ทางข้ามไปขึ้นชานชาลาอีกฝั่งจะมองเห็นรางรถไฟ  มุมนี้ทำให้เรานึกถึงฉากนึงใน Spider Man เวอร์ชั่นโทบี้เลย 55555

พอมาถึงสถานี Taipei Zoo จะสัมผัสได้ถึงบรรยากาศชานเมือง  ตึกไม่ค่อยมี  ดูโล่ง ๆ  มีแท็กซี่จอดต่อกันเป็นรถไฟ

พอเดินออกจากสถานี  เราก็หันไปเห็น Photo Booth ตู้ถ่ายรูปที่มุมิคล้าย ๆ พุริคุระ 55555  และเนื่องจากเรากับอันด้อยความสามารถในการเซลฟี่ทั้งคู่แต่อยากจะมีรูปด้วยกันเลยลากกันเข้าไปในตู้  รูปใบละ 100 NTD ถ้าเป็นเมืองไทยก็คงไม่แลหรอก  แต่ในฐานะนักท่องเที่ยว อะไรกูก็เอาไว้ก่อน  ตู้นี้ถ่ายได้ 3 ช็อต  เลือกได้ว่าจะเอาเลย์เอาท์แบบไหน  เราเลยเอาแบบ 2 รูปจะได้เอามาตัดแบ่งกัน

พอเดินลงมาด้านล่างของสถานี  ถ้าเลี้ยวขวาจะไปสวนสัตว์  เลี้ยวซ้ายจะไปสถานีกระเช้า  เราเลยเลี้ยวซ้าย  รางรถไฟจะอยู่ขวามือ

เดินนิดเดียวก็ถึงสถานีแล้ว  หน้าตาเหมือนตึก 4 ชั้นทั่ว ๆ ไป

สำหรับคนที่มี Easy Card ไม่ต้องติดต่อเจ้าหน้าที่ด้านล่าง  เชื่อเรา  เราเด๋อมาแล้ว  ขึ้นไปชั้นบนได้เลย  จำไม่ได้ว่าชั้น 3 หรือ 4 นี่แหละ  ขึ้นไปแปะ Easy Card ตรงทางขึ้นกระเช้าได้เลย  และต้องสังเกตแถวดี ๆ นะ  ป้ายที่แยกแถวระหว่างกระเช้าธรรมดากับกระเช้าคริสตัล(พื้นใส)นั้นแม้จะคนละสีก็จริง  แต่ป้ายบอกแถวกระเช้าคริสตัลมันจะอยู่ใกล้กับป้าย Citizen ซึ่งทำให้เราสับสน  ไปต่อผิดแถว  ต่อแถวกระเช้าธรรมดาและแปะบัตรผิดด้วย 55555 พอเปลี่ยนมาต่อแถวกระเช้าคริสตัล  จะแปะบัตรอีกทีเครื่องมันก็ร้อง  พนักงานก็งง ๆ ตอนแรกให้เราไปติดต่อ information (ซึ่งกูไปมาแล้วรอบนึง  เขาบอกให้มาต่อแถวกระเช้าคริสตัลเลย) สักพักพนักงานก็เหมือนจะระลึกได้ว่า  ก็ไม่ต้องแปะบัตรให้  ให้เดินผ่านเข้าไปได้  พนักงานก็บอกอันว่า "call her back" คือให้เรียกเราที่กำลังจะเดินไปหา information อีกรอบ 55555555

นี่ถ่ายมาได้แค่ภาพเดียว  เพราะมัวแต่งงกับแถว  ความจริงจำง่ายมาก  ถ้าจะนั่งกระเช้าพื้นใส (คริสตัล) ให้ต่อแถวยาว ๆ  จบ

อิแก๊งที่อยู่บนกระเช้าแลดูคล้ายกับแก๊งพืชสวนโลกมาก  

เออ ใสดีนะ

ถ้าจำไม่ผิดกระเช้าคริสตัลจะนั่งได้ไม่เกิน 5 คน  ส่วนกระเช้าธรรดาจะ 6-8 คน  เรากับอันได้นั่งกับคู่รักชาวอินโด (เดาเอา)  ช่วงก่อนจะถึงปลายทางกระเช้าจะมีลักษณะเป็นเคิฟ  นางเลยพูดขึ้นมาว่า Banana คือจะบอกว่ามันโค้งเหมือนกล้วยน่ะ  เราเลยถามนางว่าหิวเหรอ  นางก็หัวเราะแล้วบอกว่าใช่  เออ  ตลกดี  (อาเซียนร่วมใจหัวเราะให้กับมุกกล้วยของนาง)

