OS | Just You
Pairing: Sehun x Suho
Author : HamMushroom
#lilstorywithhunho ?

ตัวแสบ : มาเปิดประตูให้หน่อย เปิดไม่ออกอีกแล้ว TT เร็ววววว กลัวววว

ผมส่ายหน้าเบาๆเมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนจากใครบางคน ใครบางคนที่สามารถสร้างรอยยิ้มให้ผมได้ทุกครั้งที่นึกถึง
ใครบางคนที่อยากจะดูแล อยากจะให้เค้ามีความสุขตลอดเวลา และก็ใครบางคนที่ผมพร้อมจะมอบคำว่าคนพิเศษให้เค้าแค่คนเดียว

“ขอบคุณนะซุปเปอร์เซฮุน” ทันทีที่ลองกระแทกประตูจนสามารถเปิดออกมาได้ คนด้านในก็ส่งรอยยิ้มหวานพร้อมคำขอบคุณมาให้จนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามก่อนดึงอีกคนเข้ามากอด

“บอกแล้วไงว่าให้มาเป็นเพื่อน”

“ก็แค่นี้เอง”

“แค่นี้อะไร เนี่ย ติดแหง็กเลย”

“เซฮุนก็มาช่วยเราแล้วนี่ไง”

“จริงๆเลยน๊าจุนมยอน” คนตัวเล็กตรงหน้าไม่มีท่าทีสำนึกผิดหลังจากฟังผมบ่นเสร็จ จุนมยอนทำเพียงขยับเข้ามาใกล้ๆก่อนใช้หัวถูเข้ากับแขนของผมไปมา

“ไม่ทำหน้าดุดิ เดี๋ยวแก่เร็วนะรู้เปล่า”

“ไม่ต้องมาอ้อนเลยตัวแสบ”

“งืออ อย่ายีผม เดี๋ยวไม่หล่ออ่ะ”

“ไม่หล่ออยู่แล้ววว”

“ไอ้นี่นิ” ผมเบี่ยงตัวหลบก่อนที่จะโดนจุนมยอนฟาดเอา เสียงบ่นงอแงจากเจ้าตัวเล็กทำเอาผมหัวเราะจนเจ็บท้อง ก่อนจะโดนลากออกมาจากห้องน้ำเพื่อไปหาอะไรกิน
.
.
.

“เดี๋ยวเซฮุนขึ้นไปจองที่นั่งบนห้องก่อนเลย เราขอตัวไปเอาชีทที่พี่รหัสก่อน”

“เดี๋ยวไปด้วย”

“ไม่เอาาา เดี๋ยวไม่ทันที่นั่งประจำอ่ะ” จุนมยอนทำท่าผลักให้ผมเดินไปทางลิฟต์ตรงหน้า ผมได้แต่ส่ายหัวให้กับความดื้อของอีกฝ่ายก่อนยอมทำตามคุณเค้า คนตัวเล็กส่งยิ้มพร้อมโบกมือไปมาก่อนวิ่งไปอีกทาง ผมก็แต่ได้แต่หวังว่าคงไม่ไปสะดุดจับกบที่ไหนหรอกนะ


ถ้าหาคำมาเปรียบความสัมพันธ์ของเราสองคน ก็คงเป็นเรื่อยๆ ที่มีแค่เราสองคนที่รู้ดี

เพียงแค่อยู่ดูแลกันแบบนี้

ผมก็ดูแลของผมมาตั้งนานนะครับคุณ

แล้วถ้าหากใครมาถามว่ามีแต่ผมที่คอยดูแลอีกฝ่ายไม่ใช่เหรอ ผมก็คงจะรีบค้านไปทันที

จุนมยอนน่ะ แค่อยู่เฉยๆ ก็เป็นความสบายใจให้ผมได้มากพอแล้ว

ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าคนๆนึงจะสามารถน่ารักได้ตลอดเวลาขนาดนี้เลยเหรอ

อันที่จริง สำหรับผม แค่นี้ผมก็โอเคแล้วแต่อย่างว่าแหละ บางอย่างมันก็ต้องการความชัดเจน...


