”

“ไม่ถือไม่ได้หรอก มือของฉันก็สกปรกเหมือนกัน ถ้าไม่ล้างคงไม่ดีเท่าไหร่” เด็กหนุ่มลูกครึ่งอเมริกันเอ่ยเสียงเรียบ เขาเดินผ่านกรวิกเหลือบมองความกระอักกระอ่วนของคนตัวเล็กกว่าแล้วลอบยิ้ม

“ไปล้างมือเถอะลูก อย่าถือสาน้องเลยนะ ตามประสาคนเรียนหมอน่ะ” กรวรรณพยายามตะล่อมลูกชาย เขาไม่รู้ว่าสองแม่ลูกมีสีหน้าเช่นไร แต่จากเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่เดินมายังเขาก็น่าจะเดาอารมณ์บูรณ์อนันต์คนลูกได้

วนันต์แสร้งล้างมือเชื่องช้า เขาหันไปยิ้มให้กับคนอายุมากกว่าด้วยรอยยิ้มที่อีกฝ่ายเคยพูดอย่างตรงไปตรงมาว่าไม่ชอบ 

เสียงโทรศัพท์จากห้องรับแขกดังขึ้น เด็กหนุ่มร่างสูงเอี้ยวไปดูจนแน่ใจว่าแม่เลี้ยงของตนเดินไปรับโทรศัพท์แล้ว จึงขยับให้กรวิกเข้ามาล้างมือต่อจากตน

“เป็นบ้าอะไรของนาย?”

บุตรชายคนเล็กของชวมงคลกุลเหยียดยิ้ม ขณะเช็ดมือกับผ้าขนหนู “ฉันพูดผิดตรงไหน ต้องให้ฉันทวนรึเปล่าว่ามือของเราสกปรกเพราะอะไร”

“อย่าพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าแม่ของฉันอีก”

“ว้าว” วนันต์หัวเราะในลำคอ “ไม่เคยรู้เลยนะเนี่ยว่านายต่อรองกับฉันได้ขนาดนี้ กรวิก” 

เด็กหนุ่มร่างสูงเอื้อมไปจับมือของคนที่จะร้องไห้อยู่รอมร่อไว้ ดวงตาคมจ้องเข้าไปในนัยน์ตาสีเข้มสั่นระริกที่ไม่มองทางใดเลยนอกเสียจากมือของเขาที่ขยับสอดประสานกับตนจนแนบแน่น “กลัวคุณแม่ที่แสนดีของนายจะรู้หรือไงว่าลูกชายตัวเองใจแตกขนาดนี้”

วนันต์เกลี่ยนิ้วโป้งบนหลังมือกรวิกไปมา พลางเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้อีกฝ่าย “ฉันไม่แคร์หรอกนะ ถ้าจะต้องกลับไปเป็นไอ้เด็กเวรอย่างที่นายเคยเรียกน่ะ...” กดจูบที่ขี้แมลงวันสามจุดตรงข้างแก้ม “ชอบจะตายเวลาบ้านหลังนี้ลุกเป็นไฟ”

ดวงตากลมเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตายามผินหน้ามาทางวนันต์ ริมฝีปากอิ่มถูกเจ้าตัวเม้มกัดจนแดงช้ำ เด็กหนุ่มช้อนตามองเขาคล้ายจะขอความเห็นใจ ก่อนจะหลับตาลงขณะส่ายหน้าเป็นเชิงยอมแพ้

น่าสงสาร 

แต่ก็น่ารังแกไม่แพ้กัน

“ร้องไห้ทำไมล่ะครับ?”

