ชั้นไม่รู้ว่ามาถึงตอนนี้ได้ยังไง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก แต่นึกขึ้นได้ว่าวันนั้นที่ท้องฟ้าสดสดใส “ครืนนนน” เสียงเคลื่อนทัพนึงได้ใกล้เข้ามา ในใจก็หวังว่าจะเป็นกองทัพที่พ่อเข้าร่วมเมื่อปลายปีที่แล้ว แต่ว่าเมื่อเข้ามาใกล้กลับเห็นธงเขี้ยวสีแดง
“วิ่งงงง” เสียงตะโกนของคนในหมู่บ้านดังขึ้น ชั้นรีบจับมือของน้องสาววิ่งพาเธอวิ่งไปทางป่า แต่ว่ามันไม่ทันซะแล้ว เชือกของยักษ์พวกนั้นได้มัดตัวเราสองคน พวกมันจับเราแยกกัน ชั้นถูกพามาที่ถ้ำแห่งนึง คนในหมู่บ้านที่ไม่ได้จับอาวุธสู้ได้ถูกพามาที่นี่ทุกคน คนแก่กับผู้หญิงถูกแยกไปอีกที่นึง เมื่อมองไปรอบๆ ชั้นเห็นแต่ สิ่งมีชีวิตเผ่าต่างๆ ยักษ์เขียว เอลฟ์ มนุษย์ ถูกขังและล่ามโซ่อยู่
“พวกแกถ้าอยากมีชีวิตก็ทำตามที่ชั้นสั่ง” หัวหน้ายักษ์แดงตะโกนใส่ทุกคน
“ชั้นต้องรอดเพื่อไปช่วยน้องสาวให้ได้ ชั้นสัญญากับพ่อแม่ก่อนออกพวกเขาออกจากหมู่บ้านไป” ชั้นคิดอย่างงี้กับตัวเอง ยังไงก็ต้องรอดไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้่น
พวกมันใช้เราเหมือนทาส ยกของ ขุดดิน ตัดไม้ ยักษ์แดงมีจำนวนราวๆสองพัน ในขณะที่พวกเรามีกัน 500 คน นอกจากโดนพวกมันใช้แล้ว พวกเราบางคนยังทะเลาะกันเองด้วย
วันนึงชั้นได้ถูกแนะนำให้เจอกับนักโทษหมายเลข 73 เขาเป้นมนุษย์ที่มาจากทางใต้ เหมือนกับว่าเขาเคยเป็นแม่ทัพของกองทัพแรกๆที่ออกไปต่อต้านยักษ์แดงหลังจากที่มันเริ่มโจมตีเมืองและหมู่บ้านทางใต้ ที่เขาแพ้เพราะว่า จำนวนมันต่างกันเยอะ เขาเคยขอร้องให้เมืองต่างๆช่วยส่งคนออกมาช่วย แต่ว่าพวกเขากลัวว่าจะโดนยักษ์แดงโจมตี
“อยากออกไปจากที่นี่ขนาดไหนละ ยอมเสี่ยงชีวิตหรือไหมละ” คือคำถามที่เขาถามกับชั้น “ยังไงก็ต้องออกจากที่นี่ให้ได้” ที่ตอบอย่างงั้นไม่เพราะว่ามันลำบากในนี้ หรือทรมานในนี้ แต่ชั้นมีคนที่ต้องไปหาให้ได้ 73 และ 72 มาจากกองทัพเดียวกัน 72 เป็นกุนซือของเขาในตอนนั้น พวกเขาวางแผนกันมานานแล้ว เอลฟ์ที่อยู่ในนี้ได้ถูกใช้พลังจนไม่เหลือแล้ว เพราะงั้นเขาจึงกำลังรอเอลฟ์ชุดใหม่ที่กำลังจะโดนจับเข้ามา พวกเขาน่าจะเหลือพลังที่ควบคุมต้นไม้ได้บ้าง ยักษ์แดงแพ้ละอองจากต้นไม้ ทำให้พวกมองไม่เห็น แต่ว่าละอองพวกนี้ในปกติแล้วไม่ได้มีเยอะขนาดที่จะทำให้พวกมันแพ้ได้ขนาดนั้น เราจึงต้องรอเอลฟ์ใหม่ที่พึ่งโดนจับและยังเหลือพลังอยู่บ้าง
ยักษ์แดงพวกนี้มักจะให้พวกเรามาสู้กันเองเพื่อเติมน้ำมันลงไปในกองไฟ ระหว่างที่เราทะเลาะกันเอง พวกมันก็ควบคุมเรา 1 เป็นยักษ์เขียวที่ชั้นได้ยินข่าวมาว่าถูกจับมาตั้งแต่ครั้งแรกในสงคราม ด้วยความที่อายุของยักษ์ไม่ได้มีมากนัก เขียวมักจะอยู่ถึง 50 ปี แดงมักจะอยู่ได้แค่ 30 ปี ตอนนี้เขาจึงใกล้ตายแล้ว ยักษ์เขียวมาจากดงดิบชื้น พวกเขามีความเคารพให้กับพระอาทิตย์ราวกับพระเจ้าองค์นึง พวกเขามักจะพูดถึงการตายในแสงแดด
ยักษ์เขียวมีความเคารพในผู้อาวุโสสูง โดยเฉพาะ 1 ที่เป็นเหมือนวีรบุรุษของพวกเขา ที่นี่จะมีประเพณีอย่างนึง ที่พวกแดงมันจะจับทาสมาสู้กับพวกมัน หากใครชนะได้สามตนพวกมันบอกว่าจะให้ออกไปจากที่นี่ พวกเราส่วนนึงถูกให้มานั่งหน้าเวทีประลอง
