สมองฉันตอนนี่มันเริ่มเลอะเลือน
ตอนนี้ 21.00 ฉันกำลังจะกินยา
ฉันกินยาปกติหมดแล้ว
และฉันกินลอราซีแพมไปอีก  6 เม็ด
ฉันคิดว่าฉันเสพย์ติด เสพย์ติดความมึนตึง ความเบลอ ความเลอะเลือน
ฉันคิดว่ามันไม่อะไรบางอย่างที่น่าค้นหาจนทำให้ฉันเสพย์วินาทีเหล่านั้นไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ

คุณเคยคิดหรือเปล่าว่ายาที่คุณกินเข้าไป มันมีอาการบางอย่างที่ทำให้คุณคิดมันได้
เราก็ไม่รู้หรอกว่ามันจริงแค่ไหน เอาตัวเราเป็นตัวอย่างแล้วกัน

ก่อนฉันกินยา ฉันหงุดหงิด ฉันได้ยินเรื่องอะไรมาฉันก็หงุดหงิด ฉันเบื่อฉันเบื่อกับพฤติกรรมของคนรอบข้างที่ไม่ใส่ใจในตัวฉัน ฉันรำคาญพวกคนไร้มารยาท เมื่อใครถามถึงพ่อ ฉัรแทบอยากจะฟาปืนมายิงพ่อให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ฉันเกลียดทุกอย่าง ฉันเบื่อที่บ้านที่เอาแต่จู้จี้จุกจิก ฉันเบื่อที่บ้านที่เอาแต่คอยตามจี้ฉันตลอดเวลา ฉันเบื่อที่บ้านที่ไม่เคยให้เวลาส่วนตัวกับฉันเลย ฉันเบื่อที่บ้านที่เวลาใครปากร้ายใส่ฉันฉันต้องเป็นคนทน ฉันต้องเป็นคนยอม เพียงเพราะฉันเด็กกว่า แต่ไม่คิดบ้างรู้ไงว่าสภาพจิตใจของฉันมันเละยิ่งไปกว่าใครเสียอีก

หัวใจฉันเปราะบาง ฉันร้องไห้ง่าย มีอะไรมากระทบเทือนจิตใจได้ง่าย แค่คำพูดไม่กี่คำก็ทำฉันหัวเสียไปทั้งวันได้ ฉันเปราะบางมากเกินไปจริงๆ แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าจะแก้ข้อเสียร้ายแรงนี้ยังไง เพราะมันเป็นอุปสรรคไปกับทุกอย่างที่ฉันอยากจะทำ

ทุกคนสอนให้ฉันเข้มแข็ง ทุกคนดุด่าฉันเวลาฉันปากร้าย เวลาฉันพูดไม่คิด เวลาที่ฉันพูดอะไรไปกระทบจิตใจคนอื่น

ไม่เคยมีใครสอนคนที่ทำสิ่งเหล่านั้นกับฉันบ้างเลย

ไม่มี

มีแต่ความปวดร้าว และความไร้ค่าที่ฉันรู้สึกเพิ่มขึ้นในทุกๆวัน

ทำไมล่ะ ฉันก็เจ็บนะ ทำไมเธอไม่ดุด่าว่าเขาบ้าง ทำไมฉันต้องเป็นฝ่ายทน ทำไมฉันต้องเป็นฝ่ายให้อภัย เขาควรจะมาขอโทษฉันต่างหาก

แน่นอน ไม่มีใครเคยขอโทษทั้งนั้นแหละ

กลับมาที่เรื่องยา

ทำไมฉันถึงเสพย์ติดยาน่ะเหรอ

เรื่องมันง่ายนิดเดียว

ยามันพาความทุขฉันออกไปจากสมองยังไงล่ะ

แต่ฉันไม่ได้กินเพื่อฆ่าตัวตายหรอกนะ ฉันแค่กินเพื่อให้หลับเท่านั้นเอง

ถ้าฉันหลับ อย่างน้อยช่วงเวลาที่หลับ ฉันก็ไม่รู้สึกตัว ความเจ็บปวดมันเดินทางมาไม่ถึงฉัน

ตอนที่ยาออกฤทธิ์ ฉันจะดูมึนตึง เหม่อลอย ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง

มันเหมือนกับการที่ฉันได้วิ่งเล่นอยู่ในทุ่งหญ้าสีเขียวสด กับทองฟ้าสีคราม และปุยเมฆสีนวล

ใครล่ะจะไม่เสพย์ติดสิ่งๆนั้นหลังจากเจอเรื่องบ้ามาทั้งวัน

ใช่มั้ยครับ?