วนันต์ไล้ริมฝีปากซับหยาดน้ำตาบนแก้มเนียนอย่างแผ่วเบา เสียงครางในลำคอกับอากัปกิริยาคล้อยตามของอีกฝ่ายกวนจนตะกอนความปรารถนาที่เพิ่งนอนก้นกลับมาขุ่นคลักอีกครา 

เขาอยากทำมากกว่านี้เหลือเกิน

“พอแล้ว...” กรวิกที่ได้สติก่อน ดึงมือของตนออกจากการเกาะกุม เช็ดมือกับเสื้ออย่างลวก ๆ  และเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารโดยไม่หันกลับไปมองเขา

วนันต์ยิ้มให้กับภาพตรงหน้า เขาพึงใจในชัยชนะของตนไม่น้อย เลือดในกายของเด็กหนุ่มสูบฉีดจนแทบคลั่ง

บ้านหลังนี้ก็ไม่เลวเท่าไหร่

“ขวัญ เมื่อกี้ตามิ่งโทรมา เขาบอกว่าติดต่อหนู

ไม่ได้” เสียงของกรวรรณหยุดแผนการในหัวของเขาเสียสิ้น เด็กหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับกรวิกที่กำลังควานหาโทรศัพท์ของตน 

วนันต์ลอบสังเกตความร้อนรนของคนตรงหน้าอย่างสนใจ 

“หนูนี่จริง ๆ เลยนะขวัญ” คนเป็นแม่ตำหนิ “ทีหลังจะเลื่อนนัดอะไรก็ควรบอกพี่เขาไว้ก่อนนะลูก ตามิ่งแกยิ่งขี้กังวลอยู่ด้วย”

“แม่ฮะ อย่าเพิ่งสิ ขวัญหาโทรศัพท์ไม่เจอเนี่ย”

“นายลืมไว้ในรถหรือเปล่า?” เด็กหนุ่มที่นั่งนิ่งมานานตัดสินใจเอ่ยแทรกบทสนทนาของสองแม่ลูก แสร้งลืมว่าเขาเองเนี่ยแหละที่เป็นคนหยิบโทรศัพท์จากมือของกรวิก ปิดมัน และโยนไปเบาะหลัง

...ก่อนที่เขาจะดึงร่างเล็กกว่าเข้ามาแล้วทำอะไร ๆ หลังจากนั้น

“เดี๋ยวฉันไปดูให้”

แต่รอยยิ้มในใจของวนันต์หายไปแทบจะในทันทีที่เห็นคน ๆ หนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหน้าพ่อของตนเองหลังจากที่ทะเลาะอย่างหนักเมื่อสองเดือนก่อน

บรรยากาศอึมครึมเช่นนี้เป็นเรื่องปกติของครอบครัวชวมงคลกุลไปเสียแล้ว แม้มันจะเริ่มเกิดขึ้นตั้งแต่แม่ของเขาจากไป แต่สิ่งที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกชายคนเล็กของบ้านย่ำแย่ลงในทุก ๆ ครั้งที่เจอหน้าก็คือการเข้ามาของกรวรรณ

เมื่อวนันต์อายุมากขึ้น เขาเลือกที่จะไม่โทษ

ผู้หญิงคนนั้นฝ่ายเดียว อาจเป็นเพราะกรวิก

เล่าเรื่องราวหลาย ๆ อย่างเกี่ยวกับแม่ของตนให้เขาฟัง และจากที่เขาเห็นมาตลอดสามปีหลังจากกรวรรณเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชวมงคลกุล เธอดูแลเอาใจใส่เขาดีไม่ต่างกับลูกชายของเธอ

นั่น... จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาชิงชังในตัวบิดามากขึ้น

คนที่เอ่ยคำรักกับร่างเย็นเยียบของผู้หญิงคนหนึ่ง เมินคำขอสุดท้ายของเธอที่ให้รักและดูแลศรันย์กับเขา ทำให้ลูกชายทั้งสองมีความสุขที่สุดเท่าที่คนเป็นพ่อจะทำได้ แต่สุดท้าย ผู้ชายคนนี้กลับพาผู้หญิงอีกคนเข้ามาแทนที่ ซ้ำร้ายยังเลือกเปิดตัวในวันเกิดของลูกชายคนเล็กของตน...