พลั่ก

เสียงวางของอย่างรุนแรงที่ดูจะมีสาเหตุมาจากกล่องขนมตรงหน้า อารมณ์ไม่ดีอีกแล้วสินะ

“อะไรหรอ?” ผมเอ่ยถามเจ้าตัวเล็กออกไป แต่ก็มีเพียงสายตามองแรงที่ส่งกลับมาเท่านั้น

นี่เรียก รหัสแดง ได้หรือเปล่านะ

“จุนมยอน”

“อะไร!” ใบหน้าหวานที่ดูหงุดหงิดหันกลับมาถามจนผมไปต่อไม่ถูก

“เป็นอะไรครับ” ได้แต่หวังเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

“หงุดหงิด!!” แต่คนอย่างจุนมยอนถ้าได้หงุดหงิดขึ้นมาแล้วล่ะก็ ... ให้โอเซฮุนคนนี้เอาน้ำแข็งไปถูหลังก็คงไม่เย็นง่ายๆหรอก

“ถ้ายอมพูดกันดีๆจะพาไปกินเค้กที่ร้านเปิดใหม่ข้างมอ”

“คิดว่าเราง่ายขนาดนั้นปะ!” แต่เจ้าตัวเล็กที่ตอบกลับมาอย่างหงุดหงิดจะรู้ตัวมั้ยนะ...ว่าหูกระดิกขนาดไหนตอนได้ยินคำว่าเค้ก

“เห็นพวกแบคฮยอนไปกินมาเมื่อวาน บอกเนื้อเค้กคือดีมาก รสชาตินี่ไม่ต้องพูดถึง”

“ ._. “

“ยิ่งชานมอีก ไม่ต้องไปถึงไต้หวันอ่ะ”

“เซฮุน ~” ไม่ทันได้บรรยายอะไรเพิ่มเติมตัวแสบของผมก็เดินเข้ามานั่งเบียดข้างๆ ไหนจะมือเล็กๆที่ยื่นมาสะกิดนั่นอีก

จะมีใครรู้จักคุณดีไปมากกว่าผมล่ะครับ คิมจุนมยอน

“บอกมาก่อน”

“หึ”

“เร็วครับ”

“ก็ขนมจากแม่สาวผมแดงสุดฮอตของนายนั่นไง”

“หือ?”

“พัคมินอา แม่สาวผมแดงที่เซฮุนชมตอนวันประกวดดาวเดือนนั่นอ่ะ!!” จุนมยอนทำปากหมุบหมิบล้อเลียนผมในวันนั้น

เอ๋ ~ ก็แค่พูดขึ้นมาลอยๆ ไม่คิดเลยว่าจะทำอีกคน หวง ได้แบบนี้

“หวงหรอ”

“ไม่มีทาง” จุนมยอนทำตาโตก่อนใช้มือฟาดลงมาที่แขนผมแล้วทำท่าจะลุกหนี ติดที่ว่าผมไม่ยอมน่ะสิ

“ปล่อยแขนเราเลยนะ”

“คุยกันก่อน”

“ไม่!”

“ไม่หวงแล้วทำไมต้องโมโหอ่ะ”

“ก็โมโห”

“จริงหรอ” ผมเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงยียวนจนได้ยินเหมือนเสียงเส้นอารมณ์อีกฝ่ายขาดดังขึ้นมา และเวลานั้น... ผมก็ได้แต่อมยิ้มให้กับความน่ารักนี้

“เอออออ ก็หวงอ่ะ หวงๆๆๆ เข้าใจปะ เซฮุนก็ชอบเลยดิ คนที่ตัวเองชมว่าฮอตซื้อขนมมาให้ขนาดนี้”

“ ^___^”

“ยิ้มทำไมอ่ะ มีความสุขมากใช่ปะ มีมากก็ไปขอเค้าคบเลยไป๊!!”

