นานาเสะใช้ช้อนคนเครื่องดื่มอะไรสักอย่างที่ตัวเองไม่แม้แต่รู้จักชื่อของมันเลยด้วยซ้ำ เอสเปรสอะไรนี่แหละ แค่เห็นว่าชื่อมันดูน่ากินที่สุดก็เลยลองสั่งมาดู แต่พอได้ลองลิ้มรสก็ต้องทำหน้าเหยเกออกมาทันที





ไม่ไหว ขมเกินไป





สุดท้ายก็เลยทำได้แค่คนไปมาเพื่อหวังว่ามันจะลดลงบ้างล่ะมั้ง เท้าคางมองออกไปนอกกระจกที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำฝน สรุปนอกจากหยดฝนที่เกาะอยู่เต็มไปหมดก็เลยมองไม่เห็นอะไรอยู่ดี 


ก็ไม่อยากจะคิดว่าตัวเองกำลังดวงซวยอะไรแบบนั้นหรอก 

แต่นานาเสะที่เพิ่งจะอายุ24ไปเมื่อ12ชั่วโมงที่แล้วก็ยังไม่พบว่าตัวเองจะได้รับโชคอะไรสักอย่างเลย แม้แต่เค้กสักก้อนก็ยังไม่มี แถมฝนก็ยังมาตกแบบนี้อีก 









หรือว่าจะเข้าสู่วัยเบญจเพศแล้ว







เอ๊ะ...








แต่นั่นมันต้อง25นี่นา 







ถกเถียงไปมาอยู่ภายในหัวของตัวเองจนไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ตรงหน้าตัวเองจนกระทั่งเธอเอ่ยพูดออกมา 

"ขอโทษนะคะ" เงยหน้าขึ้นไปมองโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเธอคนนั้นก็เลยพูดต่อโดยสังเกตจากใบหน้าสงสัยของนานาเสะล่ะมั้ง 


"ขอนั่งด้วยได้มั้ยคะ ?"


"เอ๊ะ ??"

"พอดีว่าโต๊ะมันเต็มหมดแล้ว" พอหันไปมองรอบๆทุกโต๊ะก็เต็มอย่างที่เธอว่านั่นแหละ คนที่เข้ามาหลบฝนไม่ต่างจากนานาเสะ คงเป็นโชคดีของเจ้าของร้านสำหรับการที่ฝนตกลงมาอย่างนี้ล่ะมั้ง ในเมื่อไม่รู้จะออกปากปฎิเสธอย่างไรก็เลยเพียงตอบกลับไปเสียงค่อยแต่ดังพอที่จะทำให้อีกฝ่ายได้ยิน


รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้าของหญิงสาวแปลกหน้าก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับนานาเสะ พร้อมกับสั่งเครื่องดื่มชื่อเดียวกับนานาเสะเลย 



"เอ่อ...ฉันชิราอิชิ ไมค่ะ"

"นิชิโนะ...นิชิโนะ นานาเสะค่ะ" 


พูดพร้อมเผลอผงกหัวให้ไปด้วยก่อนจะนึกได้ว่าทำไมถึงต้องมาแนะนำตัวอย่างกับพวกนัดบอดกันนะ ถึงจะไม่เคยไปก็เถอะ จากนั้นแล้วอะไรต่อล่ะ ต้องบอกอายุหรืออาชีพอะไรแบบนั้นด้วยมั้ย


"...ฝนตกแบบนี้แย่จังเลยนะคะ"

"......"


รู้สึกว่าตัวเองกำลังทำตัวเสียมารยาท เพราะนานาเสะไม่ได้ตอบอะไรออกไป ที่ไม่ได้ตอบออกไปก็เพราะคิดคำตอบนานเกินไป จนทำให้บทสนทนาหยุดลงอย่างช่วยไม่ได้ เธอทำได้แค่นั่งหันหน้าไปทางกระจกเพราะคิดว่ามันน่าอึดอัดเกินกว่าจะมองหน้ากัน 




แล้วปล่อยให้เสียงฝนกลบบรรยากาศแปลกประหลาดเมื่อครู่นี้ลงไป




จากนั้นไม่นานกาแฟที่สั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟ เธอประคองมันไว้สองมือก่อนจะดื่มเข้าไป ไม่ได้ทำสีหน้าเหยเกแบบนานาเสะเลยสักนิด 



"มีอะไรรึเปล่าคะ ?"