ในวันที่เด็กคนนั้นควรจะมีความสุขที่สุด

“สวัสดีครับ” 

วนันต์ยกมือไหว้อย่างเสียไม่ได้ พยายามข่มโทสะที่ไม่รู้ว่ามาจากที่ใดบ้างภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย

“ถ้าฉันไม่ไปไหน แกคงไม่คิดที่จะโผล่หัวมาสินะ” ดูเหมือนว่าบิดาของเขาจะไม่เห็นถึงความพยายามนี้สักเท่าไหร่ คำพูดประชดประชันค่อย ๆ รื้อทึ้งความอดทนของเด็กหนุ่มทีละน้อย

“ผม... มาเอาหนังสือครับ”

“แล้วแต่แกก็แล้วกัน” ผู้เป็นบิดาไหวไหล่ วนันต์เห็นอีกฝ่ายเบนความสนใจไปที่สองแม่ลูกที่โต๊ะอาหาร สีหน้าที่ผ่อนคลายกับรอยยิ้มบางที่เขาไม่เคยได้รับปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพ่อ “วันนี้เหมือนกรวรรณจะเป็นคนเตรียมอาหารเย็น ทานข้าวด้วยกันสิ”

เด็กหนุ่มเหยียดยิ้มกับตนเอง “ไม่ดีกว่าครับ” และเดินเลี่ยงบิดาออกมา

“นัน”

หากแต่เสียงเรียกของชายผู้นั้นหยุดขาทั้งสองของเขาไว้

“ครับ?”

คน ๆ นั้นยิ้มให้เขา

“ในที่สุด... ครอบครัวของเราก็สมบูรณ์เสียที” น้ำเสียงผ่อนคลายที่เขาไม่ได้ยินมาแสนนานดังขึ้น “ฉัน... อยากเห็นแกมีความสุขนะ นัน” ประโยคนั้นทำให้ภายในหัวของเด็กหนุ่มแดงฉาน ก่อนจะกลายเป็นสีดำสนิท 

เขาทั้งโกรธและอยากร้องไห้ในคราวเดียวกัน

‘ครอบครัว’ ที่ผู้ชายคนนั้นเอ่ยถึงไม่ใช่ครอบครัวของเขา 

ไม่ใช่เลย

“แกสมควรที่จะได้รับมัน”

สีหน้าอ่อนแรงของแม่ที่พยายามฝืนยิ้มทั้ง ๆ ที่วาระสุดท้ายของชีวิตเธอใกล้จะมาถึง เข้ามาในความทรงจำของเขา

‘You deserve it, sweetheart.’ 

“ผม...” 

วนันต์คลายมือที่กำแน่นเมื่อครู่ เขาหลับตาลง 

“มีความสุขดีอยู่แล้วครับ”

เมื่อเขาเดินกลับมาในบ้านอีกครั้ง ไม่มีเงาของผู้เป็นพ่อและกรวรรณ เหลือเพียงเจ้าของร่างเล็กที่ยืนรอเขาอยู่

“โอเคใช่ไหม?” กรวิกเอ่ยถามหลังจากที่เขายื่นโทรศัพท์ให้ แววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยกับมือนิ่มที่เอื้อมมาจับมือเขาทำให้หัวใจอบอุ่นอย่างประหลาด “นัน...”

แต่มันยังคงหนักอึ้งอยู่ หนักจนเขาหายใจ

ไม่ออก

วนันต์จึงเลือกไม่เอ่ยคำใดออกไปและเดินผ่านอีกฝ่ายออกมา โดยหลังจากได้หนังสือที่ต้องการจากห้องของศรันย์ เด็กหนุ่มร่างสูงตัดสินใจกลับคอนโดทันทีเพราะไม่อยากต่อบทสนทนากับบิดาอีก 

ดวงตาคมเสมองขวดโหลขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ที่วางไว้บนเบาะฝั่งคนนั่ง ชวนให้นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาก่อนเขาจะออกมาจากบ้านหลังนั้น

‘เก็บไว้กินนะจ๊ะ ถ้าชอบบอกป้าได้ ไว้ป้าจะทำให้หนูทานนะ’ กรวรรณเอ่ยพลางลูบหัวของเขา วนันต์แปลกใจไม่น้อยที่คราวนี้เขาเลือกที่เงียบมากกว่าทำกิริยาน่ารังเกียจเฉกเช่นทุกครั้ง ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะจิตใจที่พร้อมจะแตกร้าวทุกเมื่อ หรือเพราะประโยคถัดมาของเธอกันแน่ ‘ป้าต้องขอโทษนะที่คุกกี้ในโหลดูไม่ค่อยงามเท่าไหร่ เจ้าขวัญเล่นพยายามยัดให้เยอะที่สุด—

เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าดังขึ้นท่ามกลางเพลงสากลแนวอาร์แอนด์บีที่เขาเปิดคลอแก้เบื่อ 

kohrawic.kw 

วันนี้ไม่ไปไหนใช่ไหม

ส่งแม่ที่สนามบินแล้วจะไปหา

วนันต์ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

เขาเอื้อมเปิดขวดโหลแล้วหยิบคุกกี้ชิ้นหนาขึ้นมา ลิ้มละเลียดความหอมหวานของมันอย่างแช่มช้า

I

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ความเกลียดชังที่เขามีให้ ‘พี่ชาย’ คนนี้ในครั้งแรกแปรเปลี่ยนเป็นความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียกเช่นนี้ได้

วนันต์เกลียดที่กรวิกเป็นลูกของผู้หญิงคนนั้น เกลียดที่เจ้าตัวยังมีแม่ที่รักและห่วงใย แต่เขากลับเหลือแค่บิดาที่เย็นชาและพี่ชายที่เห็นแก่ตัว ศรันย์เลือกที่หนีไปเรียนต่อมากกว่าจะอยู่เคียงข้างเขา

วนันต์เกลียดความอวดดีจองหองของกรวิก เด็กหนุ่มผู้เป็นที่รักของใครต่อใครถือวิสาสะก้าวขาเข้ามาในชีวิตของเขา เจ้ากี้เจ้าการทำตัวน่ารำคาญ ไม่เคยละความพยายามที่จะดึงเขากลับบ้านชวมงคลกุล โดยอ้างว่าความรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องหนีมาอยู่คอนโดเพียงลำพัง แทนที่จะได้อยู่กับพ่อ 

แต่วนันต์ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า เขาชอบการมีอยู่ของกรวิกในชีวิตเขา

ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่อีกฝ่ายเริ่มมีอิทธิพลกับชีวิตของเขา อาจเป็นตอนที่เขารู้สึกว่าการมองกรวิกแย้มยิ้มและหัวเราะกับแม่ของตนนั้นเพลินตาไม่น้อย

หรืออาจเป็นเพราะเขารู้ว่าพี่ชายต่างสายเลือดคิดอย่างไรกับเขา

ดวงตากลมโตคู่นั้นซื่อตรงกับความรู้สึกเสมอ 

แต่วนันต์เลือกที่จะไม่ใส่ใจ เด็กหนุ่มกลับสมเพชตัวเองเสียด้วยซ้ำที่ได้รับความรักจากคน ๆ หนึ่ง เพียงเพราะชีวิตแสนบัดซบของเขา

จนกระทั่งวันหนึ่ง หลังจากฉลองวันคล้ายวันเกิดปีที่ 19 กับเพื่อนสนิท กรวิกได้แบกร่างของเขาที่เจ้าตัวคิดว่าเมามายมาส่งที่คอนโด แม้จะพร่ำบอกกับตนเองว่าเขาเกลียดคน ๆ นี้เข้าไส้เพียงใด น่าแปลกที่เขากลับยอมให้อีกฝ่ายใกล้ชิดถึงขั้นเช็ดเนื้อตัวให้

เจ้าของร่างเล็กอาจคิดว่าการที่เขาไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ยามที่เจ้าตัวเช็ดตัวให้นั้นหมายความว่าเขาเมามากจนไม่รู้สึกตัว ...เริ่มแรกวนันต์รู้สึกถึงสัมผัสแผ่วคล้ายขนนกปัดผมที่ปรกหน้าปรกตาให้อย่างอ่อนโยน

เขาชอบมัน

ก่อนจะรู้สึกถึงลมหายใจร้อนเป่ารดผิวกาย และริมฝีปากนิ่มค่อย ๆ จรดจูบบนหน้าผากของเขา

