คุณ ถ้าคุณคือเพื่อนของฉัน คุณจะโกรธเหมือนกับที่ฉันโกรธ

คุณเคยเข้าใจว่าเด็กเกิดมาโดยไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง แต่คุณจะรู้เข้าสักวันว่านั่นไม่ใช่ความจริง คุณในวัยห้าหกขวบเข้าใจอะไร ๆ มากกว่าที่พวกผู้ใหญ่มองเห็น เด็ก ๆ มีดวงตาที่พร้อมจะเก็บข้อมูลจากทุก ๆ อย่าง แต่การเติบโตจะค่อย ๆ เฉือนส่วนที่แย่ออกไปทีละน้อย พวกเขาบอก เก็บไว้แต่สิ่งดีเถิด จงอยู่ในกรอบ ในเกณฑ์ และเธอจะปลอดภัย

จากอะไร คุณอาจจะเคยนึกถาม ปลอดภัยจากใคร ก่อนที่คุณจะค่อย ๆ ลืมไปว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง คุณเรียนรู้ว่ามีอะไรบ้างที่คุณไม่ควรทำ ส่วนที่ถูกลอกออกไปเป็นสิ่งไม่ดี คุณเชื่อ พยายามจะเชื่อ แต่วันหนึ่งคุณก็สำลัก รีบร้อนไปคุ้ยหาชิ้นส่วนของคุณ จากถังขยะ จากหลังเกียรติบัตรและถ้วยรางวัล จากแผนกจิตเวชของโรงพยาบาล หรือจากสุสาน คุณไม่สนใจว่ามันจะสกปรกแค่ไหน คุณอยากได้มันกลับมา — หลังจากผ่านไปกี่ปีกันนะ ห้า? สิบ? — คุณลืมตาอีกครั้ง

คุณมองเห็น และคุณอยากกรีดร้อง

คุณรู้ว่ามีที่อื่นที่แย่กว่าที่นี่ คุณรู้ว่าถ้าคุณบังเอิญเกิดเป็นพลเมืองของประเทศอื่นบางประเทศจะมีกฎหมายประเภทที่สามารถเอาผิดกับเนื้อตัวร่างกายของคุณได้ แค่เพราะคุณ เป็นคุณ ประเทศอื่นที่ว่าไม่ไกลจากประเทศของคุณนัก แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่ที่นี่ ทว่านั่นไม่ได้ช่วยให้คุณรู้สึกแย่น้อยลงเลยสักนิดเดียว

คุณไม่ได้รู้สึกแย่เพราะตัวคุณเอง คุณโกรธความเข้าใจผิดและความเกลียดชัง คุณโกรธที่พวกเขาอยากจะแก้ไขให้คุณกลับมาปกติ ด้วยอะไรก็ตาม การจำกัดสิทธิคงเป็นหนึ่งในนั้น ราวกับการทำให้ทุกอย่างยากลำบากน้อยลงสักหน่อยจะเป็นการโปรยเศษทานแห่งความเมตตาที่คุณยังไม่สมควรจะได้รับ ชิงสุกก่อนห้าม เร็วไปไม่ดี คุณรู้ แต่แล้วพอดีคืออีกกี่ปีกันเล่า ต้นกล้วยนั้นถูกตัดทิ้งวางบนพานทองมาเก้าสิบปีแล้วไม่ใช่หรือ

คุณไม่ได้รู้สึกแย่เพราะคุณเป็นคุณ แต่พวกเขาดันอยากให้คุณหายจากความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจทั้งหมดนั้นด้วยตัวคุณเอง เริ่มที่ตัวเอง คุณจึงหลับตานึกภาพเปลือกกลวงว่างเปล่าของอะไรก็ตามและหลายสิ่งที่ควรจะเป็นสิทธิอันพึงมีของคุณซึ่งถูกตีตราว่าผิดกฎหมาย

คุณไม่รู้ว่าพวกเขากลัวอะไร แต่ก็อย่างว่า พวกเขามีทุกอย่างที่ต้องการกองอยู่เสียตรงหน้า ความหวาดวิตกกลัวเกรงว่าจะมีเศษเสี้ยวหนึ่งในนั้นถูกพรากเอาไป คุณที่ไม่มีอะไรอยู่ในมือเลยจินตนาการความกลัวระดับนั้นไม่ออก แต่คุณก็กลัว คุณกลัวเพราะคุณไม่รู้ว่าคุณต้องเก็บอะไรเป็นความลับบ้าง ทั้งชีวิตของคุณควรเป็นความลับ ยกเว้นเสียแต่ความสุขและความดีงาม พวกเขาเตือน ยิ้มสิ จงมีความสุขและทำความดี ไม่ต้องสนใจสิ่งอื่น แต่ความสุขและความดีของพวกเขาเป็นสีเทาเข้มเหมือนคนผสมสับสนระหว่างสีขาวกับดำ ทั้ง ๆ ที่สองสีนั้นแตกต่างกันอย่างชัดเจน

คุณอึดอัดอยากส่งเสียง คุณพูดได้ พวกเขาบอก ดังแค่ไหน คุณถาม ทุกอย่าง พวกเขาตอบ ไม่เสียเวลาไตร่ตรองเลยสักครึ่งวินาที ตราบใดที่คุณไม่ละเมิดสิทธิของผู้อื่น ท่องจำมาพร้อมสรรพ หลับหูหลับตาชนิดที่ว่าคงไม่ทันสังเกตกระมังว่าตอบไม่ตรงคำถาม เสรีภาพ พวกเขากล่าวคำนั้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบมั่นคง ขณะกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งวางทับอยู่บนสิทธิของเราเกือบจะทุกคน นั่นพวกเขาถืออะไรอยู่ในมือหรือ ปากกา กรรไกร หรือว่า — ว่าแต่ หลับตาอยู่อย่างงั้นแล้วรูปลักษณ์ภายนอกจะสำคัญอะไรนักหนา พวกเขามีดวงตาที่สามซ่อนอยู่ตรงไหนหรือเปล่า และถ้าคุณส่งเสียงตอนนี้คุณจะโดนจับกินไหม

คุณไม่ใช่ชายหรือหญิง แต่สิทธิที่จะเป็นอะไรก็ตามมันเป็นของของคุณมาตั้งแต่แรก คุณรู้มาตั้งแต่ยังเด็ก พวกเขาเอามันไปจากคุณ พวกเขาเอามันไปจากทุกคน และบางคนก็หันหลังให้คุณ เพราะคุณไม่เหมือนพวกเขา ไม่เหมือนสิ่งที่พวกเขาอยากให้คุณเป็น หากคุณบังเอิญดูเหมือนความเหมาะสมดีงามของพวกเขาพอดิบพอดี คุณจะถูกกล่าวหาว่าหลอกลวง หลังจากนั้นพวกเขาก็จะเกลี่ยกล่อม หากไม่สำเร็จพวกเขาก็จะผิดหวัง เสียงดังสนั่นของการไม่ยอมฟังอะไรเลยจะกัดกินคุณจากข้างใน แต่ถ้าคุณโชคดี พวกเขาอาจตั้งคำถาม และคุณจะหวังอย่างสิ้นหวังว่าคำตอบของคุณจะเปลี่ยนบางอย่างได้

ถ้าฉันคือเพื่อนของคุณ ฉันคงโกรธเหมือนที่คุณโกรธ