ชอบเธอนะ ชอบมากเลย ถึงแม้จะรู้ว่าเรามีหลายอย่างที่ไม่น่าจะเข้ากันได้ ทั้งไลฟ์สไตล์ ชีวิต การงาน สิ่งที่ต้องรับผิดชอบ และที่สำคัญที่สุดคือ ‘เป้าหมายของชีวิต’ เนี่ยแหละ เลยเว้นที่ว่างเอาไว้ ให้ความชอบนั่งอยู่เฉยๆ ให้มันนั่งมองเธอไปในแบบนี้ ยิ้มให้กันแล้วก็นัดเจอกันถ้ามีเวลาก็พอแล้วเนอะ

    แหม เขียนมาแบบนั้น สงสัยล่ะสิว่าใคร.. ความจริงก็บอกไม่ได้นะ ไม่ใช่ว่าเป็นความลับ แต่ไม่รู้ว่าหมายถึงใครที่ชัดเจนน่ะสิ เรามีหลายคนที่อยู่ในใจ คนที่เราชอบมาก ชอบน้อย ถูกใจที่สุด หรือรักแบบขึ้นหิ้งอยู่บนบัลลังก์มอบมงไปแล้วและไม่สามารถปลดตำแหน่งได้ก็มี และคิดว่าหลายคนคงจะเคยประสบเหตุการณ์ทางใจคล้ายๆ แบบนี้เหมือนกัน จะว่ากิ๊กก็ไม่ใช่ แฟนแอบๆ ก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ แต่ตั้งแต่เริ่มผ่านช่วงวัยรุ่นมา เราเจอคนมากมายหลายคนในแบบต่างๆ กันไปและเรียนรู้ได้ว่า ‘ความสัมพันธ์’ บางครั้งมันมาในรูปแบบที่ซับซ้อนและแปลกไปจากแบบที่มีกำหนดไว้แล้วเป็นข้อๆ ด้วยซ้ำ ที่ว่าข้อๆ นั่นคืออะไรเหรอ? ก็ประมาณว่าคำจำกัดความ ‘แฟน’ ‘พี่น้อง’ ‘คนสนิท’ และอื่นๆ น่ะสิ เรารู้สึกว่าความสัมพันธ์บางอย่างกับบางคนมันก็ไม่สามารถระบุได้ว่ามันคืออะไร ไม่ใช่ว่ากั๊กไม่ยอมเป็นแฟนกัน หรือไป friendzone อะไรใส่เค้านะ แต่มันเป็นอะไรบางอย่างที่มันเป็นอยู่แบบนี้ เป็นแค่เนี้ย และจะไม่เปลี่ยนแปลงไปไหน

เออ.. แต่บางครั้งแม่งก็เจอคน friendzone ใส่ โคตรเซ็ง

    ที่ว่ามาเมื่อกี๊มันฟังดูเศร้ารึเปล่า? ไม่ได้จะเขียนให้เศร้าเลยนะ แต่ที่เขียนมาทั้งหมดก็เขียนมาจากประสบการณ์ส่วนตัว ไม่แน่ใจว่าจะเชื่อมโยงกับใครได้บ้างมั้ย หรือจะมีคนเข้าใจรึเปล่า หลายครั้งที่เรารู้สึกถูกใจใครคนนึงม๊ากมาก และได้มีโอกาสคุยกันมากมาย แลกเปลี่ยนความคิดและทำความรู้จักกัน ยิ่งบางครั้งชอบอะไรเหมือนกัน ทำกิจกรรมคล้ายๆ กัน ก็จะชวนกันไปนู่นนี่ สนุกสนาน แต่ในความชอบนั้น บางครั้งเรารู้สึกว่า.. เฮ้ย อยากมีแฟนแบบนี้นะ แต่เรากับเค้าเป็นกันแค่นี้น่าจะดีกว่า นึกออกมั้ย กับคนบางคนที่เค้าอาจมีบางอย่างในชีวิตที่อาจไม่น่าจะอยู่ร่วมกันได้ คนนั้นอาจมีภาระที่บ้านเยอะมากจนไม่มีเวลาให้ใคร คนนี้มีเป้าหมายไกลมากและมุ่งมั่นจะทำให้สำเร็จ คนนี้ติสแตก ชอบอยู่คนเดียวม๊ากมาก ถึงแม้ว่าจะชอบมาเที่ยวกับเราก็เถอะ บางคนมองความรักคนละแบบกับเรา และอื่นๆ อีกมากมาย ที่ทำให้เรารู้สึกว่าพอโตมาแล้ว เราไม่ได้มองความรักแค่ชอบกันแล้วจะคบกันได้เท่านั้น แต่เรามองไปไกลกว่าปัจจุบัน คือแบบว่าแล้วไงต่อ? อนาคตร่วมกันล่ะ? อืม ฟังดูคิดเยอะไปหน่อย