มองจากกระเช้าลงมาก็เห็นแบบนี้  หมอกเยอะจัง

พอถึงปลายทางที่ Maokong Station แล้ว  เดินออกมาเราก็จะเจอป้ายโฆษณาร้านซอฟต์ครีมอันเบ้อเริ่ม  เออ  เราขึ้นมาเพื่อกินอันนี้แหละ (เดี๋ยวนะ)

เดินออกมาก็มองซ้ายมองขวา  อ้าว  เป็น 3 แยก  ไปทางไหนก่อนดีล่ะ  

ข้อมูลในหัวคือที่นี่มีไร่ชาและร้านซอฟต์ครีม  ในเมื่อเรามองเห็นร้านซอฟต์ครีมก่อนงั้นเราก็ไปหาร้านซอฟต์ครีมก่อนก็แล้วกัน  ตัดสินใจง่ายเหลือเกิน  มันมี 2 ร้านติดกันล่ะ  หน้าตาไอติมก็เหมือนกัน  เราไม่รู้จะกินร้านไหนดี  แต่มองไปร้านที่เล็กกว่านั้นมีตู้ปั๊มเหรียญและมีคนกำลังซื้อ  เราเลยไปร้านเล็ก  555555 ถ้าจำไม่ผิดจะชื่อ Maokong Tea House

ก่อนกินก็จัดการปั๊มเหรียญ  มุมานะมาก ๆ

พอปั๊มเหรียญเสร็จก็เจอกลุ่มคนไทย  มีป้าคนนึงเดินมาถามเราว่ามันคืออะไร  เราก็อธิบาย  ป้าก็ถามว่าแล้วมันทำยังไง  เราก็อธิบายต่อ  แล้วป้าก็หันไปเรียกกลุ่มที่มากับป้าว่ามีใครสนใจจะทำอันนี้ไหม  แต่ป้าโดนเมิน  สงป้ามาก  คงไม่ค่อยมีใครชอบอะไรไร้สาระแบบนี้สินะ  (แต่เราชอบนะ)

และในส่วนของซอฟต์ครีมนั้น  อร่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ราคา 80 NTD คือไม่ถึง 100 บาทไทย  ถ้าเป็นที่ไทยความอร่อยระดับนี้(หรือน้อยกว่านี้) ก็ 140-150 บาท ละ  ล้องห้ายยยยย

ในร้านก็จะมีที่นั่ง  มีหลายโต๊ะ เมนูอื่นก็มี  พวกชาร้อนอะไรพวกนี้  เห็นหน้าร้านมีชูครีมด้วย  แต่ไม่ได้ลอง  ภายในร้านก็จะมีชาขาย  มีคุกกี้แมวขายด้วย  หน้าร้านก็จะมีไข่ต้มอะไรสักอย่าง  แต่ไม่ได้ลองเช่นกัน

เมื่อสาแก่ใจกับซอฟต์ครีมแล้ว  ก็เลยเดินตรงไปเรื่อย ๆ  สำรวจดูว่ามีอะไร  ดูเหมือนจะมีร้านอาหารที่มีไว้กินบรรยากาศ

แอบมองลอดช่องก็จะเห็นพี่ 101 แต่เนื่องจากเราใส่เลนส์ฟิกมา  ซูมไม่ได้  เลยถ่ายแบบมองไกล ๆ (เท่าระยะสายตา)

เดินมาอีกหน่อยก็เจอมุมกว้าง  เมฆเยอะเหลือเกิน  ท้องฟ้าไทเปคงจะขี้อาย  

แล้วก็เดินมาเจออันนี้  คืออะไรวะ  เหมือนแมลงปอ  แล้วเอาไว้ทำอะไร  มีความสงสัยมาก  จะถามใครได้  555555555 

พยายามจะถ่ายรูปตัวเอง

เอาล่ะ  เริ่มหิวอีกแล้ว  ถึงเวลาต้องหาอาหารกลางวันกินแล้วสินะ