ชิวเฟยไม่รู้ว่าระหว่างเขากับเยี่ยซิวเป็นอะไรกัน

ไม่ใช่เพราะไม่เคยหาคำตอบ เพราะกลัวว่าความเป็นจริงจะไม่ใช่สิ่งที่เด็กหนุ่มหวังเอาไว้ ความชัดเจนในความสัมพันธ์ของพวกเขาคือความคลุมเครือ ชิวเฟยไม่เคยถาม และเยี่ยซิวเองก็ไม่เคยตอบ ทุกสิ่งอย่างดำเนินไปเรื่อยๆ ตามการกระทำของพวกเขา

ชิวเฟยชงกาแฟดำที่เยี่ยซิวชอบ

เขาหาไลเตอร์คู่กับดันฮีลที่เยี่ยซิวสูบ

เล่นกลอรี่ สิ่งที่คนคนนั้นรักยิ่งกว่าอะไร

แต่ไม่ว่าจะยังไง สิ่งที่เด็กหนุ่มปรารถนาต่อเยี่ยซิวนั้น กลับมีอยู่มากมายเหลือเกิน

“นายคิดถึงฉันขนาดนี้เลยหรือ ชิวเฟย”

“ก็คงเหมือนกับที่คุณคิดถึงผม”

เยี่ยซิวหัวเราะ เอียงคอถามต่อ “นายอยากรู้จริงๆ หรือ ว่าฉันคิดถึงมากเท่าไหร่”

แต่กลับเป็นชิวเฟยเองที่ส่ายหน้า “ผมไม่..” เด็กหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “ไม่เป็นอะไร แค่คุณรู้ว่าผมคิดถึงคุณมากก็พอ” 

“อืม” เยี่ยซิวยิ้ม รู้สึกดีที่ได้แกล้งเด็ก “ฉันเองก็คิดถึงนายมากเหมือนกัน”

แล้วในตอนนั้นเอง ชิวเฟยก็ได้รู้ ว่าแท้จริงแล้วความสุขของเขาคืออะไร 

“มาร์ตินี่หรือกินเนสส์”

เยี่ยซิวเลิ่กคิ้ว มองคนที่จู่ๆ ก็ถามถึงเรื่องเครื่องดื่ม “แอลกอร์ฮอล์ทั้งคู่เลยนี่”

“ผมให้คุณเลือก”

“ฉันจะเมาแล้วไม่ได้กลับเอานะ”

“ก็..” ชิวเฟยเฉไฉ แต่น้ำเสียงกลับจริงจัง “ผมอยากให้คุณอยู่ต่อนี่นาเยี่ยซิว”

.

.

เยี่ยซิวจำไม่ได้ว่าชิวเฟยดื่มเหล้าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ มันไม่เกี่ยวกับว่าเขาเป็นคนคออ่อนหรือไม่ถูกกับแอลกอฮอล์ แต่พอลองนึกถึงเด็กที่ตัวเองเคยแม้กระทั่งจับมือสอนเล่นกลอรี่ จนถึงเมื่อครู่นี้ ไอประโยคที่อีกฝ่ายสารภาพรักนั่นน่ะ 

เยี่ยซิวพึ่งตระหนักได้ว่าชิวเฟยโตเป็นหนุ่มแล้วจริงๆ