ท่ามโลกกว้างดั่งธารามหาสมุทร              ล้านอุปสรรคดักฉุดให้จมดิ่ง
หมื่นหมู่ปลามาตักตวงคอยช่วงชิง            กว่าจะถึงฝั่งน้ำนิ่งเราเกือบตาย
ลงลำเรือวารีแห่งชีวิต                              ห้วงความคิดคำนึงถึงจุดหมาย
มีครอบครัววาดตวัดคอยคัดท้าย              พ่อกับแม่ถือพายคนละอัน
จับพายพุ้ยลุยนทีสีฟ้าหม่น                        หลบน้ำวนอันตรายก่อนผายผัน
บางน้ำตื้นต่อไม้ใช้ถ่อยัน                          อีกบางวันคอนเรือลอยเอื่อยไป
ตั้งหัวเรือเพื่อประสงค์มุ่งตรงจิต                มิให้ลูกหลงทิศหลงผิดได้
สิ่งเลวร้ายหลายกิเลสร้อยเภทภัย              เห็นน้ำใสใต้น้ำนิ่งยิ่งน่ากลัว
หวังประคองลูกตลอดให้รอดฝั่ง                 เรือผุพังแม่รีบอุดหยุดรอยรั่ว
ลมฝนฟ้าห่าคะนองเสียงก้องรัว                 คลุมผ้าใบจนทั่วตัวสั่นเทา
ปลุกปลอบลูกไม่เป็นไรในวันนี้                  วันหน้ามีอย่าวิตกก่นโศกเศร้า
บทเรียนชลาลัยใช่จะเบา                          โล้ไม่ดีคลื่นตีเข้าเราคงจม
อีกเหล่าโจรน่านน้ำทำเจ็บแสบ                 ลอยเรือแอบแนบกระหนาบเหยียบกราบข่ม
มือถือปืนกรีดกรายร่ายดาบคม                 หากไม่ให้เรือได้ล่มจมตรงนี้
กลัวแสนกลัวแต่ต้องคุ้มครองลูก                ของแพงถูกไม่เสียดายขายศักดิ์ศรี
เชิญหยิบไปขอเพียงค่าความปรานี           อย่าย่ำยีเข่นฆ่ากันห้ำหั่นเลย
กี่ปี กี่เดือนที่เคลื่อนนับ                              เรือขยับด้วยเพราะใครไม่อยู่เฉย
ช่วยผลักดันลำเลาะเลียบเทียบท่าเกย        หวังเพียงความชื่นเชยจากลูกยา
ตลอดทางลูกสบายเหยียดกายนั่ง               เมื่อถึงฝั่งก็ทิ้งเรือไม่เหลือค่า
ไม่มีแม้แต่จะหันผินหลังมา                        คำขอบคุณอำลาก็ไม่มี