จูบนั้น... กับดวงตากลมที่เบิกกว้างยามเห็นเขาลืมตาขึ้นมา พังทุกปราการและความผิดชอบชั่วดีในใจไปเสียสิ้น

เปลวไฟที่เคยลามเลียอย่างเชื่องช้า เมื่อเจอน้ำมันเร่งเร้า เพลิงร้อนลุกลามอย่างรวดเร็วและทุกอย่างพลันมอดไหม้ มันแผดเผาทั้งเขาและกรวิก เหลือไว้เพียงเถ้าถ่านแห่งความสับสน จากที่เคยผลักไสอีกฝ่ายเพราะชังน้ำหน้า กลับกลายเป็นว่าความรู้สึกบางอย่างที่เด็กหนุ่มไม่รู้จักค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น

คราแรกวนันต์คิดว่าคือความเผลอไผล คราต่อมามันคือความลุ่มหลง จวบจนผ่านมากว่าสองปีแล้ว เขาไม่รู้เลยว่าเหตุใดถึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อกักขังให้นกการเวกตัวนี้อยู่แต่ในกรงทองของเขา ปรารถนาให้ดวงตาคู่นั้นมองมาที่เขาเพียงผู้เดียว

เด็กหนุ่มเริ่มละโมบ เขามิได้ต้องการแค่ความสุขจากร่างกายของ ‘พี่ชาย’ คนนี้ เขาต้องการมากกว่านั้น

แม้จะรู้แก่ใจว่าตัวเขาได้ทุกอย่างของกรวิก บูรณ์อนันต์ มาทั้งหมดแล้วก็ตาม

End.

◍ ◍ talk with me free wifi :

- กรวิกหมายความว่านกการเวกนะคะ เราชอบชื่อนี้มากๆ มันฝังหัวตั้งแต่ยืมนิยายบางกอกของพ่อมาอ่าน เรื่องนั้นพระเอกชื่อยมนา นางเอกชื่อกรวิก ชื่อ exotic มาก 

- ภูมิใจกับการตั้งชื่อมาก ชื่อของน้องทั้งสองเข้ากันมาก อย่างวนันต์คิดว่าตัวเองเป็นกรง แต่ไม่ใช่ เพราะน้องเป็นป่า นกการเวกเลยชอบที่จะอยู่กับน้อง ตอนตั้งชื่อเราแค่คิดให้ใกล้เคียงกับชื่อจริงของพวกน้อง ไม่คิดว่าจะน่าสนใจขนาดนี้

- โทนละครไทยน้ำเน่าปนๆกับ coming of age (รึเปล่า) 

• - ต้องขอบคุณเพลงใจเอย (ซึ่งไม่ได้เข้าอะไรกับเนื้อเรื่องเลย) ที่เราฟังวนตั้งแต่เริ่มเขียนจนแต่งจบ อาศัยว่าชอบทำนองกับเสียงคนร้องเท่านั้น
• 
  
• - ไม่รู้ว่าสังเกตกันรึเปล่า เราพยายามใส่ความอ่อนโยนในคาร์น้องวนันต์ ถึงจะชอบแกล้งน้องขวัญตลอดก็เหอะ ถ้ามีโอกาสเขียนอีกก็อยากจะสื่อว่าน้องเป็นคนอ่อนโยนให้มากกว่านี้ เป็นคนที่แข็งนอกอ่อนใน
• 
  
• - อยากจะบอกว่าหลังจากครั้งแรกของน้องทั้งสอง วนันต์ไม่ยอมแตะตัวน้องขวัญอีกเลยจนเขาอนุญาตนั่นแหละเลยเกิดครั้งที่สองและกลายเป็นคสพ.ไม่มีชื่อเรียกมากว่าสองปีแบบนี้

- ทอล์คที่ยาวพอๆกับฟิค...

- มีอะไรติชมกันได้ที่ #kurofics ในทวิตภพหรือจะคอมเมนต์ตรงนี้ก็ได้นะคะ น้อมรับฟังเสมอ

- enjoy reading ♡

• แก้ไขเพิ่มเติมครั้งที่ 1 (01.12.19)