"คะ ?"

"เอ๊ะ คะ ?"



งงทั้งคนถูกถามแล้วก็คนถาม ทำหน้าเหลอหลาสักพักถึงเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองที่เป็นฝ่ายไปจ้องเขาตาไม่กระพริบซะขนาดนั้น 


"เอ่อ.."

"คะ ?"

"คือ...ฉันพูดไม่ค่อยเก่งน่ะค่ะ" นานาเสะที่กำลังประหม่าพูดออกไปด้วยเสียงเบาหวิว บางทีก็ไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นต้องบอกก็ได้ แต่นานาเสะเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มบทสนทนายังไง นี่อาจจะกลายเป็นบทสนทนาของพวกนัดบอดจริงๆก็ได้

แอบได้ยินเสียงถอนหายใจก่อนจะตามมาด้วยรอยยิ้มคล้ายกับกำลังคลายความกังวลลง

 "ฉันนึกว่าคุณจะไม่ชอบที่มีคนมานั่งด้วยซะอีก"





ก็ไม่ชอบนั่นแหละ 






แต่ไม่ใช่ในเชิงไม่ดีหรอก ก็ตามที่บอกไป 





นานาเสะน่ะพูดไม่เก่ง 





เพราะนานาเสะบอกว่าพูดไม่เก่ง เธอคนนั้นก็เลยอาสาเป็นคนชวนคุยให้ ทั้งพูดถึงเรื่องทั่วๆไปหรือเล่าอะไรที่น่าสนใจให้ฟัง ถึงความจริงนานาเสะคิดว่ามันไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ เธอจะแค่พยักหน้ารับหรืออาจจะคิดว่านานาเสะบอกเรื่องที่ไม่จำเป็นก็ได้ เพราะยังไงแล้ว เมื่อฝนหยุดตก เราต่างก็ต้องแยกย้ายกลับเข้าไปสู่โลกของตัวเอง 

พอคิดดังนั้น นานาเสะที่ไม่ทันได้รู้ตัวว่าใบหน้าของตัวเองกำลังถูกแต้มด้วยรอยยิ้มทีละน้อย ก็รู้สึกอยากให้เวลาผ่านไปช้าๆเหลือเกิน

"คุณคงไม่ชอบกินกาแฟสินะคะ"

"เอ๊ะ รู้ได้ยังไงคะ"

"ก็ไม่เห็นคุณแตะมันเลยนี่นา"

"อ่า...มันขมน่ะค่ะ" 

พอตอบออกไปแบบนั้นก็ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นเรื่องน่าตลกของอีกคนถึงได้พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้อยู่แบบนั้น เธอยกมือขึ้นมาปิดปากที่ดูท่าว่าจะหุบยิ้มลงไม่ได้เสียทีก่อนจะเอ่ยประโยคที่นานาเสะคิดว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยสักนิด

การที่บอกว่ากาแฟมันขมเกินไปมันจะทำให้ดูเป็นคนน่ารักขึ้นอย่างนั้นเหรอ เรื่องนั้นนานาเสะก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าที่แก้มของเธอจะเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจางๆแล้วสิ 

นานาเสะพูดขึ้นมาแค่นั้น ก่อนจะหันมองทางกระจกอีกรอบ ก็ยังคงมองเห็นแต่หยดของน้ำฝนที่เกาะอยู่เต็มไปหมด แต่ก็ยังดีกว่าที่จะเลือกมองหน้าอีกฝ่ายในตอนนี้ล่ะนะ

เธอหัวเราะออกมา

นานาเสะคงจะตอบช้าไปจริงๆนั่นแหละ 

แต่นั้นก็เพราะนานาเสะรู้ตัวแล้วว่าคำตอบแบบไหนจะเหมาะสมที่สุด

.

.

________________________________________________________________________