“ ^___^”

“ยัง ยังไม่หยุดยิ้มอีก เป็นบ้ารึไง”

“น่ารัก”

“ห๊ะ! เอ๊ยย” จุนมยอนทำหน้าเหวอเมื่อผมดึงแขนเจ้าตัวให้ล้มลงมานั่งที่ตักผม ดีที่ตอนนี้ยังไม่มีคนเข้ามา อีกอย่างเป็นเซคเล็กถ้าเป็นเซครวมนี่คงต้องกลับไปคุยกันยาว และอย่างจุนมยอนยิ่งปล่อยไว้นานยิ่งงอแงหนักกว่าเดิม แบบนั้นคนที่ลำบากคงไม่พ้นโอเซฮุนคนนี้แน่นอน

“ก็น่ารัก”

“จะชมเค้าก็ไปบอกต่อหน้าเค้าดิ” ยังครับ ยังไม่หยุด

“เปล่า นี่ชมตัวแสบ คนอะไรหวงน่ารักจัง”

“นี่เราโมโหมากๆๆเลยนะ”

“หูวว น่ากลัวจัง น่ากลัวเหมือนหมากระเป๋าเลย”

“โอเซฮุนน!!!” คนตัวเล็กบนตักดิ้นไปมาจนทำให้ผมต้องกอดให้แน่นขึ้น และเมื่อเป็นแบบนั้นอะไรอะไรมันก็ยิ่งแนบชิดกันมากขึ้นไปด้วย

“ซ ซะ เซฮุน”

“อยู่นิ่งๆครับ”

“ปล่อยก่อน”

“ไม่ปล่อย”

“งือออ มัน มันแบบ”

“หือ?”

“มันทิ่มตูดอ่ะ ._.” ผมหลุดหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำพูดจากตัวแสบ นี่จุนมยอนไปเรียนวิชาน่ารักมาจากคณะน่ารักศาสตร์กันหรือไง ทำไมต้องแอคแทคผมตลอดเวลาขนาดนี้

“บอกก่อนทำไมถึงหวง”

“ปล่อยก่อนไม่ได้จริงๆหรอ”

“ตอบเร็วครับ”

“ก ก็ เราคุยกันอยู่นี่นา..”

“หืมมม แค่คุยแล้วทำไมต้องหวงอ่ะ”

“น นี่ ไม่ต้องมาเป่าลมใส่หูเลยนะ!”

“อืม ขอโทษละกัน” ผมเอามือออกจากเอวจุนมยอนก่อนดันให้อีกฝ่ายลงไปยืน สีหน้าตกใจของจุนมยอนทำเอาผมแทบอดใจดึงมากอดไม่ได้และยิ่งในตอนที่เดินหนีออกมา ใบหน้าหวานที่ดูสลดลงยิ่งทำให้ผมอยากยกเลิกแผนการที่ตกลงกับไอ้เพื่อนตัวแสบในทันที

“มึงจะรอต่อไปแบบนี้อ่ะนะ”

“มันก็ค่อยเป็นค่อยไปป่ะวะ”

“นี่มันครึ่งปีแล้วโว้ยไอ้เวร”

“จุนมยอนไม่เห็นว่าไร ดูเค้าก็ชอบที่จะอยู่แบบนี้”

“จากเพื่อนมาเป็นคนคุย เออ กูก็เข้าใจว่าพวกมึงแม่มก็ดูมีซัมติงกันมาตั้งนานจนกูขี้เกียจจะจับผิดแล้ว แต่มึงแบบ โว้ยย นี่ก็เลื่อนมาเป็นคนคุยละ ก็ทำให้เป็นแฟนไปเลยดิวะ”

“มันจะดีหรอวะ”

“ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้ว เชื่อกู!!”

บยอนแบคฮยอนนี่มัน ... จริงๆเลย


ผมทำทีเป็นเดินออกมาเข้าห้องน้ำกะให้อีกฝ่ายได้คิดทบทวนอะไรสักหน่อยแล้วค่อยกลับไปเคลียร์กันที่ห้อง เพราะกว่าผมจะกลับเข้าไปก็คงเริ่มเรียนแล้วพอดี

ถ้าไม่ดีขึ้นนี่ เตรียมแอดมิทไอ้หัวทองตัวแสบที่มาปั่นหัวผมได้เลย

ครืดด ~

ตายยากจริงๆ ผมหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นข้อความจากคนที่คาดว่าเพิ่งจะเข้ามาในห้อง

