แอลและน้ำหวานไปช่วยครูแจ๊บจัดนิทรรศการที่ TCDC

สุดยอดไปเลย ถ้านับเวลางานนี่คือการฝึกงานวันที่ 2 ของเราเท่านั้น แต่เราก็ได้ออกนอกสถานที่เพื่อไปทำงานแล้ว เกริ่นหน่อยคือ ในวันแรกที่ไปคุยรายละเอียดได้มีการพูดคุยถึงหอศิลป์เล็กน้อย และด้วยความที่ครูแจ๊บ (ผู้รับผิดชอบการดูแลนักศึกษาฝึกงานตัวน้อยอย่างเรา) มีบริษัทเป็นของตัวเอง จึงได้ชักชวนเราและน้ำหวานลองออกไปทำงานดู เพราะเราคิดว่าครูเขาคงดูออกที่เรายังอาลัยอาวรณ์ถึงหอศิลป์อยู่y-y

นี่จึงเป็นเหตุที่ทำให้เราและน้ำหวานต้องไปยืนตัวลีบท่ามกลางเพื่อนร่วมงานของครูแจ๊บและเด็กฝึกงานอีกคนในบริษัท วันนั้นเราพยายามทำใจให้แจ่มใสเพื่อเตรียมพร้อมการทำอะไรใหม่ ๆ แต่เราก็ยังคงกังวลเล็กน้อยซึ่งเวลาเรากังวลเราจะยิ้มเยอะมากกว่าปกติ และวันนั้นเป็นวันที่เรายิ้มเยอะมากเลยทีเดียว;—;

เราห้ามตัวเองไม่ได้จริง ๆ เราอยู่ในที่ที่เพิ่งเคยไป อยู่กับคนที่เพิ่งเคยพบ เราไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรและเอาตัวเองไปอยู่ตรงไหน จึงรู้สึกเก้งก้างอยู่บ้าง เราไม่ชอบสถานการณ์ที่เราไม่รู้ว่าตัวเองควรอยู่จุดไหนจริง ๆ แต่สถานการณ์แบบนี้ก็ไม่อยู่นานเพราะเมื่อทุกคนมาครบเราก็ได้รับบรีพว่าควรทำอะไร

งานแรกที่เราและน้ำหวานได้รับมอบหมายคือรีดทุกอย่างที่เป็นผ้าและต้องจัดขึ้นแสดง ซึ่งเป็นวัสดุที่ค่อนข้างมีมูลค่าทำให้เราสองคนต้องระมัดระวังกันเป็นพิเศษ เราสองคนช่วยกันรีดผ้าที่ทำมาจากวัสดุธรรมชาติ กระเป๋าใบน้อยที่เป็นตัวอย่างการแปรรูป และผ้าผืนใหญ่ที่คลุมตัวเราได้มิด ซึ่งผ้าผืนใหญ่นี้แหละที่ทำให้เรากังวลกันมากเพราะเป็นลายไทยเคลือบสีทองสวยดูราคาสูง เราต้องกลับด้านก่อนรีดจึงค่อนข้างทุลักทุเลอยู่บ้างแต่ก็ผ่านไปด้วยดี เราใช้เวลาครึ่งเช้าในการทำให้ผ้าทุกชนิดที่ต้องจัดแสดงเรียบและพร้อมตั้งโชว์เพื่อให้คนมาเยี่ยมชม

หลังกินอาหารกลางวันเพื่อเติมพลังกันแล้ว (ข้าวกลางวันเป็นหมูกรอบสุดแสนอร่อย) เราได้รับมอบหมายให้ให้จัดการเอาผ้าบางส่วนใส่สดึงเตรียมจัดแสดง ต่อจากนั้นเราก็ไปช่วยตัดด้ายสำหรับการจัดตกแต่ง เราทำหน้าที่ของตัวเองจนเสร็จ พี่ ๆ ก็มามอบงานใหม่ให้เราทันที ซึ่งดีมาก ๆ ในสถานการณ์ที่ทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองอยู่ เราไม่ชอบปล่อยให้ตัวเองว่างเลยจริง ๆ โดยพี่ให้เราจัดการเก็บผ้าที่ห้อยระโยงระยางด้านหลังสดึงที่ใส่ไปก่อนหน้าให้เรียบร้อย เพราะพี่เขามองว่าปล่อยไว้เฉย ๆ มันดูไม่สวยงาม