    ไม่นานมานี้ ตอนที่เด็กกว่านี้สักครึ่งปี หรือปีก่อน เราคิดนะว่าถ้ารักกันชอบกัน อะไรมันจะไปสำคัญกว่าปัจจุบันล่ะ จริงมั้ย? หลายคนก็คงยังคิดแบบนี้อยู่ แต่พอเวลาผ่านมาอีก เราเริ่มมีเป้าหมาย เริ่มมองอนาคต เริ่มแอบฝัน แอบแพลนบางอย่างในใจเงียบๆ แพลนให้อนาคตตัวเองนั่นแหละ ถึงแม้ว่ามันอาจจะยังเป็นภาพเลือนลางไม่ได้ชัดเจนมาก แต่ด้วยเรื่องพวกนี้ก็ทำให้การเลือกคบแฟนสักคนยากขึ้น.. ไม่แน่ใจว่าฟังดูเหมือนพวกเลือกเยอะรึเปล่า แต่เราว่าก็เป็นสิ่งสำคัญนะที่จะมองอนาคตที่มีใครสักคน โอเค อาจดูคิดมากไป แต่ปฏิเสธไม่ได้ถ้าจะคิดล่วงหน้า เอาจริงชีวิตเราตอนนี้ให้ความสำคัญกับเป้าหมาย สิ่งที่ชอบ และการงานมาก่อน เราชอบงานศิลปะ ชอบวาดรูป เล่นดนตรี อ่านนู่นนี่ ดูนู่นนี่ บางครั้งยังแอบคิดเลยว่าถ้ามีแฟน แฟนแม่งคงมาทำให้เสียเวลาชีวิตโคตรๆ (ก็งี้เลยโสดไงฮะ ถถถถ) เพราะการจะทำงานศิลปะอะไรขึ้นมามันต้องใช้เวลาอยู่กับตัวเองและงานนั้นมากกกกกก ถ้าจะมีแฟน ก็คงต้องหาคนที่เข้าใจและปล่อยเราได้

    อ่ะ เข้าเรื่องต่อดีกว่า ไม่อยากส่วนตัวเกินไป.. ก็อย่างที่ว่าแหละ ความรักความชอบมันก็แปลกดีนะ บางครั้งพาให้มาเจอใครคนนึงที่เราช๊อบชอบ ติดใจเค้าเหลือเกิน ยิ่งบางคนนั่งใกล้ๆ ใจก็เต้นแรง อยากสัมผัส อยากดึงเข้ามากอดอะไรแบบนี้ แต่ที่สุดแล้วมันก็ทำอะไรไม่ได้ ใจร้ายจริงเนอะความรัก คือพอเราเจอคนเยอะๆ จะสังเกตว่าแต่ละคนก็มีอะไรแปลกๆ ไม่เหมือนกัน เลยไม่แปลกหากจะถูกใจใครหลายคนมาก 5555 เพราะกับความสัมพันธ์บางครั้งมันก็เป็นเรื่องละเอียดอ่อน บางครั้งมันอยู่ในแบบที่มันควรเป็นก็ถูกแล้ว หากไปทำให้มันหลุดจากตำแหน่งเดิมมันอาจจะไม่สวยงามเท่าเดิม

อืม... ว่าจะไม่พูดถึงเรื่องความรักแล้วนี่นา แต่ก็ช่วยไม่ได้เนอะ

    วันก่อนนั่งอ่านบทความเกี่ยวกับจิตวิทยาในความสัมพันธ์ อ่านไปเรื่อยๆ ก็เจอคำนึงสะดุดตาและโคตรถูกใจ เป็นคำว่า “Childhood Sweetheart” ประมาณว่าพูดถึงคนๆ นึงที่เราเคยตกหลุมรักหรือมีความสัมพันธ์กุ๊กกิ๊กน่ารักด้วยตอนเด็กๆ อาจเป็นคนที่เราชอบ ที่เคยแอบชอบ หรือเคยจับมือหรือหอมแก้มกัน อาจเป็น first kiss ที่ทำให้เราเปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้น แต่ในที่สุดแล้วพอโตขึ้นก็ต้องแยกย้ายกันไป พออ่านเจอหัวข้อนั้นก็พยายามนึกหลายรอบมากว่า Childhood Sweetheart ของเราเป็นใคร เป็นไอ้หนุ่มคนนั้นที่แอบมองมันเตะบอลตอนเข้าค่ายกับเพื่อนรึเปล่านะ หรือเป็นครูที่เคยแอบปิ๊งสมัยประถม? นึกแล้วก็จำไม่ค่อยได้ แต่รู้ว่ามี แต่ก็ดันคิดจนไปถึงใครบางคนที่ตราตรึงอยู่ในใจมาเป็นปีละก็ไม่ยอมหายไปไหน ทั้งที่ก็เคยเจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง แต่แหม.. ปีที่แล้วเราก็อายุตั้งยี่สิบกว่า มันคงไม่ใช่ Childhood แล้วล่ะมั้ง แต่ก็ไม่รู้สิ มันยังคงมีความรู้สึกสดใส มีพลังใจทุกครั้งที่นึกไปถึงตอนนั้น (ถึงแม้ว่าตอนนี้โคตรดาร์กประหนึ่งงานศพ) แต่จะ Childhood หรือ Adulthood ความจริงไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนทุกคนก็มี Sweetheart หรือหวานใจเป็นของตัวเองทั้งนั้นแหละ ทั้งที่เค้าชอบเราและไม่ได้ชอบเรากลับ แน่นอนว่าไม่มีใครที่ไม่มีใครเลยในใจ


ไม่รู้จะจบยังไง ขอจบด้วยเพลงเพราะๆ ฟังเพลินๆ แล้วกัน