“อรุณสวัสดิ์ค่ะเจย์ ฉันแวะเอาสมุนไพรมาให้พวกคุณค่ะ หืม จดหมายเต็มโต๊ะเลยนะคะเนี่ย” หญิงสาวผมเปียทักทายเจย์ด้วยร้อยยิ้มพิมพ์ใจเหมือนทุกที วางตะกร้าสมุนไพรใบใหญ่ไว้บนโต๊ะ เจย์ยิ้มตอบรับ “ขอบใจนะ พอดีกำลังรำลึกถึงความหลังน่ะ” ชายแก่ก้มอ่านจดหมายในมือ เพ่งสายตาอ่านตัวอักษรตวัดผ่านเลนส์แว่น สีกระดาษซีดเหลืองตามกาลเวลาของมันแต่ยังคงไว้สภาพเดิม เหมือนตอนที่ใครบางคนเคยให้เขาเมื่อหลายปีก่อน อ่า มันผ่านนานแค่ไหนแล้วนะ

“ของเพอร์กิ้นสินะคะ”

เจย์พยักหน้า ยื่นจดหมายให้หญิงสาวตรงหน้าดูลายมือของคนรัก ยูนาหัวเราะคิกคักให้กับลายมือของ

เพอร์กิ้น เธออดนึกถึงเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้วไม่ได้ เพอร์กิ้นฝากหญิงสาวซื้อหนังสือมือสองจากร้าน Good morning my dear ที่อยู่ถัดมาจากบ้านของเธอ (ถ้าหากจำไม่ผิด รู้สึกว่าเจ้าของร้านน่าจะเป็นเพื่อนสมัยหนุ่มๆของเจย์และเพอร์โก้) ชายแก่เขียนรายการหนังสือให้หญิงสาวยาวยิ่งกว่าตอนที่เจ้าตัวบ่นเสียอีกลายมือตวัด บางตัวอักษรก็ยุ่งเหยิงโยกเย้ไปมา บางคำก็อ่านยากจนเธอต้องเพ่งมองหลายวินาที ลายมือสมัยก่อนเป็นยังไงตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน หญิงสาวดมกลิ่นกระดาษ เธอได้กลิ่นดอกไม้แห้งจางๆ ยูนาหันมองจดหมายอีกหลายฉบับที่กองอยู่บนโต๊ะ มีแต่ตราประทับที่เธอไม่คุ้นเคยทั้งนั้น คงผ่านมานานหลายปีแล้วสินะ

“จดหมายพวกนี้ตั้งแต่สมัยจีบกันใหม่ๆหรอคะ?” ยูนาขออนุญาตเจย์สำรวจตราประทับบนซองจดหมาย ชายชราพยักหน้า

“ทำไร่ทำฟาร์ม ไปเป็นเดือนเลยตอนนั้น ฉันว่าจะเขียนจดหมายถึงเพอร์กิ้นตั้งแต่ถึงที่นั่นวันแรกแต่ก็ไม่มีเวลาจนฉันลืมเรื่องนั้นไปอาทิตย์นึงเลยล่ะ”

“เพอร์กินโกรธคุณมั้ยคะ? ”

“ตอนแรกฉันคิดว่าอย่างนั้น หลังจากที่ฉันรู้ตัวว่าลืมวันนั้นฉันเลยรีบกลับบ้านพักจะเขียนจดหมาย แต่พี่สาวของฉันบอกว่ามีจดหมายส่งมาถึงฉัน เป็นจดหมายจากเพอร์กิ้น”

“คาดไม่ถึงเลยนะคะเนี่ย” ยูนาอมยิ้ม ไม่คิดว่าเพอร์กิ้นจะมีมุมแบบนี้ด้วย ก็เพอร์กิ้นเป็นคนปากแข็งนี่

“ฉันอึ้งเลยล่ะตอนนั้น มันก็ดีใจอยู่หรอก แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นฝ่ายส่งจดหมายมาก่อน หมอนั่นปากแข็งจะตาย” นั่นไงล่ะ

“แล้วไงต่อคะ? เพอร์กิ้นเขียนด่าคุณมั้ย?” หญิงสาวเท้าคาง ตาเป็นประกายดาวระยิบระยับ

“เธอเห็นเขาเป็นคนยังไงเนี่ย ไม่ได้ด่าหรอก เนื้อความจดหมายแค่ให้ฉันกินอิ่มนอนหลับ เล่าเรื่องของเขา และ…” เจย์ทำท่าครุ่นคิด พลันยิ้มอย่างอ่อนโยน “ประโยคที่ฉันไม่คิดว่าเพอร์กิ้นจะเป็นคนเขียนมัน”

“เพอร์กิ้นเขียนว่าอะไรคะ?” ชายแก่ชั่งใจอยู่สักพักว่าจะบอกดีมั้ย ทำท่าจะปฏิเสธแต่ก็ทนสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นของหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ เขาถอนหายใจ

“อย่าบอกเขาแล้วกันว่าฉันบอกเธอ” 

“จะพยายามค่ะ”

ชายแก่ยื่นกระดาษให้หญิงสาวอ่านบรรทัดสุดท้าย เธออมยิ้มน้อยๆ นึกถึงหน้าชายชราจอมปากแข็งแต่ใจดีขึ้นมา ตั้งแต่รู้จักเพอร์กิ้นเธอไม่เคยพบไม่เคยเห็นเพอร์กิ้นมุมนี้เลย ยูนาฟังเจย์เล่าเรื่องของเพอร์กิ้นอีกสักพักใหญ่ก่อนขอตัวกลับ เธอโบกมือลาเจย์และเดินสวนกับเพอร์กิ้นที่หน้าร้านขายขนมปัง เธอทักทายชายชรา ชายชราโบกมือทักทายตอบ พลันหญิงสาวนึกถึงข้อความในจดหมายขึ้นมา เธอยิ้มกว้างกว่าเก่า จู่ๆก็รู้สึกอยากมีใครสักคนให้ส่งจดหมายถึงบ้างชะมัด 

‘ป.ล. ฉันคิดถึงนาย รีบๆกลับมาล่ะ ไม่มีนายแล้วฉันเหงา อย่าลืมคิดถึงฉันด้วย’