อ่านไม่ผิดหรอก ถั่วนี่แหละ! เดินไปก็ได้กลิ่นไปตลอดทาง ก็เล่นมีร้านขายพีนัทเคลือบคาราเมลแม่งแทบทุกจุด ประหนึ่งจงใจวางกับดักเพื่อล่อลวงให้พวกอ่อนแอที่ไม่อาจต้านทานกลิ่มหอมยั่วยวนนี่ได้ต้องเสียเงิน 

แต่ด้วยความที่เราเป็นคนแข็งแกร่งและมั่นคงต่อความมัธยัสถ์ กลิ่นแค่นี้ไม่อาจสั่นคลอนเงินในกระเป๋าฉันได้หรอกย่ะ... ฉันไม่มีวันเสียตังค์ให้กับแค่อีพีนัทหรอกเว้ย ราคาตั้งสองปอนด์ (80 บาทไทย) ฉันซื้อข้าวที่ไทยได้ตั้งสองมื้อ

และแล้ว...ตัดภาพมาที่เราไปหยุดยืนอยู่หน้ารถเข็นขายถั่ว (ก็แค่ไปดมล่ะน่า ไม่ได้จะซื้อหรอก)

แต่ดูเหมือนวันนี้คนขายถั่วท่าจะมีอาคันตุกะมาเยี่ยมเยือน ด้วยข้างๆ ของเค้านั่นคือกระรอกแก้มย้วยขนฟูฟ่อง

เขายืนถั่วหนึ่งเม็ดให้เจ้ากระรอก ตามด้วยเม็ดที่สอง และเม็ดที่สามอย่างไม่ลังเล ทั้งๆ ที่มันไม่มีแม้แต่หนึ่งเซนต์ที่จะจ่ายกลับ 

ในขณะที่เจ้าอื่นยืนขายถั่วหน้าบูดบึ้งท่ามกลางท้องฟ้าที่อึมครึม (ก็นะ ยืนเมื่อยขาขายแต่ถั่วมาทั้งวัน คนเรามันก็ต้องเบื่อบ้างเซงบ้าง) ใบหน้าของชายคนนี้กลับเปื้อนรอยยิ้ม โดยมีผู้ต้องหาเป็นกระรอกตัวจิ๋วที่มีค่าเทียบเท่าอะไรไม่ได้เลยกับ the Tower of London 

บางทีแล้ว จะเป็นไรไปกับถั่วเพียงไม่กี่เม็ด แลกกับการทำให้เจ้าตัวจ้อยอยู่ต่อคอยคลายเหงาอีกสักพัก

เป็นภาพที่น่ารักดี เรามองภาพตรงหน้าแล้วก็เผลอยิ้มตาม

รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อกลิ่มหอมของคาราเมลพีนัทมันกระแทกจมูกอีกครั้งหนึ่ง...

แด่วันอีกวัน

เด็กหญิงหัวเห็ด

When it comes to the Tower of London, the highlight of the place is, without doubt, its magnificent architecture where mystery and medieval history lurk around every corner. Its aura of elegance dominated the place that the dull sky couldn’t ruin its shine. However, another highlight apart from this fascinating architecture turned out to be the caramelised peanuts’ aroma that lingered all over the place.

Yep, that’s right! It’s the peanuts’ saccharine scent! Well, no wonder I could smell it every 5 minutes; there are the sellers everywhere just like the trap that lures you to lose your money.

However, as I am a very determined woman who never betrays her thriftiness, just the smell of this not-so-tantalizing sweet couldn’t make me show my money.

Getting back to the reality, it’s me standing in front of the metal trolley full of the hot nuts. 

However, lucky me, it seemed like today the seller was busy taking care of his visitor as beside him was a lovely fluffy squirrel.

He was hand feeding the squirrel without any hesitation although this little creature didn’t even have 1 cent to pay him back.

Under the dull sky, while other sellers sold their stuff with their boring faces (which was no doubt since they were standing for a long period of time), this man was smiling, and the reason of his smile was the squirrel who was nothing compared to the Tower of London. 

Perhaps, it costs nothing much to toss away a handful of peanuts if it can make the squirrel stay. 

After seeing this, I smiled unconsciously.

And then again, I noticed the delicious aroma of freshly made caramelised peanuts. 

Cheers,

Little mushroom-head girl