ครั้งนี้พวกมันเลือก 1 ถึงแม้เขาจะอายุแล้วแต่เขาก็เป็นวีรบุรุษ เขาฆ่ายักษ์แดงตนแรกได้อย่างสบาย กับตนที่สองที่ตัวใหญ่กว่าเขามาก 1 โดนฟันเขาไปที่ตา และ ขาของเขา เขาแทบจะยืนไม่ขึ้นแต่เขารวมพลังไว้เฮือกสุดท้ายเพื่อล้มตัวสุดท้าย เขาชูมือขึ้นทั้งๆที่เขายังยืนไม่ไหว พวกยักษ์เขียวยืนตัวตรง นำมือทุบไปที่อกซ้ายของพวกเขาเป็นจังหวะ ทันใดนั้น หัวของ 1 ก็ค่อยๆเลื่อนลงออกจากคอ “นี่ไง มันได้ออกจากที่นี่แล้ว”หัวหน้าของพวกแดงหัวเราะลั่น พวกเขียวมันเกรี้ยวกราดมาก เสียงโห่ร้องดังขึ้น พวกมันวิ่งเขาใส่พวกแดงก่อนร่างไร้วิญญาณของ 1 จะตกลงถึงพื้น
73 เห็นว่านี่เป็นโอกาสเดียวที่พวกเราจะได้กำลังของยักษ์มาเข้าร่วมกับเรา เขาส่งสัญญาณให้ 72 พวกเราโจมตีด้วย วันนี้อาจจะเป็นวันเดียวในประวัติศาสตร์ที่เอลฟ์ มนุษย์และยักษ์ร่วมมือกัน กลุ่มยักษ์เขียวที่เข้าโจมตีได้ยึดอาวุธพวกมันมา ทำให้ได้เปรียบในพวกแรก แต่ว่ากำลังเสริมของพวกมันกำลังมา ตอนนี้ยักษ์เขียวกำลังระเบิดอารมณ์ออก เราหยิบอาวุธที่อยู่ข้างๆขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นโซ่หรือว่าจอบ เสียม เราพุ่งเข้าไป พวกเอลฟ์เริ่มทำอะไรบ้างอย่างกับล้อคกุญแจ พวกเขาจุดให้เกิดประกายไพ่กับตรงล็อค ประตูมันถูกถอดออกมา คนอื่นๆที่ถูกขังใช้ประตูเป็นโล่ 72 ตะโกนให้ทุกคนใช้ประตูผลักสามด้าน พวกแดงไม่ได้เตรียมว่าจะมีการทำอะไรอย่างงี้ พวกมันแตกกระเจิง แทนที่จะทำงานด้วยกัน พวกมันกลับพยายามดันกลับ คนที่ดันอยู่ถูกแทงด้วยหอก พอตายคนต่อไปก็ดันต่อ หยิบหอกขึ้นมาแล้วก็แทงกลับ พวกเอลฟ์ที่อยู่แถวหลังปาอะไรบางอย่างใส่ตรงกลางของพวกมัน มันเกิดประกายไฟขึ้น พวกมันกรีดร้องแล้วล้มลงไป แผนของเรามีจะรอกำลังเสริมทลายลงไป ตอนนี้คือแรงฮึดและพลังล้วนๆ พวกมันที่ถูกดันจากสามด้านได้กระชอกออกมาด้านหนังเวทีประลอง พวกเราที่ได้อาวุธที่แยกมาจากพวกแดง คอยไล่ฟันมัน ตรงนี้มี 73 72 กับพวกเขียวอยู่ด้วย พละกำลังของคนพวกนี้มันเกิดมนุษย์ไปแล้ว
ชั้นไม่เคยรู้เลยว่ากลิ่นเลือดของพวกแดงมันจะมีกลิ่นสนิมเยอะขนาดนี้ ถึงแม้ชั้นจะไม่มีความสามารถเท่าคนอื่นแต่ว่าด้วยความที่พวกมันเสียสมดุลเข้ามา แค่สองสามดาบก็เอามันลงแล้ว ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าอันไหนเลือดของใคร เราสู้ เราล้ม แล้วเราก็ลุกมาสู้ต่อ 73 ฟันพวกมันอย่างกับหั่นชิ้นเนื้อเล็กๆ 72 พยายามเก็บพลังงานโดยการแทงเข้าที่คอ หรือ หัวใจพวกมัน และพยายามวางแผนให้เราสู้ง่ายขึ้น ส่วนพวกเขียว พวกเขียวนั้นทุบ ทุบอย่างเดียว ยักษ์แดงพวกนี้ไม่ได้เป็นนักรบเลยสู้พวกเขาไม่ได้ เราไม่รู้ว่ามันผ่านมาแล้วที่ชั่วโมง แต่ในที่สุดมันก็จบลง
ชั้นกับคนบางคนในกลุ่มตัดสินใจว่าจะไปหาแคมป์อื่นๆ เรามีคนที่อยากตามหาคน บางคนก็อยากทำลายแคมป์พวกนั้น พวกยักษ์เขียวส่วนใหญ่ตัดสินไปกับเรา พวกเขาอยากผลักพวกมันกลับ แต่ 72 กับ 73 กลับอยากยกพวกขึ้นเหนือเพื่อจะพวกเพิ่มและไปสมทบกำลังกับกองทัพร่วม