BBH : มึ้งงง ถ้ากลับเข้ามาคีพลุคไว้ด้วยนะเว้ย
ลูกมึงโคตรหงอยเลยว่ะ
แบบบบบบ คุณหนูจุนมยอนตอนนี้เป็นลูกแมวแล้วว่ะ นี่มางอแงใส่กูใหญ่เลย


ยิ่งพออ่านจบยิ่งหุบยิ้มไม่ได้ บ้าเอ้ย นี่ปากถึงขมับแล้วเนี่ย มีวิชาฝึกการป้องกันตัวเองจากความน่ารักของจุนมยอนบ้างมั้ย ถ้ามีก็อยากจะดร็อปทุกวิชาเพื่อไปลงเรียนสัก 10 หน่วยกิต

ผมแสร้งกดชักโครกทั้งๆที่แค่เข้ามานั่งเล่นก่อนเดินออกมา ถึงแม้อยากจะดี๊ด๊าขนาดไหนก็ทำได้แค่ตีหน้านิ่งๆคีพคูลเอาไว้

ใบหน้าหงอยๆของเจ้าตัวเล็กที่หันมามองทำเอาใจอ่อนยวบ ได้แต่บอกตัวเองว่าอดเปรี้ยวไว้กินหวาน ... แต่บางทีเปรี้ยวๆก็แซ่บกว่ามั้ยอ่ะ

“นี่” แรงสะกิดเบาๆจากมือขาวทำผมต้องทำเป็นละสายตาจากจอโปรเจคเตอร์ตรงหน้ามามอง

ที่บอกว่าแสร้งทำก็คงเพราะจริงๆแล้วสมาธิผมไม่ได้อยู่ที่ตรงหน้าห้องเลยน่ะสิ...

“จะไม่ยอมคุยกันเลยจริงหรอ”

“....”

“โกรธไรเราอ่ะ”

“....”

“ ._. “

“เรียนก่อนนะ” พูดจบก็อยากวิ่งออกไปตัดลิ้นตัวเองทิ้งเลย นี่กล้าดีมาจากไหนอ่ะเซฮุนถึงไปทำให้จุนมยอนน้ำตาคลอได้

ฮึบ ฮึบไว้โอเซฮุน

จึกๆ

แรงสะกิดเบาๆก่อนที่โน๊ตสีสวยจะถูกเลื่อนมาตรงหน้า

และเมื่อผมก้มลงไปอ่านเสียงหัวใจก็ดังราวกับจะระเบิดออกมา รู้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงอาจารย์ร้องถาม

“โอเซฮุน นั่นคุณจะพาเพื่อนไปไหน”

“ขอโทษครับอาจารย์พอดีมีธุระด่วน”

“อ๋อ ทีหลังแจ้งผมก่อน เห็นว่าเป็นคาบแรกนะเพราะงั้นครั้งนี้ผมจะอนุโลมให้”

“อ้อ อาจารย์ครับ”

“ว่าไง”

“อีกอย่าง...นี่แฟนผมเองครับ ไม่ใช่เพื่อนแล้ว ^^ ” พูดจบผมก็ดึงแขนเจ้าตัวเล็กออกมาได้ยินแต่เสียงแซวของเพื่อนๆในเซคที่ไม่ต้องหันกลับไปดูก็รู้ได้เลยว่าแกนนำก็คือบยอนแบคฮยอนนั่นเอง

ไว้จะพาไปเลี้ยงตอบแทนละกันนะ แต่ตอนนี้

“แฟนจ๋า ไปกินหนมกัน”

“ไอ้โอเซฮุน”

จุ๊บ

“พูดไม่เพราะเลย ขอลงโทษนะครับ”

“อื๊ออ~”


                            **************
                                      END

จะไม่อัพในเด็กดีแล้วว ขออัพในนี้แทนละกัน สะดวกดี 555555555
ถ้าใครอยากเม้ามอยกันสามารถเมนชั่นหรือติดแท็ก #lilstorywithhunho ได้เลยน๊า