เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
When we were youngByeruk
Porridge with shrimp and egg
  • เพอร์กิ้นตื่นขึ้นกลางดึกเพราะความหิว ชายชราเปิดตู้เย็นหยิบข้าวต้มกุ้งมาเวฟทาน ไม่ลืมตอกไข่ไก่ไม่สุกหนึ่งฟองลงในถ้วยข้าวต้ม ชายชรานั่งทานข้าวต้มกุ้งในห้องครัว พลันสายตาของเพอร์กิ้นมองเห็นบางสิ่งบางอย่างที่หลังประตูครัว เงาคนรึ? คราแรกเขาคิดว่าอาจเป็นเจย์แต่รายนั้นเวลาหลับน่ะ หลับเป็นตายแถมยังกรนเสียงดังน่ารำคาญอีก หรืออาจจะเป็นขโมย? เพอร์กิ้นหยิบแจกันดอกไม้ใบใหญ่บนโต๊ะ หากเป็นเงาของขโมยจริงๆล่ะก็ เขาคงต้องสละแจกันใบนี้เสียแล้ว ถึงจะตัวจะแก่แต่แรงก็ไม่แก่ตามนะโว้ย(มั้ง) เพอร์กิ้นค่อยๆย่องเข้าไปดูใกล้ๆ แต่จู่ๆเงานั่นกลับกระโจนเข้าใส่เพอร์กิ้นส่งผลให้ชายชราสะดุ้งโหยงเหมือนแมวเวลาตกใจไม่มีผิด แจกันในมือเกือบร่วงลงพื้นหากเจ้าของเงาที่ว่านั่นไม่รับมันเข้าเสียก่อน

    ”Surprise!”

     “Fuck! เจย์! ทำบ้าอะไร ถ้าฉันหัวใจวายตายขึ้นมาจะทำยังไงห๊ะ! อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว” เพอร์กิ้นยกมือเหี่ยวย่นทาบบนหน้าอก ลูบไปมาหวังคลายความตกใจลงได้บ้าง 

    “หน้านายตอนตกใจนี่ตลกจัง แต่ยังน่ารักเหมือนเดิมนะ” เจย์หัวเราะลั่นเผยให้เห็นรอยย่นตามใบหน้า

    “ฉันเกือบฟาดแจกันใส่หัวนายอยู่แล้วยังจะมาขำอีก” เพอร์กิ้นขมวดคิ้ว 

    “ขอโทษครับที่รัก ฉันกลัวนายเหงาน่ะ”

    “อยู่ด้วยกันมาเกินครึ่งชีวิตแล้วเอาอะไรมาเหงาห๊ะ”

    “ไปกินข้าวต้มของนายต่อเถอะ เดี๋ยวฉันป้อนเป็นการไถ่โทษ” เจย์ดันหลังชายคนรักกลับไปที่โต๊ะอาหาร วางแจกันไว้จุดเดิม เพอร์กิ้นชักสีหน้าใส่เจย์ ชายแก่เห็นดังนั้นจึงลูบหลังคนรักเบาๆอย่างเอาใจ 

    “ไม่ต้อง ฉันกินเองได้ นายอยู่เฉยๆเถอะ”

    “นายนั้นแหละอยู่เฉยๆ ฉันแค่อยากทำอะไรให้นายบ้าง” เจย์ฉกถ้วยข้าวต้มจากเพอร์กิ้น แกะกุ้งให้เสร็จสรรพและคนเนื้อให้เข้ากันกับข้าวต้ม

    “....ก็ได้ แต่อย่าให้ฉันรู้นะว่านายแอบเอาเรื่องนี้ไปบอกยัยเด็กผมเปียนั่น”

     “เฮ้ ฉันไม่เคยบอกอะไรกับยูนานั่นเลยนะ”

    “งั้นเหรอ? แล้วตอนที่เด็กนั่นมาแซวฉันเรื่องที่ฉันเคยเขียนจดหมายให้นายตอนนายไปทำงานที่ไกลๆนั่นหมายความว่าอะไร? ยัยนั่นล้อเลียนฉันเป็นอาทิตย์เลยนะ อายจะตายอยู่แล้ว อ้อ แล้วก็เรื่องที่ฉัน—”

    “อ้าปากสิครับฉันจะป้อน นายอย่ามัวแต่พูด กินด้วย ผอมก็ผอม แก่แล้วแถมยังขี้บ่นอีก”

    เพอร์กิ้นที่กำลังจะอ้าปากบ่นปิดปากฉับ บ่นพึมพำในลำคอ “คิดว่านายแก่คนเดียวรึไง” เจย์ยกยิ้ม เกิดรอยย่นบนหน้าน้อยๆ เพอร์กิ้นกลืนข้าวต้มกุ้งที่คนรักป้อนให้ คำแล้ว คำเล่า บางช้อนก็ร้อนเกินไป บางช้อนก็กำลังพอดี บางช้อนก็ไม่มีเนื้อกุ้งเลย ‘ถ้าจะป้อนก็ป้อนให้มันดีๆหน่อยสิ’ เพอร์กิ้นคิด ทั้งสองปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม —ไม่ใช่ความเงียบที่น่าอึดอัด— ได้ยินเสียงช้อนกระทบชามข้าวต้มดังไปทั่ว แต่แน่นอนล่ะ ชายชราอย่างเพอร์กิ้นไม่เคยปล่อยให้ตัวเองเงียบเกินสองนาทีเลยสักครั้ง —หนนี้ก็เช่นกัน เพอร์กิ้นที่ปิดปากฉับในตอนแรกเริ่มบ่นคนรักขึ้นอีกครา ไม่ได้บ่นเพียงแค่เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่มันรวมถึงเรื่องอื่นๆด้วย ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมานานหลายวันแล้วก็เถอะนะ ‘เอาน่า อย่างน้อยก็ไม่หนักเท่าเมื่อวานเสียหน่อย’ เจย์คิด มือยังคงตักข้าวต้มกุ้งป้อนชายคนรักต่อไป

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in